Το κοινό μας ταμείο και περί επιδοτήσεων

Κύριε διευθυντά

Σε ένα από τα πάντα διδακτικά, αλλά όχι δασκαλίστικα, άρθρα του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», ο τακτικός συνεργάτης της Ανδρέας Δρυμιώτης, συζητήσεως γενομένης για το «δωρεάν γεύμα», υπενθύμιζε ότι αυτό είναι ανύπαρκτο, για τον απλούστατο λόγο πως κάθε κόστος κάποιος πρέπει να το πληρώσει. Διευκρίνιζε επίσης ότι κάθε πληρωμή/ παροχή προς εισπράττοντα/ωφελούμενο συνεπάγεται αυτομάτως αντίστοιχη και ισόποση αφαίρεση από το ενεργητικό του καταβάλλοντος/παρέχοντος.

Αποτελεί κοινοτοπία που επιλέγουμε να «ξεχνάμε» ότι η μόνη περιουσία του Δημοσίου είναι ο κοινός μας κορβανάς, αφού το Δημόσιο το συναποτελούμε όλοι οι Ελληνες πολίτες.

Συνεπώς, όταν μια κοινωνική τάξη ή μια ομάδα πολιτών ζητάει μια ειδική «επιδότηση», «στήριξη» κ.ο.κ., τη ζητάει και θα την πάρει –αν την πάρει– από όλους μας, που θα στερηθούμε αυτό που εκείνοι θα «εισπράξουν». Αν το Δημόσιο καλύψει μέρος του επικαλούμενου υψηλού κόστους της αγροτικής παραγωγής, το σχετικό βάρος μετακυλίεται υποχρεωτικά στους ώμους όλων μας. Το φθηνότερο αγροτικό πετρέλαιο, που διεκδικούν και φέτος τον χειμώνα οι αρματηλάτες του Κάμπου, με τα τρακτέρ που χρηματοδότησε η εξαιτίας τους «πτωχεύσασα» Αγροτική Τράπεζα, θα πληρωθεί με κάποιον τρόπο από όλους τους πολίτες. Φέρ' ειπείν, την ακριβότερη «αστική» βενζίνη. Αυτό πρέπει να το θυμούνται οι εκάστοτε κυβερνώντες αιρετοί διαχειριστές του δημόσιου χρήματος των φορολογουμένων. Το κοινό μας «ταμείο» πρέπει να είναι ισοσκελισμένο, αλλιώς «το μαγαζί» μας θα πέσει έξω.

«Ουκ έστιν άλλως γενέσθαι», δεν γίνεται αλλιώς. ΚΏΣΤΑΣ ΜΠΟΝΙΦΑΤΣΗΣ