Αποχώρησαν τρία χρόνια μετά

Γενικότερα, η εισβολή στον Λίβανο αποδείχθηκε πύρρειος νίκη – στην καλύτερη περίπτωση– για το Ισραήλ. Χάρη στη χρήση ισχυρότατων στρατιωτικών δυνάμεων, οι Ισραηλινοί πέτυχαν μέσα σε ένα δίμηνο τον κύριο αντικειμενικό σκοπό της εκστρατείας, δηλαδή την εκδίωξη της PLO από τον Λίβανο, και έπειτα υποχώρησαν στον νότιο Λίβανο. Ωστόσο, αφενός δεν αποχώρησαν όλοι οι Παλαιστίνιοι μαχητές, αφετέρου η οργισμένη αντίδραση των Λιβανέζων μουσουλμάνων για την εισβολή και τα γεγονότα που τη σημάδεψαν εκφράστηκε με την ίδρυση της Χεζμπολάχ: μιας ακραίας παραστρατιωτικής οργάνωσης σιιτών που είχε την υλική υποστήριξη του Ιράν (κυρίως) αλλά και της Συρίας του Aσαντ, η οποία τα επόμενα έτη κατέστη κράτος εν κράτει στον Λίβανο.

Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν αδύνατη η επικράτηση ενός φιλοϊσραηλινού καθεστώτος στον Λίβανο και η αποτίναξη της συριακής παρουσίας και επιρροής. Αντίθετα, οι ισραηλινές δυνάμεις στον νότιο Λίβανο έγιναν στόχος συνεχών επιθέσεων για περίπου μία τριετία, μέχρι να αποφασιστεί η αποχώρησή τους το 1985 – οι Ισραηλινοί διατήρησαν μόνο μια «ζώνη ασφαλείας» εντός του Λιβάνου κατά μήκος των συνόρων Λιβάνου - Ισραήλ. Σε πολιτικό διπλωματικό επίπεδο, το Ισραήλ απώλεσε σημαντικό μέρος της συμπάθειας που απολάμβανε στη διεθνή (ιδίως τη δυτική) κοινή γνώμη, ενώ αυξήθηκαν το φιλειρηνικό ρεύμα στο εσωτερικό της χώρας και οι φωνές για επίδειξη μεγαλύτερης αυτοσυγκράτησης και μετριοπάθειας και για λήξη των επιχειρήσεων στον Λίβανο.

Τέλος, παρότι η ισραηλινή εισβολή αποσκοπούσε στο να καταφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στον παλαιστινιακό εθνικισμό, η εισβολή είχε τα αντίθετα αποτελέσματα: γεγονότα όπως οι σφαγές Παλαιστινίων και άλλων Αράβων αμάχων προκαλούσαν πρόσθετη απογοήτευση και οργή, και τροφοδοτούσαν την πολιτικοποίηση των Παλαιστινίων σε Δυτική Οχθη και Γάζα και την αυτοοργάνωσή τους. Αυτό το τελευταίο προετοίμασε το έδαφος για την έκρηξη της παλαιστινιακής εξέγερσης (της Ιντιφάντα) τον Δεκέμβριο του 1987.