Το χαμόγελο της Eφης Αχτσιόγλου

ΗEφη Αχτσιόγλου έδειχνε ευδιάθετη. Και χαµογελούσε. «Αύριο είναι µια άλλη ηµέρα», σκεφτόταν. Από το σύνηθες βλοσυρό της ύφος, σαν Ρόζα Λούξεµπουργκ επί το ευειδέστερον, είχε υιοθετήσει την έκφραση της αισιοδοξίας. Τόσος κόσµος µαζεµένος εδώ για να µιλήσει για την αγαπηµένη της Αριστερά. Τόσος κόσµος µαζεµένος χωρίς το «Πρόσωπο» που στοιχειώνει τα οράµατά της για την κοινωνία, την Ελλάδα και τον κόσµο. Ηρθε η ευκαιρία για να αποδειχθεί πως όταν γίνεται σοβαρή συζήτηση για την Αριστερά, αυτός δεν µπορεί παρά να είναι περαστικός. Και πάνω που είχε αρχίσει την οµιλία της, στο βάθος της αίθουσας παρατηρείται αναταραχή. Ενας νέος µε εφαρµοστό T-shirt διασχίζει τον κεντρικό διάδροµο της αίθουσας. Ακούγονται φωνές αποδοκιµασίας. Ο ίδιος δεν πτοείται. Πάει και κάθεται πρώτο τραπέζι πίστα. Περαστικός ήταν, είδε µαζεµένο κόσµο στο θέατρο, σκέφτηκε επιτυχηµένη παράσταση θα είναι. Μπήκε να δει. ∆εν του ζήτησαν ούτε τα 2 ευρώ που του χρειάστηκαν πριν από κάτι µήνες για να περάσει την Υψηλή Πύλη της πολιτικής. Τζάµπα διασκέδαση. Ο µετρ τον καλωσορίζει, ο ίδιος σκέφτεται να του δώσει κάτι, αλλά του λένε ότι δεν είθισται. Από τη φασαρία η κ. Αχτσιόγλου έχει διακόψει την οµιλία της αλλά δεν έχει χάσει το χαµόγελό της. Κι όταν εκείνος έχει καλοκαθίσει –µόνον που δεν της είπε «συνεχίστε»–, εκείνη συνεχίζει. Και εκείνη αποφαίνεται ότι στη συζήτηση δεν µετράνε τα πρόσωπα αλλά οι ιδέες. Πώς αλλιώς θα µπορούσε να εξορκίσει την παρουσία του στοιχειωµένου Προσώπου; Είναι βέβαια ελαφρώς παράδοξο να λες ότι τα πρόσωπα δεν µετράνε σε µια εκδήλωση των «προοδευτικών δυνάµεων» µε τίτλο «Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος».

ότι ο κ. Κασσελάκης παίζει στα δάχτυλα την επικοινωνία. Το βέβαιο είναι ότι παίζει στα δάχτυλα την Αριστερά. Πέρα από τις ξαναζεσταµένες κοινοτοπίες περί σύγκλισης των «προοδευτικών δυνάµεων» που δεν αφορούν ούτε τους ίδιους, το µόνο συµπέρασµα από την προχθεσινή συνάντηση είναι ότι τα πρόσωπα έχουν σηµασία. Σιγά το νέο, θα µου πείτε. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Αντιλαµβάνοµαι τον πόνο της Εφης Αχτσιόγλου και των βαρυσήµαντων συντρόφων της. Ενας περαστικός τούς πήρε το µαγαζί από τα χέρια, µαζί µε τις κουβαρίστρες και τα λοιπά ψιλικά. Αναρωτιέµαι αν ο κ. Κασσελάκης, το «Πρόσωπο», περίµενε να κάνει τη θριαµβευτική του είσοδο όταν µιλούσε η κ. Αχτσιόγλου για να τη διακόψει. Φαντάζοµαι τον Τσακαλώτο να µουρµουρίζει. Πόσες απόπειρες για τη σύγκλιση των «προοδευτικών δυνάµεων» έχουν γίνει από τότε που ξέσπασε η κρίση; Ολες έµοιαζαν µε εκείνες τις παραστάσεις όπου οι ηθοποιοί είναι περισσότεροι από τους θεατές. Φταίνε οι ιδέες ή τα πρόσωπα;