Η πιο κλειστή «στροφή» ενός θρύλου

Βιογραφικό φιλμ για τον Εντσο Φεράρι με την υπογραφή του Μάικλ Μαν

★★★

Μάικλ Μαν Ανταμ Ντράιβερ, Πενέλοπε Κρουζ

Ο σπουδαίος Μάικλ Μαν βιογραφεί τον Ιταλό θρύλο της αυτοκίνησης Εντσο Φεράρι, σε ένα επικής υφής φιλμ με λαμπερούς πρωταγωνιστές. Ο Ανταμ Ντράιβερ, πιο στυλάτος από ποτέ μέσα στα ιταλικά κοστούμια του Φεράρι, συναντά τον ήρωά του σε μια στιγμή ανάγκης: το καλοκαίρι του 1957, με την εταιρεία του σε οικονομική κρίση και στα πρόθυρα εξαγοράς, ο πρώην οδηγός αγώνων ψάχνει διέξοδο στη συμμετοχή –και στη νίκη– στο εμβληματικό Mille Miglia, έναν μαραθώνιο αγώνα 1.000 μιλίων κατά μήκος της ιταλικής ενδοχώρας. Ταυτόχρονα, η προσωπική του ζωή περιπλέκεται με μια τραγική απώλεια, καθώς και με τις αποκαλύψεις για τις απιστίες του.

Βασίζοντας το σενάριο της ταινίας του σε μια βιογραφία του Μπροκ Γέιτς, ο Μαν επιλέγει (ορθώς) να μην αφηγηθεί ολόκληρη τη ζωή και την καριέρα του Φεράρι, αλλά την πιο κρίσιμη καμπή της. Εκεί καθοριστικό ρόλο έπαιξε η σύζυγός του Λάουρα (άλλη μία άρτια ερμηνεία από την Πενέλοπε Κρουζ), η οποία κατείχε το 50% του εργοστασίου, κάτι το οποίο της παρείχε και το μοναδικό ουσιαστικά μέσο ελέγχου της ζωής της, επισκιασμένης κατά τα άλλα από τον φωτογενή σύζυγο. Η σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ τους βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας, τόσο που συχνά αφήνει κάπως στο περιθώριο τον ίδιο τον μύθο του Φεράρι. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης το θέτει ως εξής: «Η ζωή είναι ασύμμετρη. Η ζωή είναι ακατάστατη. Η ζωή είναι χαοτική. Ο Φεράρι ήταν ακριβής και λογικός· ορθολογιστής σε ό,τι είχε να κάνει με το εργοστάσιό του και την ομάδα αγώνων. Στην υπόλοιπη ζωή του ήταν παρορμητικός, αμυντικός, φιλήδονος, χαοτικός. Αυτή η ασυμμετρία και η υπέροχη αντίφαση σε εκείνον και στους υπόλοιπους χαρακτήρες

Το καλοκαίρι του 1957, με την εταιρεία του σε οικονομική κρίση και στα πρόθυρα εξαγοράς, ο πρώην οδηγός αγώνων ψάχνει διέξοδο στη συμμετοχή –και στη νίκη– στο εμβληματικό Mille Miglia.

ήταν που τους έκανε τόσο ανθρώπινους στα μάτια μου». Από την άλλη, αυτός ο εξανθρωπισμός του θρύλου είναι ίσως που στερεί από την ταινία του την πραγματική απογείωση.

Διότι όταν η αφήγηση ξεφεύγει από τα σκοτεινά δωμάτια και μπαίνει στην... άσφαλτο είναι απλώς μεγαλειώδης. Ο βρυχηθμός των κόκκινων αυτοκινήτων, κινηματογραφημένων από κάθε γωνία και απόσταση, καθώς οδηγούνται στα όρια, είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα που ισχύει για όλες τις σκηνές αγώνων στην ταινία. Το ίδιο και η απεικόνιση μιας ηρωικής εποχής, όπου οδηγοί, κατασκευαστές και διοργανωτές έπαιρναν τεράστια ρίσκα και η υστεροφημία (βασικό θέμα της ταινίας) μετρούσε περισσότερο από χρήματα και χορηγούς.