Το σύνδρομο της γενικής συνέλευσης
Κατά τη διάρκεια του κοινοβουλευτικού διαλόγου για νόμο με τον οποίο δίνεται το δικαίωμα στους Eλληνες εκλογείς εντός και εκτός Ελλάδας να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές μέσω επιστολικής ψήφου διεφάνη επί της αρχής μια όχι και τόσο συνηθισμένη συναίνεση. Hταν η στιγμή για μια ιστορική καμπή, σε ένα απολύτως συναφές νομοσχέδιο, στο κλίμα της συναίνεσης να συμφωνήσουμε για μια φορά στα αυτονόητα και να δείξουν όλα τα κόμματα την ωριμότητα για την οποία τους εμπιστεύθηκαν οι πολίτες και να διευρύνουν το δικαίωμα για την επιστολική ψήφο στους Eλληνες του εξωτερικού, όχι μόνο για τις ευρωεκλογές, αλλά και για τις εθνικές εκλογές.
Αντί όμως να λειτουργήσουν όλοι ως επιτάσσει το κοινοβουλευτικό καθήκον προς όφελος των πολιτών, μακριά από μικροπολιτικές και ενστάσεις επί της διαδικασίας –την οποία σεβόμαστε, τηρούμε και τιμάμε– οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και κυρίως εκείνες που είχαν δηλώσει τη διάθεση να υπερψηφίσουν το νομοσχέδιο κυριεύθηκαν, για μία ακόμη φορά, από το «σύνδρομο της γενικής συνέλευσης». Oπως τον καιρό που συμμετείχαν σε γενικές συνελεύσεις στα πανεπιστήμια, με τεχνάσματα, προφάσεις ή με το «έτσι θέλω», αγνοούσαν τη βούληση των φοιτητών και έβαζαν μπροστά το κομματικό ή το «αγωνιστικό» συμφέρον, δυστυχώς και τώρα στη Βουλή καταφεύγουν στις ίδιες μεθόδους. Θα ήταν δικό τους πρόβλημα, αν με τη στάση τους δεν κρατούσαν πίσω τη χώρα, τη στιγμή που η κοινωνία μάς καλεί να πάμε συντεταγμένα μπροστά. Η συναίνεση ήταν καλοδεχούμενη, παρόλο που το νομοσχέδιο για την επιστολική ψήφο στις ευρωεκλογές θα ψηφιζόταν και χωρίς αυτήν. Την ώρα, όμως, που έπρεπε να αποδείξουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης –και κυρίως εκείνα που πιστεύουν πως μπορούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας– ότι η συναίνεση που ήθελαν να δείξουν δεν ήταν συναίνεση των λόγων αλλά των έργων, κατέφυγαν σε τεχνάσματα και προσκόμματα.
Αν όντως συμφωνούσαν με το νομοσχέδιο και όχι με την τροπολογία, θα μπορούσαν να καταψηφίσουν μόνο το σημείο με το οποίο διαφωνούσαν. Δεν συμφωνείς ή διαφωνείς α λα καρτ με ένα νόμο. Δεν παίζεις με τις ζωές των πολιτών, δεν αλλάζεις την άποψή σου απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι αυτή η αντίληψη που μας κράτησε δέσμιους σε λογικές του παρελθόντος, εκείνη που πήγε πίσω δεκάδες μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας, εκείνη που μας έκανε σε κάποιες περιπτώσεις αρνητικό παράδειγμα παγκοσμίως. Εκείνη που δεν επέτρεψε στα μη κρατικά πανεπιστήμια να γίνουν νωρίτερα πράξη στη χώρα μας, εκείνη που υποχρέωνε για χρόνια τους Ελληνες πολίτες να μπαίνουν σε πλοία και αεροπλάνα για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, ενώ θα μπορούσαν να το κάνουν, χρόνια πριν, από τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους.
50 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, είχαμε την ευκαιρία να λύσουμε μια και καλή μία ακόμη εκκρεμότητα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης την έχασαν, όπως την έχασαν και οι συμπολίτες μας που ζουν στο εξωτερικό, σχετικά με τις βουλευτικές εκλογές. Ελπίζουμε όταν επανέλθουμε με την κατάθεσή της να την υπερψηφίσουν. Ο δογματισμός αυτός και η στείρα αντιπολίτευση μόνο και μόνο για να αντιταχθούν κάποιοι στην –όποια– κυβέρνηση, είναι που για χρόνια καλλιεργούν την απόσταση ανάμεσα στους πολίτες και στο πολιτικό σύστημα. Αυτή που απομακρύνει τους νέους από τις εξελίξεις στην πολιτική. Αυτή είναι η απάντηση στο «γιατί;» που αναρωτιόμαστε όλοι.
Ο καθένας κρίνεται από τη στάση του, με βάση τις πράξεις και όχι τα λόγια. Και είναι οι πολίτες οι μόνοι οι οποίοι θα κρίνουν αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης έπραξαν ορθά ή όχι καταψηφίζοντας την τροπολογία. Είναι οι πολίτες εκείνοι που εμπιστεύονται και επικροτούν τον δρόμο των μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών, και δεν θέλουν πλέον να μένουν κολλημένοι στο παρελθόν. Και το έχουν αποδείξει σε περισσότερες από μία εκλογικές διαδικασίες, ανοίγοντας τον δρόμο των τομών και της προόδου. Το σύνδρομο της γενικής συνέλευσης και οι εκπρόσωποί του ανήκουν πια στο παρελθόν. Τώρα είναι η στιγμή που αναμετριόμαστε με την Ιστορία και πρέπει να πάμε μπροστά.