Τα μυστήρια της Θεσσαλονίκης
Το μόνο εύκολο είναι να ξορκίζεις ή να ειρωνεύεσαι καταστάσεις που δεν σου αρέσουν. Το δύσκολο είναι να τις προσεγγίσεις με προσοχή και να τις ερμηνεύσεις. Στην πολιτική το δεύτερο αποτελεί το απαιτούμενο στάδιο για μια πολιτική παρέμβαση. Γιατί η καταγγελία και η ειρωνεία δεν είναι πολιτική. Στη Β. Ελλάδα υπήρξε ισχυρή παρουσία της Ελληνικής Λύσης και του κόμματος Νίκη. Μάλιστα στη Θεσσαλονίκη το μεν κόμμα του κ. Βελόπουλου με 8,35% κατέλαβε την τρίτη θέση, η δε Νίκη έλαβε 4,58%. Σε αυτό το σκηνικό θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε το γεγονός πως η Νέα Δημοκρατία με 34,16%, βρέθηκε επτά μονάδες κάτω από το εθνικό της ποσοστό. Μια ιδιαίτερη κατάσταση που δείχνει ότι κάτι συμβαίνει στην κοινωνία της πόλης. Επειδή κάθε φαινόμενο έχει τη λογική του εξήγηση, ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά της λεγόμενης «συμπρωτεύουσας».
Στη Θεσσαλονίκη, για τριάντα χρόνια περίπου, υπήρχε ένα κέλυφος συντηρητισμού, το οποίο έσπασε το 2010. Από μέσα του ξεπήδησαν δυνάμεις που ένα μέρος τους προσανατολίστηκε στον αντισυστημισμό με τη βοήθεια και των μνημονίων. Διαμορφώθηκαν και υπάρχουν ισχυροί θύλακες υπερσυντηρητικής απόχρωσης που δεν εκφράζονται από τη Νέα Δημοκρατία.
Στις πολυπληθείς και οικονομικά αναπτυσσόμενες δυτικές συνοικίες, υπάρχει πολλή νεολαία. Ενα σημαντικό μέρος της αποτελούν τα παιδιά των μεταναστών πρώτης γενιάς που ήρθαν κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ενωση. Αυτά τα παιδιά αναζητούν τις ταυτότητές τους μέσα από θρησκευτικά και οπαδικά δίκτυα που είναι πανίσχυρα στη Θεσσαλονίκη. Εχουν τη δυνατότητα άμεσης πολιτικής παρέμβασης και επηρεάζουν ένα σημαντικό κομμάτι κυρίως νέων ανθρώπων.
Τέλος, είναι διαχρονική στη συνείδηση των Θεσσαλονικέων η πεποίθηση πως έχουν εγκαταλειφθεί από αυτό που αποκαλούν αθηνοκεντρικό κράτος. Αυτή η αντίληψη τείνει να αποτελέσει μέρος της ταυτότητάς τους ασχέτως αν δεν ανταποκρίνεται, σε αυτήν την έκταση, στα γεγονότα. Στη Θεσσαλονίκη, σχεδόν όλες οι καθυστερήσεις και οι αναβολές προήλθαν από έριδες και διχογνωμίες των ελίτ της πόλης. Αυτή η αίσθηση της εγκατάλειψης έχει πάρει συμπλεγματικό χαρακτήρα που πολιτικά εκφράζεται με την παρουσία αντισυστημικών - υπερσυντηρητικών δυνάμεων οι οποίες, πέραν όλων των άλλων, στήνουν τους μηχανισμούς και τα δίκτυά τους πάνω σε αυτό το σύμπλεγμα της εγκατάλειψης.