ΑΕΙ: οι τρεις επιλογές της κυβέρνησης
Δεν είναι η πρώτη φορά που επικρατεί αναταραχή στα πανεπιστήμια, όμως είναι από τις λίγες φορές που οι καταληψίες και όσοι τους υποκινούν έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο αίτημα. Δεν είναι δηλαδή καταλήψεις για τον χαβαλέ. Η δυνατότητα εγκατάστασης στην Ελλάδα πανεπιστημίων του εξωτερικού αποτελεί τον προπομπό της αναθεώρησης του άρθρου 16. Είναι λογικό όσες πολιτικές δυνάμεις παραμένουν ταμπουρωμένες πίσω από το ιδεολόγημα του δημόσιου πανεπιστημίου να επιδιώκουν να αποτρέψουν πάση θυσία αυτή την πορεία. Η αποκλειστικότητα του δημόσιου πανεπιστημίου είναι ένα από τα τελευταία λείψανα που δηλώνουν την πάλαι ποτέ ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Και οι πρόσφατες κινητοποιήσεις, ένα είδος μνημοσύνου.
Η κυβέρνηση μπροστά σ' αυτή την κατάσταση των καταλήψεων, της ανομίας, της βίας και της αυθαιρεσίας των γνωστών μειοψηφιών, έχει τρεις επιλογές.
Επιλογή πρώτη: κάποιο χάραμα να στείλει τα ΜΑΤ και να εκδιώξει τους καταληψίες με μια πανελλαδική επιχείρηση. Θα τους πιάσει στον ύπνο, θα εκκενωθούν οι χώροι, αλλά τι θα γίνει μετά; Τα ΜΑΤ θα προστατεύουν συνεχώς τα ΑΕΙ μέχρι να ψηφιστεί το νομοσχέδιο; Κι αν η εκκένωση σε κάποια σχολή δεν πάει καλά; Αν έχουμε κάποιο «ατύχημα»; Τα ρίσκα αυτής της επιλογής είναι σημαντικά τα οποία δεν λαμβάνουν υπόψη οι σερίφηδες του Διαδικτύου.
Επιλογή δεύτερη: ο Κυριάκος Μητσοτάκης να πράξει όπως έπραξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον Ιανουάριο του 1980, όταν απέσυρε τον νόμο 815. Ως γνωστόν, εξαιτίας αυτού του νόμου εμφανίστηκε η πρώτη γενιά καταληψιών πανεπιστημιακών χώρων. Εννοείται πως αν η σημερινή κυβέρνηση υποχωρήσει από μια τόσο εμβληματική μεταρρύθμιση –κάτι που δεν το βλέπω– θα έχει υποστεί μια σημαντική πολιτική ήττα.
Επιλογή τρίτη: να αφήσει τις καταλήψεις να εκφυλιστούν, καθώς ήδη στερούνται πολιτικής νομιμοποίησης. Να μην κάνει τίποτα, παρά να επισπεύσει την κατάθεση στη Βουλή του επίμαχου νομοσχεδίου. Να δείξει την αποφασιστικότητά της και να στείλει το μήνυμα πως η δράση των μειοψηφιών δεν επηρεάζει τη μεταρρυθμιστική ατζέντα της. Θεωρητικά αυτή η ανώδυνη λύση είναι πολιτικά η πιο κοστοβόρα, καθώς φανερώνει έλλειψη πυγμής. Ο σκληρός πυρήνας των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας
Η αποκλειστικότητα του δημόσιου πανεπιστημίου είναι ένα από τα τελευταία λείψανα που δηλώνουν την πάλαι ποτέ ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Και οι πρόσφατες κινητοποιήσεις, ένα είδος μνημοσύνου.
επιθυμεί να τελειώνει μια και καλή η κατάσταση του μπάχαλου που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους. Ομως, τα ρίσκα μιας τέτοιας αντιμετώπισης είναι πολλά και αφορούν τόσο την επιτυχία της ίδιας της αστυνομικής επιχείρησης όσο και τις πολιτικές παρενέργειες, λίγους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές.
Η κυβέρνηση διαθέτει ένα ισχυρό όπλο. Να φέρει στη Βουλή ένα νομοσχέδιο ισορροπημένο, που από τη μια μεριά να ρυθμίζει με αυστηρότητα τις προϋποθέσεις της εγκατάστασης των ξένων πανεπιστημίων, αλλά από την άλλη μεριά αυτές οι ρυθμίσεις να μη δημιουργούν ένα ασφυκτικό νομικό πλαίσιο που να ακυρώνει ουσιαστικά την ουσία του νομοσχεδίου. Συγχρόνως να επιδιώξει μια διευρυμένη κοινοβουλευτική συναίνεση, απομονώνοντας τις «συντηρητικές» δυνάμεις.