Μια σάτιρα που τσακίζει κόκαλα
Η αναρχική φύση του φιλμ φωτίζει την παράνοια της καθημερινότητας
Μην περιμένετε και πολλά από το τέλος του κόσμου ★★★½ ΣΑΤΙΡΑ (2023) Σκηνοθεσία: Ράντου Ζούντε Ερμηνείες: Ιλίνκε Μανολάκε, Οβίντιου Πίρσαν
Ο δημιουργός του απερίγραπτου «Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό», Ράντου Ζούντε, ξαναχτυπάει με μία ακόμη σάτιρα που τσακίζει κόκαλα, θολώνοντας ακόμη περισσότερο τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και κινηματογραφικού ρεπορτάζ. Ηρωίδα του εδώ είναι η Αντζελα, μια νεαρή κοπέλα, καταπονημένη και κακοπληρωμένη, η οποία οργώνει με το αυτοκίνητο το Βουκουρέστι προκειμένου να πάρει συνεντεύξεις από θύματα εργατικών ατυχημάτων για λογαριασμό μιας πολυεθνικής εταιρείας. Παράλληλα, παρακολουθούμε το alter ego της, μια οδηγό ταξί που αγωνίζεται να βγάλει τα προς το ζην στους ίδιους δρόμους την εποχή του Τσαουσέσκου· μέχρι που οι δύο ηρωίδες θα συναντηθούν.
Το γκρίζο σήμερα
Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης γκριζάρει με τη φωτογραφία του τη σημερινή εποχή, κρατώντας το έγχρωμο κομμάτι της ταινίας για τη δεκαετία του 1980. Το πρώτο μέρος, πάντως, είναι σαφώς εκτενέστερο, με τον θεατή να ακολουθεί την Αντζελα σε μια πραγματική εργασιακή οδύσσεια, καθώς η κοπέλα παλεύει να μην αποκοιμηθεί στο τιμόνι, ενώ διασχίζει τους μποτιλιαρισμένους δρόμους του Βουκουρεστίου. Παρ' όλα αυτά, βρίσκει χρόνο και διάθεση να δημιουργεί και να ανεβάζει σόκιν βιντεάκια με την ίδια πίσω από το προσωπείο
ενός ακραία σεξιστή νεαρού. Σχεδόν σε όλη τη μαραθώνια διάρκεια της ταινίας, ο Ζούντε πυροβολεί ασταμάτητα: σόσιαλ μίντια, πολιτική διαφθορά, μεταναστευτικό, πόλεμος στην Ουκρανία, σεξισμός, αγένεια και (κυρίως) εργασιακές συνθήκες μπαίνουν στο στόχαστρο. Ειδικά το τελευταίο πεδίο, γνώριμο και από τη δική μας πραγματικότητα, αναδύεται πιο ζωντανά μέσα από την τραγική ιστορία
Σόσιαλ μίντια, σεξισμός, διαφθορά , μεταναστευτικό, πόλεμος στην Ουκρανία, αγένεια και (κυρίως) εργασιακές συνθήκες μπαίνουν στο στόχαστρο του Ράντου Ζούντε.
ενός άνδρα –του παίρνει συνέντευξη η Αντζελα– ο οποίος έμεινε παράλυτος έπειτα από εργατικό ατύχημα. Σε μια αριστουργηματική, πικρά ειρωνική τελική σκηνή, εκείνος βιντεοσκοπείται έναντι ευτελούς αμοιβής να αφηγείται την ιστορία του, προκειμένου να «ξεπλυθούν» οι ευθύνες της εταιρείας.
Οπως συνέβαινε και με το «Ατυχές πήδημα...», το πραγματικά ωραίο εδώ είναι η αναρχική φύση ενός φιλμ, το οποίο δεν ενδιαφέρεται τόσο να αναδείξει «ήρωες» και «εχθρούς», όσο να φωτίσει την παράνοια της καθημερινότητας, αλλά και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος. Και όλα αυτά με στυλ εκ προθέσεως επιφανειακό, ανεπιτήδευτο, σαν τα γεμάτα πληροφορία βίντεο του Διαδικτύου, που επίσης εδώ σατιρίζονται απολαυστικά.