Αστακομακαρονάδα, η επιστροφή

Δεν πειράζει που πριν από 14 χρόνια συντριβήκαμε στα βράχια της πραγματικότητας. Χρεοκοπήσαμε οικονομικά, αλλά στο φαντασιακό παραμείναμε, καθώς αποδεικνύεται, ακμαίοι. Και πάντοτε μοιραίοι. Από τη δεκαετία του ’90 έως και τις αρχές του 21ου αιώνα, η περίοδος που κωδικοποιήθηκε εύστοχα ως η «εποχή της αστακομακαρονάδας», αναβιώνει με αναπροσαρμοσμένη την μπουζουκερί εκδοχή της. Πανάκριβη πάντα, με τα τζιπ, τις δαντέλες, τις σαμπάνιες, τις πλαστικές ανορθώσεις της, την ανέμελη υπερ-σπατάλη, τη θεωρία ότι η ζωή είναι μια ατέλειωτη πίστα. Με μια βασική διαφορά: τώρα που έχουν δύσει τα περιοδικά λάιφ-στάιλ, ανέλαβαν τα ινσταγκραμικά ποσταρίσματα, με τα εναπομείναντα πρωινάδικα να αναπληρώνουν το κενό.

Την αλήστου μνήμης εκείνη περίοδο επανέφεραν στο προσκήνιο ένας γάμος και

το συνεπακόλουθο γλέντι φοροδιαφυγής που προβλήθηκε στην ειδησεογραφία των ημερών. Η «μπάρμπιλαντ» α λα ελληνικά της τελετής ανέδειξε και ένα ξέφρενο πάρτι «μαύρου» χρήματος. Ολοι –μα όλοι– οι εμπλεκόμενοι, φυσικά πρόσωπα ή επιχειρήσεις, συμμετείχαν περίπου αφιλοκερδώς(!). Επιπλέον, στις φορολογικές δηλώσεις των τελευταίων ετών εμφάνιζαν «συσσωρευμένες ζημίες» ενώ αναρτούσαν φωτογραφίες από προσοδοφόρες δραστηριότητες. Το παραμύθι είχε απροσδόκητη εξέλιξη εξαιτίας του ελέγχου εφοριακών των social media, που εντόπισαν τις, κατ’ εξακολούθησιν, παραβάσεις, διασήμων και ινφλουένσερ, μέσω των διαδικτυακών αναρτήσεών τους.

Οι καιροί αλλάζουν, η τεχνολογία ανατρέπει τακτικές, όχι όμως και γούστα. Ο σπόρος της παρασιτικής οικονομίας και προσδοκίας μπορεί να έμεινε για λίγο αθέατος,

ωστόσο, δεν ξεριζώθηκε. Τα πρότυπα ίσως «εκσυγχρονίστηκαν», αλλά δεν άλλαξαν. Ο ψευτοκοσμοπολιτισμός καλά κρατεί. Το επιβεβαιώνει η φρενίτιδα της Μυκόνου, της Πάρου και άλλων προορισμών. Και όπου συγκεντρώνεται ο ασυγκράτητος πληθυσμός των σέλφι, εκεί –όχι μόνο, φυσικά– οργιάζει και η παραοικονομία. Τα αδήλωτα εισοδήματα είναι μια μάχη που, υποτίθεται, πως δίνουν όλες οι κυβερνήσεις. «Υποτίθεται» εκ του αποτελέσματος. Παραμένει πάντα ένα κλείσιμο ματιού του κράτους απέναντι σε ορισμένες κατηγορίες επαγγελματιών, ένα αντίβαρο για τους χαμηλούς μισθούς.

Στη χώρα των υπερτροφικών φαντασιώσεων αλλά της μάλλον φτωχής γόνιμης φαντασίας, κερδίζει πάντα ο εύκολος πλουτισμός. Η φαντεζί ευζωία. Μόνο που τώρα η ποσταρισμένη επίδειξη έχει συνέπειες, και όχι, κατ’ ανάγκην, ορατές.