Η αλαζονεία της αντιπολίτευσης
Δεν τους ενοχλεί η αυτοδυναµία. Τους φοβίζει η παντοδυναµία µιας κυβέρνησης µε ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και µια αντιπολίτευση που ψάχνει τον εαυτό της. Ξεχνούν βέβαια ότι, στις δηµοκρατίες, ακόµη και οι παντοδυναµίες είναι σχετικές. Αν η κυβέρνηση διαψεύσει τις προσδοκίες που δηµιούργησε, η δύναµή της µπορεί να εξανεµισθεί χωρίς καν να καταβάλει τον κόπο που απαιτήθηκε για να την αποκτήσει. Αν το αποτέλεσµα των εκλογών της 25ης Ιουνίου επιβεβαιώσει τα ποσοστά της 21ης Μαΐου, η κυβέρνηση που θα προκύψει δεν θα έχει καµία δικαιολογία για να αναστείλει τις µεταρρυθµίσεις που υποσχέθηκε. Θα µου πείτε, η αντιπολίτευση ισχυρίζεται πως η δηµοκρατία µας είναι ελλειµµατική. Εως την τελευταία στιγµή ζητούσε την ψήφο του εκλογικού σώµατος για να την αποκαταστήσει. ∆εν έπεισε. Και απελευθέρωσε τις φαντασιώσεις της. Ο κ. Τσίπρας είπε ότι φοβάται για την κοινωνία, ένας άλλος είπε ότι δεν κέρδισε η Ν.∆. αλλά έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποιος τρίτος µίλησε για σύνδροµο της Στοκχόλµης και ο Βαρουφάκης για εξορµπανισµό και ερντογανισµό. Ο δε κ. Ανδρουλάκης, επειδή αύξησε κατά τρεις µονάδες το ποσοστό του, παίρνει πόζες θριαµβευτή για την οικογενειακή φωτογραφία. Και όλοι µαζί πουλάνε το νέο εµπορικό σήµα, την «αλαζονεία» του Μητσοτάκη, την οποία προσπαθούν να αντιµετωπίσουν µε οµοιοπαθητική, µε τη δική τους αλαζονεία. Τι πιο αλαζονικό σε µια δηµοκρατία να κατακρίνεις τον λαό για την επιλογή του και να τον απειλείς πως θα πληρώσει το λάθος του; Ξεχνούν πως στις εκλογές δεν κρίνουν οι πολιτικοί τούς ψηφοφόρους. Οι ψηφοφόροι τούς κρίνουν.
Η σημερινή αντιπολίτευση δεν φοβάται τόσο την παντοδυναµία του Μητσοτάκη όσο τη δική της αδυναµία. Κοινώς φοβάται τον εαυτό της. Αν διαθέτει στοιχειώδη πολιτική νοηµοσύνη, ξέρει πως θα πρέπει να µεταµορφωθεί. Κι αν την τροµάζει κάτι, είναι ότι έχει διαµορφώσει κατά τέτοιον τρόπο τον ψυχισµό της ώστε κάθε απόπειρα µεταµόρφωσης να αποδεικνύεται τραυµατική. Θα εγκαταλείψει τη ρητορική της εχθροπάθειας; Θα σταµατήσει να καταγγέλλει την Ελλάδα επειδή προστατεύει τα σύνορά της; Θα συνεχίσει να πιστεύει ότι οι 2.000 τύποι που υπερασπίζονται τον Κουφοντίνα είναι ο «λαός»; Θα αντιληφθεί ότι πολλοί συµπατριώτες µας δυσκολεύονται να βγάλουν τον µήνα αλλά οι Ελληνες δεν πεθαίνουν της πείνας; ∆ύσκολο. Ολα αυτά ξεκινούν από ένα ψυχολογικό σύνδροµο που προγραµµατίζει τη σκέψη τους και τη δράση τους. Είναι το ηθικό πλεονέκτηµα, ό,τι κι αν σηµαίνει αυτό. Κι αυτό οδηγεί στην αλαζονεία. Η Αριστερά θα πρέπει να θεραπευθεί από την αλαζονεία της αν θέλει να συνεχίσει να υπηρετεί τη δηµοκρατία ως αντιπολίτευση. Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Ανδρουλάκη.
ttheodoropoulos@kathimerini.gr