Μιχάλης Οικονόμου, ένας ζωγράφος που κάνει τους ανθρώπους να ονειρεύονται
Δεν θα κρύψω την αγάπη μου. Ο Μιχάλης Οικονόμου (18881933) είναι ένας από τους ζωγράφους που μπορεί να με καθηλώσει με τα έργα του. Τον πρωτοανακάλυψα πριν από δεκαετίες σε ένα ταξίδι στην Πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο και θυμάμαι τα πόδια μου καρφωμένα στο δάπεδο μπροστά τους πίνακές του. Η δύναμη του χρωστήρα του ήταν μαγνητική λες και μια μυστηριώδης δύναμη με τραβούσε να μπω μέσα στη σύνθεση. Αλλωστε και ο ίδιος δεν έκρυβε την πρόθεσή του: «Θέλω να δώσω αίσθημα, όσο μπορώ περισσότερο αίσθημα». Και τα κατάφερε με το παραπάνω, αν σκεφτεί κανείς ότι έζησε λίγο, πέθανε μόλις στα 49 του χρόνια στο Δρομοκαΐτειο, χτυπημένος από τη σύφιλη που του έφερε προϊούσα εγκεφαλική παράλυση. Τώρα έχουν και οι Αθηναίοι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά αυτόν τον καλλιτέχνη που θαυμάστηκε και εκτιμήθηκε μετά τον θάνατό του.
Την περασμένη εβδομάδα εγκαινιάστηκε ένα μεγάλο αφιέρωμα στη δουλειά του από τον πρόεδρο της Βουλής Κώστα Τασούλα, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, στο Ιδρυμα Θεοχαράκη, με τίτλο «Η αλχημεία της ζωγραφικής» υπό την επιμέλεια της πεπειραμένης ιστορικού τέχνης Αφροδίτης Κούρια. Παρούσα βέβαια και η Τατιάνα Αβέρωφ εκπροσωπώντας την Πινακοθήκη του Μετσόβου, που χαμηλόφωνα αλλά πάντοτε ουσιαστικά έχει κάνει τεράστια προσπάθεια για την ανάδειξη των μεγάλων καλλιτεχνών αλλά και των νέων εικαστικών. Το εν Αθήναις αφιέρωμα μας συστήνει ξανά τον μάστορα της ελληνικής τοπιογραφίας που μπορούσε να βγάλει το μέγιστο από τις πλέον απλές μορφές. Οπως δικαίως έχει τονιστεί, ο Οικονόμου είναι ένας ζωγράφος που μπορεί να αγαπηθεί από όλες τις ηλικίες και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα έργα του είναι εξαιρετικά ελκυστικά στα παιδιά.
Η έκθεση περιλαμβάνει δεκάδες έργα του και βέβαια το αγαπημένο μου για το οποίο έγινε ειδική μνεία από την Τατιάνα Αβέρωφ: «Το “Σπίτι που ονειρεύεται” υπήρξε μια από τις ξεχωριστές αγάπες του Ευάγγελου Αβέρωφ. Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, το έργο ακουμπισμένο σε μια καρέκλα στην τραπεζαρία του σπιτιού μας, όπως ο πατέρας μου συνήθιζε προκειμένου να πάρει την τελική του απόφαση για το αν θα συμπεριλάμβανε κάποιο έργο στη συλλογή που προόριζε για το Μέτσοβο. Ετσι, για δύο τρεις μέρες, απολαμβάναμε όλοι μαζί τον πίνακα, καθώς τρώγαμε και λέγαμε ο καθένας τη γνώμη του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση καταλαβαίναμε βέβαια πως διόλου δεν θα μετρούσε η άποψή μας, αφού η απόφασή του ήταν ήδη ειλημμένη. “Μα δείτε πώς θολώνουν τα χρώματα, πώς στρογγυλεύουν οι γωνίες”, θαύμαζε, “δείτε το καθρέφτισμα στο νερό, μα είναι ένα σπίτι που ονειρεύεται!”. Ετσι ο πίνακας απέκτησε το όνομά του και η Πινακοθήκη μας ένα ακόμα εμβληματικό έργο».