Θα είμαι δίπλα σου, αλλά μόνο εσύ μπορείς να κλείσεις τις πληγές σου

Ο αδελφός μου από πολύ νεαρή ηλικία είχε κάποια προβλήματα –διαταραχές προσωπικότητας– τα οποία δεν δεχόταν να αντιμετωπίσει. Εκανε και χρήση ουσιών, κάνναβης, σε βαθμό όμως που του προκαλούσε ψυχωσικά επεισόδια. Παντρεύτηκε μια γυναίκα περιορισμένης αντίληψης, που κουβαλούσε κι αυτή τα δικά της προβλήματα, και απέκτησαν δύο γιους. Το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωναν τα παιδιά ήταν δυσλειτουργικό, με εκρήξεις θυμού και συχνά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, αλλά είχαν δίπλα τους τον παππού, τη γιαγιά και εμένα (είμαι και νονά του πρωτότοκου), που ήμασταν σε εγρήγορση διά παν ενδεχόμενον.

Η νύφη μου έπειτα από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια γάμου αποφάσισε να φύγει από το σπίτι και να τον χωρίσει. Ο Πέτρος ήταν δεκαπέντε ετών και ο Χρήστος δεκατριών. Εμείς, κατανοώντας ότι το πρόβλημα ήταν ο αδελφός μου, τη στηρίξαμε και ηθικά, και οικονομικά. Βρήκε σπίτι και δουλειά, πήρε μαζί της και τα παιδιά. Τότε κάναμε το λάθος να πιστέψουμε ότι η κατάσταση ήταν πια διαχειρίσιμη. Αποφασίσαμε, από διακριτικότητα, να κρατήσουμε μια απόσταση, να τους αφήσουμε να ηρεμήσουν και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους χωρίς τις δικές μας, συχνές

παρεμβάσεις. Ο μεγάλος φοιτούσε σε ΕΠΑΛ. Κάποια στιγμή είδα ότι είχε αλλάξει τη φωτογραφία του στο Viber. Διέκρινα ένα περίεργο τατουάζ στο χέρι του, με τρόμαξε και το βλέμμα του. Είχα μια έντονη διαίσθηση ότι κάτι είχε συμβεί. Τηλεφώνησα στη μητέρα του κι εκείνη, πολύ ταραγμένη, ζήτησε να με δει. Επειτα από τη συνάντησή μας και με τα στοιχεία που εμπιστευτικά μου έδωσε μια φίλη αστυνομικός, άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι. Ο Πέτρος είχε διαπράξει ένοπλη ληστεία σε περίπτερο της γειτονιάς με όπλο που είχε πάρει από τον νέο σύντροφο της μητέρας του. Συμβουλεύτηκα αμέσως δικηγόρο. Αν είχε αφήσει δακτυλικά αποτυπώματα, στην πρώτη στραβή που θα έκανε θα τον έβρισκαν και θα κατέληγε στη φυλακή. «Δεν έχω αφήσει. Πήγε ο μικρός στο περίπτερο, σαν πελάτης, υποτίθεται, και τα έσβησε όλα», μου αποκάλυψε. Τρελάθηκα.

«Ολοι έχουν δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία αν σφάλουν μία φορά. Επειτα από μερικές δεκαετίες, αν κοιτάς πίσω στο παρελθόν, δύο εικόνες μπορεί να βλέπεις: ρημάδια ή μια όμορφη ζωή. Εσύ επιλέγεις το ένα ή το άλλο, Πέτρο μου. Θα περάσεις τα καλύτερα χρόνια σου στο σκοτάδι –θα κρύβεσαι συνεχώς;– ή στο φως. Σε ποια πλευρά της ζωής θέλεις να είσαι;», του είπα. «Αν παραμείνεις παραβατικός, θα συνεχίσω να σε αγαπάω, αλλά από μακριά. Αν αποφασίσεις να αλλάξεις ρότα, θα είμαι δίπλα σου και θα σε βοηθήσω. Θα κάνω ό,τι χρειαστεί, θα παλέψω με νύχια και με δόντια. Μόνο εσύ όμως μπορείς να κλείσεις τις πληγές σου. Μην πετάς τη ζωή σου στα σκουπίδια, βγες από τον λάκκο. Αντιμετώπισε τα προβλήματά σου».

Ετσι βρεθήκαμε στον «Οσελότο» και άρχισαν οι συνεδρίες. Συντονιστήκαμε όλοι: ο ίδιος, η μητέρα του, οι παππούδες, ο αδελφός του, εγώ. Ηταν φθινόπωρο του 2019. Σήμερα η ζωή μας έχει αλλάξει. Ο Πέτρος τελείωσε το ΕΠΑΛ, εργάζεται και έχει το δικό του σπίτι. Δεν είχε κανένα νέο μπλέξιμο. Επιδίωξε και πέτυχε, με εισαγγελική εντολή, να μπει ο πατέρας του σε κέντρο απεξάρτησης. Ο μικρός έδωσε Πανελλαδικές, πέρασε σε μια καλή σχολή, αλλά θα ξαναδώσει εξετάσεις για να περάσει στην Ευελπίδων, είναι το όνειρό του. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε, έναν σοβαρό άνθρωπο, και είναι, επιτέλους, καλά. Συζητάμε καμιά φορά τα παλιά. «Ευχαριστώ, νονά», μου λέει. «Χωρίς εσένα δεν θα τα κατάφερνα». Αυτό μου αρκεί.