Οι αμερικανικές εκλογές δεν θα φέρουν κέρδη στις μεγάλες εταιρείες

μπορεί να αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τον παγκόσμιο καπιταλισμό, αλλά ο Τζο Μπάιντεν «μέρος δύο» προμηνύει επίσης άσχημα για το μέλλον του ελεύθερου εμπορίου και του επιχειρείν. Στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, η επιχειρηματική ελίτ καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δύο απειλές για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Ο Τραμπ είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη, ένας κατά συρροήν παραβάτης του νόμου που προκαλεί χάος, προσκολλάται σε ξένους δικτάτορες και μπορεί κάλλιστα να καταστρέψει την παγκόσμια αρχιτεκτονική άμυνας και εμπορίου που εγγυήθηκαν την επιτυχία της μεταπολεμικής καπιταλιστικής τάξης

πραγμάτων. Για πολλούς, ο Μπάιντεν είναι καλύτερος μόνο με την έννοια ότι η πνευμονία είναι καλύτερη από το εμφύσημα.

Ακόμη και όταν αφορά τη «διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες», από οικονομική άποψη ο Μπάιντεν είναι οριακά καλύτερος από τον, αυτοαποκαλούμενο «Tariff Man», Τραμπ. Οργάνωσε ένα τεράστιο πρόγραμμα δασμών και επιδοτήσεων μέσω του νόμου CHIPS and Science και του νόμου για τη μείωση του πληθωρισμού (ΙRA), χωρίς να συμβουλευτεί την E.E. Οι επιδοτήσεις του κατέστησαν ασύμφορο για τις ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες το να συνεχίσουν να κατασκευάζουν ηλεκτρικά οχήματα στην Ευρώπη. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μάλιστα χαρακτήρισε τον νόμο IRA «δολοφόνο για τη βιομηχανία μας» και προειδοποίησε ότι η Αμερική κινδυνεύει να διασπάσει τη Δύση.

Η προφανής αντίρρηση σε όλα αυτά είναι ότι οι επιχειρήσεις τα πήγαν καλά και με τους δύο ηγέτες: Η οικονομία των ΗΠΑ ανθεί σίγουρα σε σύγκριση με την Ευρώπη, με χαμηλό πληθωρισμό, χαμηλή ανεργία και ράλι του χρηματιστηρίου. Από επιχειρηματική σκοπιά, ποιος νοιάζεται για μερικά σκληρά λόγια εάν οι μέτοχοι είναι ευχαριστημένοι; Αυτό αγνοεί τρία πράγματα. Το πρώτο είναι ότι οι επιχειρήσεις δεν μπορούν πλέον να θεωρούν δεδομένες τις συνεχιζόμενες πολιτικές υπέρ τους. Το δεύτερο είναι ότι τόσο ο «Τραμπ 2» όσο και ο «Μπάιντεν 2» είναι πιθανό να φερθούν χειρότερα στις επιχειρήσεις από ό,τι στις πρώτες τους θητείες. Και η τρίτη ένσταση είναι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα παγκόσμιο σύστημα και ότι το βαρύτερο κόστος της ανικανότητας

στον Λευκό Οίκο πιθανότατα θα επεκταθεί και εκτός ΗΠΑ. Στην καλύτερη περίπτωση, οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα πρέπει να αντιμετωπίσουν υψηλούς ή ακόμη και αυξανόμενους δασμούς. Στη χειρότερη, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το χάος που θα φέρει μια πιθανή αποχώρηση της Αμερικής από το ΝΑΤΟ ή τον ΠΟΕ. Η σκιά της «Εποχής της Τζαζ» πλανάται σε όλο τον κόσμο: Μια ακμάζουσα οικονομία των ΗΠΑ, που επευφημείται από τα μυωπικά επιχειρηματικά συμφέροντα του δόγματος «Πρώτα η Αμερική», οδήγησε τελικά όχι μόνο στο κραχ της Γουόλ Στριτ, αλλά και στην εξάπλωση της αστάθειας σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Η επιχειρηµατική ελίτ καλείται να επιλέξει ανάµεσα σε δύο απειλές για τον παγκόσµιο καπιταλισµό.