Με κάποιον τρόπο οι Ελληνες είναι πιο ανοιχτοί στη ζωή
Οση ώρα μιλούσαμε έβλεπα τους πίνακες, τα γλυπτά, τα παλιά έπιπλα, που έκαναν το σαλόνι του ιδρύματος με τον γαλήνιο κήπο ένα μοναδικό μέρος για να μελετήσει κανείς την αρχαιότητα. Κυριαρχούσε μια αφάνταστη ηρεμία, άκουγες έως και τα τιτιβίσματα των πουλιών. Τι κρίμα που στην Ελλάδα δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο. Ενα μέρος, δηλαδή, που να σε κάνει να πιστεύεις αν είσαι φοιτητής ή μελετητής, ότι ασχολείσαι με κάτι εξαιρετικά
σπουδαίο διότι το ίδιο το περιβάλλον όπου εργάζεσαι επιβάλλει αυτή την αίσθηση.
Προτού φύγω ρώτησα τον Ντικρέ τι του έχει μείνει από αυτά τα 57 χρόνια επαφής με την πατρίδα μας: «Κάποιες φιλίες που κάναμε με ανθρώπους όπως η Βάνα Χατζημιχάλη. Το 1970 που ήταν φυλακισμένος ο Παναγούλης, η Φλέμινγκ με τον άνδρα της Βάνας, τον Νίκο, προσπαθούσαν να οργανώσουν την απόδρασή του. Οι χουντικοί
τους πήραν χαμπάρι και συνέλαβαν τη Φλέμινγκ, αλλά ο Νίκος διέφυγε. Ολο αυτό το ζήσαμε από κοντά με τη γυναίκα μου, μάλιστα για ένα μικρό χρονικό διάστημα κρατήσαμε εμείς το παιδί τους, τον Νικήτα, που ήταν 10 ετών, επειδή η κατάσταση ήταν δύσκολη. Φαίνεται πάντως ότι η αγάπη για την Ελλάδα είναι κληρονομική. Η κόρη μου έχει κάνει παιδί με έναν Ελληνα, έχω μια εγγονή μισή Ελληνίδα. Μου αρέσει πολύ η
Ορθοδοξία, έχω πάει στο Αγιον Ορος. Σε σχέση με τη δική μας θρησκεία, την καλβινιστική ή τον καθολικισμό, δεν φορτώνει τους ανθρώπους με τόσο βάρος του προπατορικού αμαρτήματος. Νομίζω ότι οι Ελληνες είναι πιο ελεύθεροι, με κάποιον τρόπο είναι πιο ανοιχτοί στη ζωή, τη χαίρονται περισσότερο.
Από την άλλη, η ελευθερία αυτή ίσως δεν έχει καλά αποτελέσματα όταν συνδυάζεται και με την έλλειψη εφαρμογής
των νόμων. Αν υπάρχει μια πινακίδα που να λέει π.χ. «Απαγορεύεται η στάθμευση», θα είναι αόρατη για τους Ελληνες οδηγούς που θα παρκάρουν ακριβώς από κάτω. Και βέβαια δεν θα εμφανιστεί ουδείς αστυνομικός να τους κόψει κλήση... Εδώ στην Ελβετία έχουμε το αντίθετο φαινόμενο. Παρκάρεις παράνομα και μπορεί οι ίδιοι οι πολίτες να έρθουν να σε επιπλήξουν. Ολοι οι Ελβετοί είναι λίγο αστυνομικοί. Ούτε αυτό είναι
ωραίο. Μπορεί η τελειότητα να βρίσκεται κάπου στη μέση κι εγώ στη ζωή μου να έχω βρεθεί στα δύο άκρα. Ακόμη κι έτσι, όμως, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έζησα μέσα σ' αυτή την αντίθεση».
Αποχαιρετήσαμε τον Ντικρέ με αναμνηστικές φωτογραφίες και τη βεβαιότητα πως όλοι αυτοί οι ξένοι αρχαιολόγοι που υπηρέτησαν στην Ελλάδα υπήρξαν οι καλύτεροι «πρεσβευτές» της Ιστορίας μας στη διεθνή κοινότητα.