Δεν «είναι όλοι λάτρεις της κουτάλας»
χρόνια πριν είχε ακουστεί βροντερό και µαζικό το δόγµα «Ολοι τη µάσα έχουν στο µυαλό τους», όταν ο διευθύνων σύµβουλος της ΜΚΟ «Αλληλεγγύη», της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, τελικά καταδικάστηκε για υπεξαίρεση δηµοσίου χρήµατος. Πεντέµισι εκατοµµύρια ευρώ, κρατικές χορηγίες, αντί να γίνουν κατεψυγµένα κοτόπουλα, όπως ήταν το δεσµευτικό πρόγραµµα, ώστε να τραφούν οι πεινασµένοι σε Ασία και Αφρική, κατέληξαν να ζεσταίνουν τις τσέπες του αξιοτίµου CEO. Προ διετίας, βροντερό και µαζικό ακούστηκε το δόγµα «Ολοι για τον εαυτούλη τους δουλεύουν», όταν ξέσπασε κύµα αποκαλύψεων για την «Κιβωτό του Κόσµου» και τον πατέρα Αντώνιο. Συµβαίνει και τώρα: Βροντερό, σχεδόν πάνδηµο (αν βέβαια ο δήµος ισούται µε τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης), ακούγεται το δόγµα «Ολοι την κουτάλα λιµπίζονται», µε αφορµή
όσα λέγονται και γράφονται για τον «Αλλο Ανθρωπο» και τον ιδρυτή του, τον κ. Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο. Οίκοθεν νοείται ότι το «όλοι» αυτό δεν αφορά την ενάρετη αφεντιά µας.
Σαν να µη µας ηδονίζει τίποτε άλλο από το γκρέµισµα, αποµυθοποιούµε κάθε φορά µε συνοπτικές διαδικασίες, και µε µόλις αποκρυπτόµενη χαιρεκακία, πρόσωπα που λίγο πριν τα δοξάζαµε. Σε ένα παράδοξο αναποδογύρισµα, αποκαθηλώνουµε τους αποθεωθέντες και αµέσως έπειτα τους σταυρώνουµε· τους κρεµάµε σε πρωτοσέλιδους ξύλινους γιγαντότιτλους ή τους λιθοβολούµε στα σόσιαλ µίντια. Για να διευκολύνουµε την κρηµνιστική βουλιµία µας, δίνουµε την ίδια αξία στις επίσηµες, έγκυρες αποκαλύψεις (του «Συνηγόρου του Πολίτη» για την «Κιβωτό», της ΑΑ∆Ε για τον «Αλλο Ανθρωπο») και σε οφθαλµοφανώς αβάσιµα «στοιχεία του ρεπορτάζ». Θαρρείς και προτιµάµε να θριαµβεύει το Κακό «εκεί έξω», να είµαστε όντως όλοι ίδιοι, κι όλοι χαλασµένοι. Φυσικά και απογοητευόµαστε βαθιά όταν άνθρωποι και θεσµοί που απέσπασαν τη συµπάθεια και την υποστήριξή µας αποδεικνύονται (ή καταγγέλλονται) πολύ µικρότεροι του ινδάλµατός τους, όπως το πλάσαµε βασισµένοι στη διακινούµενη δηµόσια εικόνα τους. Για απώλεια πρόκειται και για πένθος. Αυτό όµως δεν δικαιολογεί τη σαρωτική γενίκευση, που µόνο τον ναρκισσισµό µας ικανοποιεί. Πανεύκολη είναι η αναγωγή από τον έναν ή τους πέντε που αµάρτησαν στο αθώο σύνολο, πλην απολύτως άδικη. «Εκεί έξω» υπάρχουν και όντως άλλοι άνθρωποι, ταµένοι στην προσφορά, την αλληλεγγύη και την ανιδιοτέλεια. Ακόµα κι αν βγήκαν και αυτοί από το καλούπι του κυνισµού, κατόρθωσαν να το σπάσουν.