Υπαρχηγισμοί

Λένε ότι το είχε πει ο Γκράουτσο Μαρξ: «∆εν θα γραφόµουν ποτέ σε µια λέσχη που θα µε δεχόταν ως µέλος της». Ως γνήσιος «µαρξιστής», ο Κασσελάκης προέβη στην πιο οξυδερκή παρατήρηση της σύντοµης πολιτικής του σταδιοδροµίας: Αναγνώρισε ότι είναι πρόεδρος σε ένα κόµµα, που, αν λειτουργούσε σωστά, δεν θα εξέλεγε εκείνον για πρόεδρο.

Σχεδόν όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαµβάνονται την κατάστασή τους σαν κακή µοίρα. Πέντε µήνες ήταν αρκετοί για να συνειδητοποιήσουν ποιο είναι το πρόσωπο που εµφανίστηκε από το πουθενά για να πάρει τα ηνία του κόµµατος, ενώ απέναντί του είχε πρώην υπουργούς, πιο δοκιµασµένους και πολύ πιο εξοικειωµένους µε τον συριζαϊκό βιότοπο. Οι εξηγήσεις που έχουν διατυπωθεί, όµως, γι’ αυτή την «κακή τύχη» αναφέρονται πάλι σε εξωγενή «ακραία φαινόµενα». Για τον Κασσελάκη, έφταιξαν αορίστως τα κοινωνικά δίκτυα, το θέαµα και η «µεταπολιτική». Η «µεταπολιτικολογία» έχει αποσιωπήσει έτσι το ερώτηµα για τις πολιτικές αδυναµίες που κατέστησαν το κόµµα τόσο ευάλωτο. Αν ο νέος πρόεδρος είναι απλώς ένας σόουµαν της ψηφιακής σφαίρας, τι ήταν ο πολιτικός οργανισµός

που του παραδόθηκε µε τόση ευκολία; Τι οδήγησε 150.000 µέλη του σε αυτό το απονενοηµένο διάβηµα;

Μια πρόχειρη και µερική απάντηση είναι οι ιδέες περί «αµεσοδηµοκρατίας» που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αγκαλιάσει και επωάσει από την εποχή της πλατείας. Στην κοµµατική ιδεολογία, ο λαός έχει πάντα δίκιο. Ο λαός έχει δίκιο ακόµη κι όταν, σε κατάσταση εκλογικού σοκ, καταφεύγει σε µια επιεικώς εξωτική επιλογή. Αυτό το προπατορικό δόγµα στρέφει τώρα ο Κασσελάκης κατά των στελεχών του κόµµατος: Αφού ο λαός είναι αλάνθαστος, γιατί να µην τον ρωτήσουµε; Γιατί ξέρουν καλύτερα οι αξιωµατούχοι της Πολιτικής Γραµµατείας από τα ίδια τα µέλη πού πρέπει να πάει το κόµµα; Γιατί να µην αποφασίζονται όλα µε δηµοψηφίσµατα; Η σφοδρή αντίδραση των παλαιών στελεχών µοιάζει έτσι µε αντανακλαστικό αυτοσυντήρησης της εξουσίας τους. Πάει να τους καταργήσει, να τους προσπεράσει «αµεσοδηµοκρατικώς».

Με αυτήν την έννοια, όµως, πάει να «τους» εφαρµόσει το λαϊκίστικο credo, επαναλαµβάνοντας όσα και οι ίδιοι θα έλεγαν σε άλλη περίσταση για την αλλοτριωτική διαµεσολάβηση της πολιτικής αντιπροσώπευσης και τα λαϊκά κόµµατα που δεν πρέπει να κατευθύνονται «από τα πάνω».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λένε, για να γειώσουν τον Κασσελάκη, «δεν είναι κόµµα αρχηγικό». Οµως, το τσιπρικό κόµµα ήταν στηριγµένο ολόκληρο στον αρχηγό του. Οσοι θέλουν τώρα να αµυνθούν στον νέο αρχηγισµό, µόνο την επιστροφή του ηττηµένου αρχηγού µπορούν να φανταστούν ως διέξοδο, λιβανίζοντάς τον ως προσωπικότητα µε το ανίκητο χάρισµα.

Τα στελέχη αγωνιούν για τους ρόλους τους. Το δηµοψηφισµατικό κόµµα δεν µπορεί να µείνει «υπαρχηγικό». Με τον αρχηγό θα χάσει και τους υπαρχηγούς του.