ΑΕΙ, o Λεβιάθαν του κρατισμού
Δεν θεωρούν ότι µπορούν να εξασφαλίσουν το αδιάβλητο της ηλεκτρονικής εξέτασης. Ως εκ τούτου την απορρίπτουν καθότι «αυτοδιοίκητοι». Προνοούν όµως για τα επείγοντα περιστατικά. Το πανεπιστήµιό τους θα εφηµερεύει ηλεκτρονικά για φοιτητές Εράσµους –µάλλον για να µη γίνουµε ρεζίλι διεθνώς– και για λοιπές ειδικές περιπτώσεις, όπως όσοι έχουν ήδη εγγραφεί για µεταπτυχιακό, αν κατάλαβα καλά. Θεωρούν ότι γι’ αυτές τις ειδικές περιπτώσεις µπορούν να εξασφαλίσουν το αδιάβλητο που δεν µπορούν να εξασφαλίσουν για τους υπολοίπους; Ή µήπως δεν τους ενδιαφέρουν και τόσο αυτές οι ειδικές περιπτώσεις; «Ας τους ξεφορτωθούµε για να µην έχουµε µπλεξίµατα». Περιµένω ηµέρες τώρα να ακούσω κάποια από τις κοµψευόµενες πριµαντόνες της δηµόσιας εκπαίδευσης ποια λύση προτείνει και σκοπεύει να εφαρµόσει για να επαναλειτουργήσει το πανεπιστήµιό της. Βλέπω τους περισπούδαστους να υποχωρούν µπροστά στους καταληψίες, σαν να πρόκειται για φυσικό φαινόµενο, σεισµός, λοιµός, λιµός, καταποντισµός. Λες και τους κυνηγάει ο Μόµπι Ντικ στον Ωκεανό ή τους έχει καταπιεί ο Λεβιάθαν. Ή µήπως κλείνουν το µάτι στους καταληψίες; Μήπως µοιράζονται σιωπηρά και εν πλήρει σεµνότητι τα αιτήµατά τους; Κοινώς να µην επιτραπεί η ίδρυση µη κρατικών πανεπιστηµίων. Προσοχή: δεν ζητούν τη βελτίωση των κρατικών ιδρυµάτων. Ζητούν να µην επιτραπεί η ίδρυση µη κρατικών πανεπιστηµίων. Ας µην κοροϊδευόµαστε: το προσωπικό των πανεπιστηµίων έχει µερίδιο της ευθύνης για τις καταλήψεις και τις συνέπειές τους.
Δεν τα λέω όλ’ αυτά για να απαλλάξω την κεντρική εξουσία, τη λεγόµενη κυβέρνηση, από τις ευθύνες της. Το νοµοσχέδιο σέρνεται ακόµη και κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς θα είναι αυτά τα µη κρατικά πανεπιστήµια. Με αποτέλεσµα οι θεωρίες συνωµοσίας να φυτρώνουν σαν αγριόχορτα. Ας πούµε ότι είναι ό,τι καλύτερο. Τότε η οικογένεια, αντί να ξοδέψει µια περιουσία για τα φροντιστήρια των Πανελλαδικών, θα αποταµιεύει για τα δίδακτρα, χωρίς τα έξοδα της µετανάστευσης. Ούτως ή άλλως η δηµόσια ανώτατη εκπαίδευση δεν προσφέρεται δωρεάν σε κανέναν. Ας πούµε ότι είναι ό,τι χειρότερο. Μια bon pour l’ Orient εκδοχή µεγάλων πανεπιστηµίων του ∆υτικού Κόσµου. Πεδίον δόξης λαµπρόν για το δηµόσιο πανεπιστήµιο που θα του δοθεί η δυνατότητα να αποδείξει την ανωτερότητά του. Είµαι παιδί του δηµόσιου πανεπιστηµίου στη Γαλλία. Ησαν τα χρόνια µετά τον Μάη του ’68. Ατµόσφαιρα έντασης, διαδηλώσεις, όµως καµιά κατάληψη. Θέλω να πω ότι δεν έχω καµιά ιδιαίτερη αγάπη για την ιδιωτική εκπαίδευση. Οµως δεν µπορώ να ανεχθώ τον δογµατισµό του κρατισµού. Αποκαλύπτει τη φοβία, ιδιαίτερα των πανεπιστηµιακών λειτουργών, απέναντι σε ό,τι ενδέχεται να τους ανταγωνισθεί, κοινώς να τους ελέγξει.