«Αφήστε το Εγώ σας απ’ έξω»
Ντοκιμαντέρ με τα παρασκήνια της ιστορικής ηχογράφησης «We are the World» του 1985
Στα πρώτα λεπτά ίσως εκνευριστεί κανείς. Αλήθεια, ποιος ο λόγος, τέσσερις δεκαετίες μετά, να ξαναδούμε πενήντα ζάπλουτους καλλιτέχνες να προσπαθούν με ένα κοινό τραγούδι να ανακουφίσουν την Αιθιοπία από τον λιμό και τη φτώχεια; Οι ίδιοι εξάλλου δεν φαινόταν να αναρωτιούνται ιδιαίτερα γιατί τόσοι άνθρωποι είχαν καταλήξει να πεινάνε, ενώ η ιδέα τους δεν ήταν δα ρηξικέλευθη: είχε προηγηθεί το ελαφρώς αντουανετικό «Do they know it's Christmas?» του Μπομπ Γκέλντοφ και το «Concert for Bangladesh» του Τζορτζ Χάρισον. Το νέο εγχείρημα, ονόματι «We are the World», είχε εντυπωσιακότερες συμμετοχές, ίσως όμως επειδή στήθηκε και με όρους θεάματος: εκείνο τον Ιανουάριο του 1985 ο μάνατζερ Κεν Κρέιβεν αναζητούσε καλλιτέχνες «τεράστιους», που η καριέρα τους έμοιαζε με «πύραυλο», ώστε τελικά να στηθεί μια «σούπερ σταρ» ομάδα με το όνομα «USA for Africa». Ενα μέλος της, ο Κένι Λόγκινς, θα έφτανε να δηλώσει ότι δεν πολυήξερε τι συνέβαινε στην Αφρική, επειδή όμως είχε εμπλακεί ο Μάικλ Τζάκσον, που ό,τι έπιανε γινόταν χρυσάφι, θα συμμετείχε. Και όσο για το νέο ντοκιμαντέρ που καταγράφει όλα
τα παραπάνω, φαίνεται από τον τίτλο του πόσο ταπεινό θεωρεί το θέμα του: λέγεται «Η μεγαλύτερη νύχτα για την ποπ».
Αρκετά όμως με την γκρίνια. Κυρίως, γιατί η ιστορία που σκηνοθέτησε ο Μπάο Νγκούγιεν και προβάλλεται ήδη στο Netflix, έχει πολλές από τις χαρές και τις λύπες των ιστοριών που αφηγούνται τις προσπάθειες μιας ομάδας ανθρώπων να πετύχουν έναν
στόχο. Εδώ εξάλλου δεν υπήρχαν μόνο μάνατζερ, αλλά και αυθεντικοί καλλιτέχνες, όπως ο γνωστός για τον ακτιβισμό του Χάρι Μπελαφόντε, που οραματιζόταν και κάτι σαν το «Do they know it's Christmas», αλλά με μεγάλη συμμετοχή Αφροαμερικανών. Υπήρχε επίσης ο Λάιονελ Ρίτσι, που μαζί με τον Μάικλ Τζάκσον έγραψαν
το τραγούδι και ο οποίος είναι ο βασικός αφηγητής του ντοκιμαντέρ. Στο πλούσιο αρχειακό υλικό που είχε στα χέρια του ο Μπάο Νγκούγιεν εμφανίζονται επίσης πρόσωπα όπως ο Κουίνσι Τζόουνς (που είχε αναλάβει χρέη παραγωγού), ο Στίβι Γουόντερ, η Τίνα Τέρνερ, η Νταϊάνα Ρος, ο Μπίλι Τζόελ, ο Πολ Σάιμον, ο Κένι Ρότζερς και πολλοί ακόμα. Κάποιοι είχαν κάνει εντυπωσιακή είσοδο στο στούντιο εκείνη τη νύχτα της 28ης Ιανουαρίου 1985 – ο Σπρίνγκστιν είχε έρθει με μια μεγάλη Pontiac, που είχε συζητηθεί. Και όταν είχε φτάσει ο Ρέι Τσαρλς, ήταν «σαν να έμπαινε το Αγαλμα της Ελευθερίας».
Συντονισμένος με τον φιλανθρωπικό χαρακτήρα του εγχειρήματος, αλλά και γνωρίζοντας τι σήμαινε να συνυπάρχουν τόσοι σταρ σε ένα στούντιο, ο Κουίνσι Τζόουνς είχε κολλήσει έξω από την αίθουσα της ηχογράφησης ένα χαρτί με την οδηγία «αφήστε το Εγώ σας στην πόρτα». Κάποιοι πήραν το μήνυμα. Ο Χιούι Λιούις έτρεμε όταν για ένα στίχο όλο κι όλο, έπρεπε να αυτοσχεδιάσει φωνητικά ενώπιον του Στίβι Γουόντερ και του Ρέι Τσαρλς. Ο γενικά δύσκολος Μπομπ Ντίλαν ένιωθε ότι το στυλ του δεν ταίριαζε με τον ενθουσιασμό του τραγουδιού και είχε καταγχωθεί – τελικά χαλάρωσε με τη βοήθεια
του Γουόντερ, που τον βοήθησε να νιώσει σιγουριά με τον εαυτό του. Και η Σίλα Ε., η ντράμερ του Πρινς, πικράθηκε όταν κατάλαβε ότι την είχαν φωνάξει με την ελπίδα να πείσει εκείνον να έρθει επιτέλους και να τραγουδήσει. Τι έκανε ο Πρινς; Ζήτησε να ηχογραφήσει ένα κιθαριστικό σόλο, χωριστά από τους υπόλοιπους. Οταν του εξήγησαν πώς έχουν τα πράγματα, αποφάσισε να μη συμμετάσχει.
Εχει κι άλλες ιστορίες το «The Greatest Night in Pop». Οπως εκείνη που η Σίντι Λόπερ άκουγε ένα θόρυβο εν μέσω της παθιασμένης ερμηνείας της και τελικά ήταν τα βραχιόλια της που βροντούσαν. Ή εκείνη που όταν ήρθε η στιγμή του Μπρους Σπρίνγκστιν, του βγήκε όλη η κούραση και ίσως για αυτό τραγούδησε «σαν να είχε σπασμένα γυαλιά στον λαιμό». Κέρδισε κάτι η Αφρική από όλα αυτά; Ανω των 80 εκατ. δολαρίων από τις πωλήσεις του σινγκλ. Ισως και δηλώσεις σαν την παρακάτω, που δεν μπορεί, κάποιο νόημα θα έχουν: «Η συλλογική δύναμη των καλλιτεχνών», ακούγεται να λέει ο Χάρι Μπελαφόντε, «μπορεί να έχει φοβερό αντίκτυπο. Πρέπει να αφήσουμε τον εγωισμό μας για να βοηθήσουμε τους πιο άτυχους ανθρώπους του κόσμου. Πραγματικά, όλοι είμαστε ένας λαός».
Το άγχος του Μπομπ Ντίλαν, η κούραση του Μπρους Σπρίνγκστιν, τα βραχιόλια της Σίντι Λόπερ και άλλες ιστορίες παρουσιάζονται στο φιλμ «Η μεγαλύτερη νύχτα για την ποπ».