Διπλωματία είναι το βλέμμα του αστροναύτη

Οι σχέσεις Ελλάδας - ΗΠΑ είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα τα προηγούμενα 80 χρόνια, αλλά κατά βάση βελτιώθηκαν.

Αποφάσισε να γίνει διπλωμάτης γιατί του φαινόταν πιο ενδιαφέρουσα επιλογή καριέρας από τη δικηγορία. Το πρώτο του διπλωματικό πόστο τον ταξίδεψε στη Σομαλία. Ηταν 24 χρόνων όταν έφτασε στο Μογκαντίσου και η βρετανική πρεσβεία εκεί είχε πρόσφατα κηρυχθεί ανεπιθύμητη. «Μου είπαν πως θα είμαι επικεφαλής των βρετανικών συμφερόντων», λέει στην «Κ» ο κ. Τζάκσον. Αποδέχθηκε τον ρόλο με χαρά – «μου έδωσαν ένα Land Rover και προσωπικό οδηγό», λέει γελώντας, αλλά πέραν των συγκεκριμένων προνομίων ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και η φύση της δουλειάς, καθώς λέει ότι πολλοί προστατευόμενοι Βρετανοί ζούσαν εκεί.

Μετά πήγε για τρία χρόνια στη Λιβύη κι έπειτα στην Ελλάδα και στο Μαρόκο, αλλά στο μεταξύ ανέλαβε και αποστολές στην Ουάσιγκτον και στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, από όπου κατάγεται.

Το κομμάτι της εκπαίδευσης τον ενδιέφερε πολύ πριν γίνει πρόεδρος του Αμερικανικού Κολλεγίου Ανατόλια, το 1999. «Ημουν στο διοικητικό συμβούλιο πολλών αμερικανικών σχολείων στις χώρες του εξωτερικού όπου είχα διπλωματικές αποστολές», δηλώνει ο κ. Τζάκσον, ενώ είχε βοηθήσει να δημιουργηθεί το Αμερικανικό Σχολείο στην Καζαμπλάνκα όταν βρισκόταν στο Μαρόκο.

Οσον αφορά το Κολλέγιο Ανατόλια και το Κολλέγιο Αθηνών – παραμένει ο μόνος άνθρωπος που έχει υπάρξει πρόεδρος και των δύο–, λέει πως είναι δύο πολύ διαφορετικά σχολεία. Το πιο μικρό Ανατόλια, είναι πιο εστιασμένο στην κοινότητα, λέει στην «Κ».

«Το σύστημα διοίκησης στο Κολλέγιο Αθηνών είναι πολύ διαφορετικό – όταν πήγα εκεί, τα διοικητικά συμβούλια Αθήνας και Νέας Υόρκης βρίσκονταν στα δικαστήρια.

Σε μένα βρήκαν έναν συνταξιοδοτημένο διπλωμάτη, και ευτυχώς αυτό χρειαζόταν γιατί άρχισαν μετά να δουλεύουν ξανά μαζί», συμπληρώνει.

Τι είναι επομένως για τον ίδιο η διπλωματία; Απαντάει με ένα απόφθεγμα που είχε πει στο διπλωματικό σώμα το 1965 ο Ντιν Ρασκ, τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. «“Μην ξεχνάτε ποτέ”, μας είχε πει, “ότι η ποίηση του 20ού αιώνα είναι η

όραση του αστροναύτη που κοιτάει αυτόν τον σμαραγδί πλανήτη, χαμένο και στροβιλιζόμενο στο άπειρο του Διαστήματος”. Για μένα, αυτό είναι η διπλωματία», λέει στην «Κ» ο κ. Τζάκσον. «Η απόκτηση της πλανητικής θέασης, αυτού του όμορφου, σμαραγδί πλανήτη, με τις συγκρούσεις και τους πολέμους που συμβαίνουν εδώ, και η αίσθηση της ολότητάς του, πόσο εύθραυστος και όμορφος είναι».