Τρεις μήνες για μία απόφαση
Το θέμα έδειχνε σοβαρό. Είχε συγκεντρωθεί ο σύλλογος διδασκόντων σε Γυμνάσιο της Αττικής. Αντικείμενο: Η δίωρη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Και το ερώτημα, που κατέληξε να διχάσει τους καθηγητές; Εάν η γιορτή έπρεπε να ξεκινήσει στις 8.30 π.μ. ή μισή ώρα αργότερα, στις 9 π.μ.
Γελούσε και ταυτόχρονα απορούσε ο πρωτοδιόριστος σε δημόσιο σχολείο καθηγητής, ο οποίος περιέγραψε το περιστατικό στην «Κ». Φυσικά, η πραγματική αιτία της κόντρας μεταξύ των εκπαιδευτικών ήταν η ώρα αποχώρησής τους από το σχολείο την ημέρα της αργίας. «Μα, για μισή ώρα γίνεται ζήτημα; Είναι δυνατόν;», λέει ο ίδιος καθηγητής. Δεν είναι το μόνο περιστατικό στα δημόσια σχολεία της χώρας που υποδηλώνει το κλίμα της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, του ωχαδελφισμού, της ήσσονος προσπαθείας. Τα τραγελαφικά είναι πολλά. Οπως η άδεια μιας εβδομάδας που έλαβε καθηγητής μαθηματικών για να πάει στο χωριό του να μαζέψει ελιές. «Λόγω έλλειψης άλλου μαθηματικού διαθέσιμου στο σχολείο με μειωμένο ωράριο ώστε να καλύψει τον αδειούχο, κάποιες ώρες του καλύφθηκαν από απασχόληση των παιδιών από γυμναστή», ανέφερε στην «Κ» φιλόλογος στο ίδιο σχολείο. Βέβαια, εξαιρέσεις, και μάλιστα λαμπρές, με εργατικούς και φιλότιμους εκπαιδευτικούς υπάρχουν στα δημόσια σχολεία. Αλλά...
Οι μαρτυρίες στην «Κ» εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης – υπό τον όρο της ανωνυμίας διότι αλλιώς είναι βέβαιο ότι θα εισπράξουν εχθρικά πυρά και απομόνωση από τους συναδέλφους τους– περιγράφουν ένα σχολείο χωρίς έμπνευση, χωρίς κέφι, που περιορίζεται στα λιγότερο δυνατά. Η 37χρονη Νικολέττα Σ. είναι φιλόλογος και έπειτα από αρκετά χρόνια περιπλάνησης σε φροντιστήρια και ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας, ήλθε η σειρά της να προσληφθεί σε θέση αναπληρωτή σε Γυμνάσιο της Ανατολικής Αττικής. «Δέχθηκα με χαρά, άλλωστε ομολογώ ότι η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών επιδιώκει μία μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Αλλά όταν βλέπω ορισμένες καταστάσεις στο σχολείο, σοκάρομαι από την έλλειψη διάθεσης. Για παράδειγμα, με την καθηγήτρια των Αγγλικών αποφασίσαμε να οργανώσουμε ημέρες καριέρας, φέρνοντας επαγγελματίες στο σχολείο για να μιλήσουν στα παιδιά για το αντικείμενό τους. Εναν γενετιστή, έναν περιβαλλοντολόγο, έναν πιλότο αεροσκαφών, έναν λοιμωξιολόγο, έναν σχεδιαστή ιστοσελίδων. Το ανακοινώσαμε στον σύλλογο διδασκόντων και εκεί άρχισε η κωλυσιεργία. Ο σύλλογος δεν ενθουσιάστηκε. «Να το δούμε. Πότε να γίνει; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Θα χάσουμε ώρες;», ήταν ορισμένα σχόλια. Το είπαμε μία, δύο, τρεις φορές, ζητώντας να συνεδριάσουμε για να οργανωθούν οι επισκέψεις. Ε, από τα τέλη Οκτωβρίου που το είπαμε για πρώτη φορά, ακόμη δεν έχει ληφθεί απόφαση», λέει.
Ενα άλλο πεδίο που ελάχιστοι εκπαιδευτικοί κάνουν κέφι να αναλάβουν είναι οι δραστηριότητες εκτός των ωρών διδασκαλίας των μαθημάτων του αναλυτικού προγράμματος. «Οι δράσεις οργανώνονται και διεκπεραιώνονται
πολύ τυπικά. Οι περισσότεροι συνάδελφοι έχουν αναλάβει από ένα θέμα, λένε κάποια γενικά πράγματα στους μαθητές και στο τέλος έχουν συντάξει μία έκθεση ιδεών, με μόνο στόχο για να παρουσιαστεί στην αυτοαξιολόγηση του σχολείου και να πάρει έναν καλό βαθμό. Και να σας πω, αυτή την προτροπή άτυπα πήραμε και από τον αρμόδιο σύμβουλο για την αυτοαξιολόγηση», προσθέτει η Νικολέτα, περιγράφοντας την αντίδραση συναδέλφου της όταν έγινε λόγος για τα νέα προγράμματα σπουδών, τη χρήση νέων μεθόδων διδασκαλίας και την αποστολή στα παιδιά επιπλέον υλικού με ασκήσεις και εργασίες για το σπίτι: «Με κοίταξε με δυσφορία και μου απάντησε ότι με τρεις κι εξήντα δεν μπορεί να τα κάνει αυτά. Οταν της είπα ότι η τεχνολογία διευκολύνει τη δουλειά μας, μου απάντησε ότι γνωρίζει καλά τη δουλειά και πως αυτά είναι για τους νεότερους εκπαιδευτικούς».