Γάμος και ήπια ισχύς
Ας θυμίσουμε το αυτονόητο: δεν υπάρχει µεταρρύθµιση του οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα και σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που να «πέρασε» χωρίς αντιδράσεις. Στη µεσογειακή, καθολική, αλλά πρωτοπόρο σε θέµατα δικαιωµάτων Ισπανία η ισότητα στον γάµο ψηφίστηκε πριν από 19 ολόκληρα χρόνια έχοντας την πανίσχυρη Εκκλησία της χώρας «απέναντι». Η Ισπανία το 2005 έγινε µόλις η τρίτη ευρωπαϊκή χώρα που ψήφιζε ανάλογη νοµοθεσία µετά την Ολλανδία (2001) και το Βέλγιο (2003), και το γεγονός δηµιούργησε τεράστια αίσθηση καθώς δεν ήταν κάτι αναµενόµενο από µια χώρα του ευρωπαϊκού Νότου. Η Ισπανία πήρε το ρίσκο και ανέβασε ακόµη περισσότερο τις µετοχές της στο άτυπο χρηµατιστήριο της λεγόµενης «ήπιας ισχύος» (soft power), που τότε απλώς δεν υπήρχε. Ηταν ακόµη η εποχή που το εκτόπισµα µιας χώρας µετριόταν µε βάση την πολιτική, τη στρατιωτική και την οικονοµική της δύναµη. Η Ισπανία µε την τότε απόφασή της να υιοθετήσει άµεσα µια µεταρρύθµιση µε έντονα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά είχε επιβεβαιώσει έναν πολύπλευρο δυναµισµό
που δεν ήταν αποκλειστικά τεχνοκρατικός: η νοµιµοποίηση των γκέι γάµων ασκούσε επιρροή που ήταν ανάλογη της επέκτασης του Μουσείου Πράδο στη Μαδρίτη. ∆ύο εντελώς διαφορετικά θέµατα συνέτειναν στην ίδια κοίτη εκσυγχρονισµού και πίστης στο µέλλον.
θα επικυρώσει τον ίδιο νόµο 19 χρόνια µετά λέει πολλά για την απόσταση που µας χωρίζει από χώρες
Το ότι η Ελλάδα
µε τις οποίες θέλουµε να πιστεύουµε ότι κινούµαστε στις ίδιες, περίπου, ράγες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «οµοειδής» (µε εµάς) Πορτογαλία υιοθέτησε τη σχετική νοµοθεσία το 2010. Αλλά υπάρχει και η ανάποδη ανάγνωση της Ιστορίας: η Ιταλία παλεύει ακόµη µε τους δικούς της «δαίµονες»· για να µη µιλήσουµε για τις χώρες των Βαλκανίων και την πλειοψηφία των κρατών που κάποτε απάρτιζαν το ανατολικό µπλοκ. Η Ελλάδα διεκδικεί τη θέση της στο κλαµπ των προηγµένων δηµοκρατιών ψηφίζοντας ένα νόµο που οριακά είναι πλειοψηφικός στο σώµα της κοινωνίας. Από µια άποψη είναι µάλλον ανακουφιστικό το γεγονός ότι η Ιερά Σύνοδος κρίνει τη θεσµοθέτηση του πολιτικού γάµου για τα οµόφυλα ζευγάρια ως εκ του περισσού, καθώς υπάρχει η εξίσου καταδικαστέα (από την Εκκλησία της Ελλάδος) πρόβλεψη του συµφώνου συµβίωσης. Αλλά εδώ είναι χρήσιµο να ανατρέξουµε σε ένα απόσπασµα του Ανωτάτου ∆ικαστηρίου των Ηνωµένων Πολιτειών του 2015, όταν αποφάσισε, µε ψήφους 5 προς 4, τη νοµιµοποίηση των γάµων των οµόφυλων ζευγαριών σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ: «Καµία ένωση δεν είναι τόσο βαθιά όσο ο γάµος, καθώς ενσωµατώνει τα ανώτατα ιδεώδη της αγάπης, της πίστης, της αφοσίωσης, της θυσίας και της οικογένειας. Μέσα από την ένωση του γάµου δύο άνθρωποι γίνονται κάτι πολύ πιο σπουδαίο από ό,τι ήταν πριν. Ο γάµος αντιπροσωπεύει την αγάπη που µπορεί να αντέξει ακόµη και µετά θάνατον. Θα ήταν λάθος να ισχυριστούµε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν σέβονται την ιδέα του γάµου. Η αλήθεια είναι ότι τον σέβονται και τον σέβονται τόσο βαθιά που επιζητούν την προσωπική τους ολοκλήρωση µέσα από αυτόν. Προσδοκούν ότι δεν θα είναι καταδικασµένοι να ζουν στη µοναξιά, αποκλεισµένοι από έναν εκ των παλαιοτέρων θεσµών του πολιτισµού µας. Επιζητούν την ισότητα στην αξιοπρέπεια έναντι του νόµου». Και στα δικά µας.
Οταν η Ισπανία ψήφιζε το 2005 τον γκέι γάμο ασκούσε πολιτισμική επιρροή ανάλογη της επέκτασης του Πράδο.