Πες δυνατά: καρκίνος!
« Οι επιθυμίες αν δεν γίνουν σφοδρές, παραμένουν φαντασιώσεις», έγραψε κάποτε σε μια ανάρτησή της στο Facebook. Κι εκείνη επιθύμησε πολλά –έρωτες, φιλίες, ταξίδια, γλέντια, στιγμές δημιουργίας, επαγγελματική επιτυχία– και τα περισσότερα τα έκανε πραγματικότητα, γιατί τη ζωή τη ζούσε μέχρι το μεδούλι, με πάθος και χιούμορ. «Γαμώ την τρέλα μου» ήταν η ατάκα - σήμα κατατεθέν της.
Η Βαγγελιώ είχε παιχνιδιάρικο βλέμμα κι ένα δυνατό, βραχνό γέλιο που σου μετέδιδε την ευφορία της, ήταν η ψυχή της παρέας, τα έλεγε όλα... τσεκουράτα, εμφανιζόταν σαν τον σίφουνα με το μηχανάκι της, δοκίμαζε τα όριά της χωρίς να υπολογίζει το ρίσκο. Ακόμα και την αρρώστια της έτσι την αντιμετώπισε: παλικαρίσια, με αυτοσαρκασμό. Οι επισκέψεις των φίλων στο νοσοκομείο συχνά μετατρέπονταν σε αυτοσχέδια πάρτι. Κάθε χρόνο περίπου 68.000 Ελληνίδες και Ελληνες όλων των ηλικιών αναγκάζονται να περπατήσουν στα δύσβατα μονοπάτια του καρκίνου και 33.000 πεθαίνουν. Στα ζοφερά κατάστιχα γραμμένο πλέον από προχθές και το δικό της όνομα...
Κι όμως, οι επιστήμονες μάς δείχνουν το φως στην άκρη του τούνελ. Τις τελευταίες δεκαετίες μια κοσμογονία έχει συντελεστεί στον πόλεμο με τη νόσο. Αν και το κόστος σε απώλειες παραμένει τεράστιο (περίπου δέκα εκατ. θάνατοι ετησίως σε όλο τον κόσμο), κάθε μέρα γίνονται βήματα στην πρόληψη, στη διάγνωση και στη θεραπεία. Πλέον, αν ένας καρκίνος βρεθεί σε αρχικό στάδιο, με τις θεραπευτικές εναλλακτικές που υπάρχουν, εξασφαλίζεται ίαση στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων.
Το κοινωνικό αποτύπωμα αυτής της ασθένειας, όμως, δεν έχει αλλάξει με τον ίδιο τρόπο. Η προκατάληψη παραμένει. Υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μας που δεν τολμούν να αρθρώσουν τη λέξη «καρκίνος» ή τη λένε ψιθυριστά και αντιμετωπίζουν τους καρκινοπαθείς ως μελλοθάνατους. Η ψυχοκοινωνική στήριξη των ασθενών και των οικογενειών τους είναι ανεπαρκής – αν όχι ανύπαρκτη. Πολλοί κουβαλούν ολομόναχοι αυτό το δυσβάσταχτο φορτίο, γιατί έχουν μάθει ότι «η επάρατος» δεν πρέπει να συζητείται, αλλά να μένει κρυμμένη μέσα στους τοίχους του σπιτιού τους. Αλλοι ζουν με την αγωνία.
«Η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο κι εγώ τρέμω σε κάθε προληπτική εξέταση που κάνω· νιώθω πως η αρρώστια είναι εκεί και με περιμένει», μου έγραψε μια νέα γυναίκα, η Ειρήνη, πριν από μερικές μέρες. Ως πρώην καρκινοπαθής, θα της απαντήσω από αυτό το βήμα: Αν φοβάσαι να πεθάνεις, Ειρήνη, φοβάσαι και να ζήσεις. Η ιατρική έχει πια τόσα όπλα, που δεν αξίζει να παραδοθούμε στον φόβο!