Η απέχθεια ενός γορίλα για το ανθρώπινο είδος

Κύριε διευθυντά

Ηδυσάλγητη ανθρωποσφαγή στη Λωρίδα της Γάζας, όπου το αίμα χιλιάδων αθώων παιδιών ποτίζει για άλλη μία φορά τη «Γη της Επαγγελίας», ενίσχυσε περαιτέρω το συμπέρασμά μου ότι ο άνθρωπος είναι έξυπνος (εκτός ύπνου), αλλά και αλόγιστος. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε κι ένας υπέργηρος γορίλας από τον ζωολογικό κήπο της Μελβούρνης, με τον οποίο είχα την τιμή και τη χαρά να συνομιλήσω προσφάτως.

Μεταφέρω μέρος του διαλόγου: – Πώς από δω, ορθόκορμο και πονηρόφθαλμο ανθρωπάκι;

– Από ακαδημαϊκό μεράκι πέρασα. Να, σου έφερα και φρέσκο λάχανο! – Πες μου, γιατί με μαντρώσατε εδώ μέσα; Εφταιξα σε κάτι;

– Μα τον Υψιστο, όχι! Από άκρατη αγάπη το κάναμε. Ξέρεις, εμείς οι άνθρωποι είμαστε φιλόζωοι, τόσο φιλόζωοι, που κάποια ζώα τα τρώμε! – Αξιοθαύμαστη η αγάπη σας... Πέρα από τα ζώα, τι άλλο καταβροχθίζετε; – Τους εαυτούς μας. Αυτό το ονομάζουμε «ενδοκανιβαλισμό». Και όταν θέλουμε να (επι)κοινωνήσουμε με τον Θεό μας, τρώμε τη σάρκα του και πίνουμε το αίμα του. Αυτό το ονομάζουμε «θεοφαγία».

– Και πώς τρώτε τον εαυτό σας; Με ωμοφαγία ή με ανάβραση;

– Οχι. Τον τρώμε πιο έξυπνα: με πολύφθορους θανάσιμους πολέμους, που τους κάνουμε με ολοένα και πιο έξυπνα όπλα. Βλέπεις, η ιστορία μας είναι ιστορία ευλογημένων πολέμων με λίγη ειρήνη ανάμεσά τους για προετοιμασία νέων συγκρούσεων. – Δηλαδή, εσείς από τότε που αφήσατε τις τρώγλες, προοδεύσατε πολύ!

– Τεχνολογικά μόνο, όχι ηθικά. Στον ηθικό τομέα εσύ εξακολουθείς να βρίσκεσαι σε ανώτερη θέση. Σέβεσαι το είδος σου. Εγώ όχι. Ωστόσο, θα ήθελες να αφήσεις τη δική σου ζούγκλα και να έρθεις στη δική μου; – Τι καλύτερο έχει να μου προσφέρει η δική σου ζούγκλα; – Πολιτισμό, αδελφέ! Ελα!

– Πάρε πίσω τη λέξη «αδελφέ». Είναι προσβλητική.

– Μα γιατί; Είμαστε όμοροι κλάδοι από το ίδιο δέντρο!

– Δεν θέλω καμία σχέση μαζί σου. Αρνούμαι να γίνω άνθρωπος! – Αρνείσαι να γίνεις εικόνα Θεού, όπως εγώ;

– Αρνούμαι να γίνω μια άπληστη δίποδη γαστέρα! Αντε, πήγαινε τώρα να στήσεις τον επόμενο πόλεμο... Και καλή χώνεψη του εαυτού σου, ενδοκανίβαλε!

Εφυγα με το κεφάλι σκυμμένο, γεμάτος ντροπή. «Δεν συμφέρει να είσαι άνθρωπος...», μουρμούρισα. Και σαν βγήκα από το όνειρο, ένιωσα τον γορίλα ακόμη κρεμασμένο στα βλέφαρά μου! ΔΡ. ΚΏΣΤΑΣ ΒΊΤΚΟΣ Μελβούρνη