Η ζωή στο στρατόπεδο μέχρι την επανένωση της οικογένειας
«Οι Γερμανοί βρήκαν τη μητέρα μου στην Αθήνα και τη μετέφεραν στο στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν, όπου έμεινε για περίπου ενάμιση χρόνο μέχρι τις 13 Απριλίου 1945», διηγείται η Ρένα Μόλχο.
Το στρατόπεδο ΜπέργκενΜπέλσεν λειτούργησε αρχικά ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενώ οι αιχμάλωτοι ανταλλάσσονταν με Γερμανούς πολίτες, κρατουμένους σε ξένες χώρες. Τον Απρίλιο του 1945 οι έγκλειστοι του στρατοπέδου ανήλθαν στις 60.000, ενώ συνολικά περισσότεροι από 70.000 αιχμάλωτοι έχασαν τη ζωή τους.
Η κ. Μόλχο αφηγείται: «Στο στρατόπεδο η μητέρα μου ήθελε να μου πλέξει καλτσάκια και έδινε σε μια κυρία τη φέτα ψωμί που είχε για να περάσει όλη τη μέρα, και η κυρία αυτή ξήλωνε την κουβέρτα της και αντάλλασσε ένα μέτρο κλωστή με μία φέτα ψωμί. Οταν λοιπόν έπλεξε αυτά τα καλτσάκια, τα κράτησε έως το τέλος, αλλά όταν με πήρε πίσω το πόδι μου πια ήταν μεγάλο, οπότε δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ».
Τα συγκεκριμένα καλτσάκια βρίσκονται σήμερα στο Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος.
«Οταν έφυγαν οι Γερμανοί από το στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν ήρθαν οι σύμμαχοι και το απελευθέρωσαν. Μαζί τους απελευθερώθηκαν η μητέρα μου και η γιαγιά μου. Ομως, εκείνη την ώρα κάποιος έσπρωξε τη γιαγιά μου, η οποία ήταν πια μεγάλη γυναίκα, έπεσε, έσπασε τη λεκάνη της και τελικά πέθανε έπειτα από δύο μήνες νοσηλείας στο νοσοκομείο».
Η κ. Μόλχο συνεχίζει την αφήγηση της περιπέτειας της μητέρας της λέγοντας: «Οταν πλέον βγήκε η μητέρα μου από το στρατόπεδο πήγε μαζί με άλλους σε γερμανικά χωριά και όταν μπήκε μέσα σε ένα σπίτι βρήκε μια “μενορά” (επτάφωτη λυχνία). Φαίνεται ότι στο συγκεκριμένο σπίτι κατοικούσε κάποια εβραϊκή οικογένεια. Το λέω και ανατριχιάζω. Την πήρε και τη μετέφερε από το Παρίσι στο Ισραήλ, από το Ισραήλ στη Θεσσαλονίκη και από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, και εγώ τελικά τη δώρισα στο Εβραϊκό Μουσείο. Εκτός από τη “μενορά”, στο ίδιο σπίτι βρήκε μια γερμανική σημαία, την οποία έσκισε από τα νεύρα της».
Στην Παλαιστίνη
«Πρέπει να σας αναφέρω πως όταν η μητέρα μου απελευθερώθηκε, πήγαινε επί ένα
χρόνο στις καλόγριες και τις παρακαλούσε να με πάρει πίσω. “Θέλω το παιδί μου, θέλω πίσω το παιδί μου”. Οι καλόγριες ειδοποιήθηκαν και η υπεύθυνη του Παρισιού έδωσε εντολή στην ηγουμένη της Θεσσαλονίκης να με φέρει στο Παρίσι και έτσι ένα χρόνο μετά βρέθηκα στο Παρίσι. Εμεινα εκεί για ένα χρόνο», αναφέρει και συνεχίζει: «Μέσα σε διάστημα που εγώ ήμουν στο Παρίσι, η μητέρα μου βρήκε μέσω Ερυθρού Σταυρού πως ο πατέρας μου είχε καταφέρει να διασωθεί και να φτάσει μέσω Τουρκίας και Λιβάνου στην Παλαιστίνη, οπότε το 1947 ταξιδέψαμε στην Παλαιστίνη και ανταμώσαμε με τον πατέρα μου. Τρεις μήνες αργότερα ανακηρύχθηκε το κράτος του Ισραήλ».
Ο σύγχρονος πόλεμος
Με τον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ - Χαμάς να συνεχίζεται, η κ. Μόλχο δηλώνει φοβισμένη και προβληματισμένη. «Είναι μια πάρα πολύ άσχημη κατάσταση», αναφέρει, ενώ υπογραμμίζει ότι «αυτός ο πόλεμος είναι ο χειρότερος που έγινε ποτέ στο Ισραήλ. Πάντα υπήρχαν πόλεμοι, αλλά κρατούσαν λιγότερο. Τώρα ανησυχώ πάρα πολύ, διότι μεταξύ άλλων μια ξαδέλφη μου που πήγε από τη Νέα Υόρκη στο Ισραήλ είχε τον γιο της να πολεμάει επί τρεις μήνες στη Γάζα».
Η άνοδος του αντισημιτισμού στην Ευρώπη και την Ελλάδα, από κοινού με τον φόβο επιθέσεων, ανησυχεί την εβραϊκή κοινότητα Αθηνών. Οπως δηλώνει η κ. Μόλχο: «Βιώνω τον αντισημιτισμό μέσα από τις εικόνες που βλέπω και αυτά που διαβάζω καθημερινά. Δυστυχώς, ο αντισημιτισμός έχει φουντώσει ξανά».
Η κ. Μόλχο νιώθει φόβο για τον σημερινό πόλεμο που διεξάγεται στη Γάζα και προβληματισμό για τα αυξημένα περιστατικά αντισημιτισμού στην Ευρώπη.