Ο αφελληνισμός της παιδείας

Οαφελληνισμός της παιδείας ξεκινά από τα τουρνικέ. Λέξη ξενική. Η ελεύθερη ανοιχτή πρόσβαση στους πανεπιστηµιακούς χώρους είναι ένα πανάρχαιο έθιµο του ελληνισµού που συνδυάζεται µε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Για τον ελληνισµό, ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ιδέα. Ακόµη κι αν φοράει κουκούλα. Oπως αυτοί οι αγνοί αγωνιστές προχθές στη Θεσσαλονίκη που φώναζαν χλευαστικά συνθήµατα για τον νεκρό αστυνοµικό Γιώργο Λυγγερίδη. Eχασε τη ζωή του από µαρτυρικό θάνατο χάρη σ’ έναν νεαντερτάλιο που τον χτύπησε µε ναυτική φωτοβολίδα. Τα τουρνικέ συνοδεύονται και από άλλα δεινά. Oπως είναι η πανεπιστηµιακή αστυνοµία. Oπως είπε χθες ο γ.γ. του υπουργείου Παιδείας, καθηγητής Οδυσσέας Ζώρας, η πανεπιστηµιακή αστυνοµία, άοπλη, υπάρχει, αν και όποτε, για να ενισχύει τα άλλα µέτρα φύλαξης του πανεπιστηµίου. Παρότι υπάρχει χορηγία για την εγκατάσταση τουρνικέ, οι πρυτανικές αρχές δεν έχουν δεήσει να τα εγκαταστήσουν. Για τα αδικήµατα που διαπράττονται είναι αρµόδια η αστυνοµία. Οπως, για παράδειγµα, οι καταλήψεις. Αλλη παράδοση της ελληνικής παιδείας κι αυτή. Είναι δυνατόν να καταργηθούν οι καταλήψεις που ώς και πρωθυπουργό µάς έχουν δώσει; Εννοείται πως όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω κρύβεται ένας όγκος ο οποίος απειλεί την ελληνική εκπαίδευση µε τον πλήρη αφελληνισµό της. Είναι η δυνατότητα ίδρυσης µη κρατικών πανεπιστηµίων.

Δεν είναι δική µου η ιδέα. Η αντιµετώπιση του «αφελληνισµού» της εκπαίδευσης ήταν ένα από τα επιχειρήµατα που οδήγησε τη δικτατορία να εντάξει το άρθρο 16 στο Σύνταγµα. Το υιοθέτησε ασµένως η δηµοκρατία. Ακουσα χθες τον Νίκο Αλιβιζάτο να το εξηγεί στην εκποµπή του Αρη Πορτοσάλτε. Ο συνοµιλητής του φίλου Αρη, Οδυσσέας Ζώρας, είπε ότι αυτό που τον στενοχωρεί περισσότερο είναι η καχυποψία µε την οποία αντιµετωπίζει η ακαδηµαϊκή κοινότητα τη διαδικτυακή εξέταση των φοιτητών. Τους θεωρούν εκ προοιµίου απατεώνες. Η δυσπιστία, η έλλειψη εµπιστοσύνης, καθοδηγούν τη συλλογική µας συµπεριφορά. Από την εµπορική πίστη ώς την αριστεία και τα µη κρατικά πανεπιστήµια. Η ζωή µας είναι ένας αδιάκοπος εθισµός στη δυσπιστία προς τον διπλανό µας. Η εκπαίδευση την έχει αφοµοιώσει µε το δήθεν αντικειµενικό κριτήριο της παπαγαλίας. Θέλουν να µας στερήσουν κι αυτό το όπλο επιβίωσης; Ευτυχώς υπάρχουν και οι τοποτηρητές του ελληνισµού. Και δεν µιλάω µόνον για τους κουκουλοφόρους και τους καταληψίες, αλλά και για όσους από την ακαδηµαϊκή και την πολιτική κοινότητα τους υπερασπίζονται. Είναι λίγοι, όµως φωνάζουν πολύ και έχουν θράσος. Η από αρχαιοτάτων χρόνων δύναµη του ελληνισµού. Ποτέ δεν ήµασταν πολλοί. Οµως είχαµε γεγωνυία φωνή και θράσος.