Αγάπης αγώνας άγριος

εκδ.

σελ.

Κάπου στον Βορρά υπάρχει ένα μακάβριο έθιμο. Τα ερωτευμένα ζευγάρια θυσιάζονται για την ευημερία της κοινότητας, αλλά και των ίδιων. Προτού διαλύσει τον δεσμό τους η βία και η αγριότητα του χωρισμού, οδηγούνται σε έναν τόπο εκτέλεσης και έπειτα τα αφαιμαγμένα κουφάρια τους, δεμένα σε ένα σφιχτό αγκάλιασμα, εκτίθενται σε ένα ικρίωμα. Τα ηλικιωμένα ανδρόγυνα, που έχουν ξεχάσει προ πολλού το ρίγος του οργασμού, μπορούν να πάρουν ένα κουταλάκι και να γευτούν, ανάμεσα στα ξεπετσιασμένα λαγόνια των νεκρών, τα απομεινάρια του πόθου. Πρόκειται για το ομότιτλο της συλλογής διήγημα, το οποίο απηχεί τη νοσηρή παράνοια που κυριαρχεί και στα υπόλοιπα. Ηδη από την πρώτη του εμφάνιση στην πεζογραφία με το μυθιστόρημα «Σπασμός» (2011), ο Δημήτρης Τανούδης (Αθήνα, 1981) έδειξε τον συγγραφικό του δυναμισμό και την αφοβία του με την πρόκληση. Στο πρόσφατο βιβλίο του, μια ολιγοσέλιδη συλλογή δέκα πεζών, οι τόνοι είναι ηπιότεροι, αλλά η φαινομενική

υποτονικότητα της γραφής υποθάλπει μια εξωφρενικά βάναυση μυθοπλαστική πραγματικότητα. Στον κόσμο της μυθοπλασίας, ο Βορράς είναι ένα μέρος χειμέριο και φονικό, όπου κάθε έρωτας απολήγει, μετά τους πρώτους ευφορικούς σπασμούς, σε αδιανόητη βία. Εκεί στον Βορρά, ένα ζευγάρι χωρίζει, αλλά τη στιγμή τού «αντίο» ο κάκτος στο βαζάκι θεριεύει, κατακλύζοντας αστραπιαία το διαμέρισμα με τα θηριώδη αγκάθια του.

Το φυτό, έχοντας δηλητηριαστεί από τη βαναυσότητα του χωρισμού, ενσάρκωνε με την αποτρόπαιη μετάλλαξή του την αμφίπλευρη οδύνη. Σε ένα άλλο διαμέρισμα, ένας άνδρας υφίσταται μια «ιλιγγιώδη καθίζηση», που τον συρρικνώνει σε βαθμό αφανισμού, όταν «ένα αντρικό όργανο, γεμάτο γονιμοποιά υγρά» τεντώθηκε «προς την κατεύθυνση της γυναίκας του». Ενας άλλος άνδρας χάνει τη γυναίκα του εξαιτίας ενός ψυ

χιατρικού ιδρύματος, που την αποστράγγισε από τις σαρκικές της ορμές. Παραμονεύοντάς τη μες στο χιόνι πίσω από έναν ηλεκτροφόρο φράχτη, ενόσω εκείνη απολάμβανε μια ατέρμονη άνοιξη έγκλειστη σε έναν γυάλινο θόλο, ο άνδρας της την έβγαλε βίαια από τη νάρκη του σώματός της με ένα οργασμικό ηλεκτροσόκ. Ενας άνδρας, σπρωγμένος από την κατάθλιψη του χωρισμού, ταξιδεύει σε μια πόλη του Νότου, χτισμένη σε θεαματική κλίμακα, αναζητώντας την αίσθηση της διάρκειας, «τη διάρκεια της αγάπης». Η πόλη με τα κυκλώπεια κτίρια, που μνημείωναν σπουδαίες στιγμές του παρελθόντος, απέπνεε την «πλάνη του απέραντου». Ομως, ακόμη και εκεί, τις φωνές των φαντασμάτων του χαμένου χρόνου «τις ξεκλήριζε πάντα ο βόρειος κόσμος, η αθόρυβη αυτή επιχείρηση της αδιαφορίας». Η νότια πόλη ήταν «η θυμωμένη ζωή που βγάζει ένα στόμα όταν η υπόλοιπη σάρκα έχει καλυφθεί από μύγες». Ο Τανούδης αποσπά με επιδεξιότητα την αναγνωστική έκπληξη, καλλιεργώντας ένα κλίμα απειλητικού, σκοτεινού παραλογισμού. Στα διηγήματα της συλλογής ο μαρασμός της σεξουαλικότητας διανοίγει ένα εμπόλεμο, βάρβαρο τοπίο, όπου η διάψευση του πόθου εκτονώνεται με φαντασιακές αιματοχυσίες. «Το νιώθεις τώρα; Μπορείς να νιώσεις τη λεπίδα να περνάει το δέρμα σου και να ξεριζώνει αυτό που εσύ κι εγώ ήμασταν κάποτε;». Στα διηγήματα δεσπόζει το λεηλατημένο, καθημαγμένο σώμα, ένα σώμα που σπαράζει από συντριπτικές, διαβρωτικές ματαιώσεις.

Η γραφή κυοφορεί το ξέσπασμα, την άγρια λύση της απόγνωσης, με την κατάλυση κάθε ηθικού και κοινωνικού φραγμού. Ο μυθοπλαστικός δυναμισμός του Τανούδη συνυφαίνεται με τη σφοδρότητα του λόγου του, φανερώνοντας συγγραφική ευρηματικότητα και στοχαστικό εύρος. Με το τέταρτο βιβλίο του επιβεβαιώνει πως διαθέτει ξεχωριστή φωνή, η οποία συνδυασμένη με ένα λοξό βλέμμα φαντασιώνει έναν ανήκουστο, αποθηριωμένο κόσμο, που τον αναπάλλει μια στεντόρεια ένταση.