Προς τι η τόση βία;
Φρενίτις ανατρεπτικού εκσυγχρονισμού σαρώνει την Ελλάδα και επικεφαλής της όλης εκστρατείας ετέθη ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Μια προσαρμογή στα δεδομένα κάθε εποχής είναι απολύτως αναγκαία και από μιαν άποψη αναπόφευκτη. Αλλά ουδέν μπορεί να επιτευχθεί διά της σπουδής.
Αλλά ο κ. Μητσοτάκης είναι παράγωγο μιας συγκεκριμένης εποχής, που βιάζεται να επιβιβασθεί στο «τρένο της μεγάλης ευκαιρίας», κατά τις αντιλήψεις που διαμόρφωσε στη σύντομη παραμονή του ως σπουδαστή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά και ως θαυμαστής του Ελευθερίου Βενιζέλου, του πλέον ριψοκίνδυνου θηρευτή «μεγαλο-ιδεατικών ευκαιριών» που διοίκησε τη χώρα.
Κάποτε ένας συντηρητικός πολιτικός και καγκελάριος της Γερμανίας, ο Οτο φον Μπίσμαρκ, είχε αποφανθεί ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Αυτές, βεβαίως, είναι αντιλήψεις μιας άλλης εποχής, που κατά την τρέχουσα αντίληψη πραγμάτων έχουν οριστικώς ξεπερασθεί.
Ο κ. Μητσοτάκης φιλοδοξεί να είναι ο αναμορφωτής της σημερινής Ελλάδος ολοκληρώνοντας την προσομοίωση της χώρας με τα ισχύοντα στην Ε.Ε., όπως ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται.
Αλλά ας αφήσουμε τον πρωθυπουργό να συνεχίσει την πορεία του, όπως ο ίδιος την έχει καθορίσει. Αν και ορισμένες από τις πρωτοβουλίες του μόνον αναστάτωση δημιουργούν. «Οστις ταράττει τον οίκο αυτού κληρονομήσει άνεμον», προειδοποιεί πάντως η Βίβλος. Αλλά οι παροιμίες του Σολομώντα, που ανέβηκε στον θρόνο του Ισραήλ το 972 π.Χ., είναι ενός άλλου κόσμου, για να έχουν οιανδήποτε εφαρμογή στον αιώνα μας, κατά την άποψη ορισμένων.
Και οι θιασώτες της ακινησίας, όμως, είναι εκτός του κόσμου τούτου. «Ο Οίκος μου θα διαρκεί εις τον αιώνα, διότι δεν ενθαρρύνει ό,τι είναι νέο, αλλά μιμούμενος την αιώνια τροχιά της φύσεως, μένει στο κέντρο της και περιμένει», έλεγε απευθυνόμενος στον Τζούλιο, Δούκα του Μπρούνσβιγκ, ο Αψβούργος αυτοκράτορας Ρούντολφ Β΄.
Τα πρόσωπα που αναφέρονται είναι ιστορικά, αλλά ο διάλογος είναι από το λιμπρέτο μιας όπερας που γράφτηκε στα τέλη του 19ου αι. με τίτλο «Οικογενειακές διαμάχες των Αψβούργων». Ούτως ή άλλως, μεταρρυθμιστές Αψβούργοι αυτοκράτορες δεν έλειψαν ποτέ. Οι διαρκείς προσαρμογές εξασφαλίζουν τη μακροημέρευση ακόμη και στα χρόνια της απολυταρχίας.
Oταν ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη και αφού απέτυχε –για διαφόρους λόγους– να εξασφαλίσει τη συνεργασία του τελευταίου Βυζαντινού Μεγάλου Δούκα Νοταρά, ανέδειξε, έπειτα από συνοδική απόφαση, Πατριάρχη τον Γεώργιο Σχολάριο ακολουθώντας το τελετουργικό των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Ετσι δημιουργήθηκε μετά από χρόνια η τάξη των Φαναριωτών. Παρεμπιπτόντως, ο πρώτος που τιμήθηκε με το αξίωμα του Μεγάλου Δραγουμάνου ήταν ο Παναγιωτάκης Νικούσιος από την Τραπεζούντα. Διότι επέτυχε διά τεχνάσματος να εξασφαλίσει την παράδοση της Κρήτης από τους Ενετούς στους Οθωμανούς.
Δεν ζούμε πλέον σε τέτοιες περιόδους. Αξιέπαινη η προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη για εκσυγχρονισμό της χώρας. Θα ήταν ίσως σκόπιμο να περιοριστεί στα πρακτικά και ουσιώδη και όχι να διακινδυνεύσει μια σάρωση των πάντων. Ούτως ή άλλως, θα υπάρξουν και άλλοι πρωθυπουργοί στο μέλλον. Ας κάνουν κάτι και αυτοί.