Ιδανικό άλλοθι οι ιστορικές συγκρίσεις
Ουποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ συγκρίνει τον εαυτό του με τον Αλεξέι Ναβάλνι, θεωρώντας τη διακυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν «κομμουνιστικό ή φασιστικό καθεστώς» – κάτι από τα δύο τέλος πάντων. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν βαφτίζεται Αδόλφος Χίτλερ των ημερών μας. Ο Βραζιλιάνος πρόεδρος Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα παραλληλίζει τις ισραηλινές επιχειρήσεις στη Γάζα με το Ολοκαύτωμα και κατηγορείται για ευτελισμό του. Οι Financial Times μιλούν για ισραηλινό «δίλημμα Αϊχμαν» όσον αφορά τη δίκη των Παλαιστινίων που ευθύνονται για τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, εξισώνοντας τη Χαμάς με τους ναζί. Στη Χάγη, η Νότιος Αφρική ζητεί γνωμοδότηση για τη νομιμότητα της ισραηλινής κατοχής παλαιστινιακών εδαφών, της Δυτικής Οχθης, της Γάζας και της Ιερουσαλήμ κάνοντας λόγο για «κράτος-απαρτχάιντ».
Στη Γερμανία, η πρόσφατη συνεδρίαση ακροδεξιών στο Πότσνταμ με αντικείμενο τις μαζικές απελάσεις μεταναστών παρομοιάζεται με τη διάσκεψη του Βάνζεε το 1942, κατά την οποία αποφασίστηκε η «τελική λύση» εις βάρος των Εβραίων. Η Ελλάδα είναι πρώτη διδάξασα σε τέτοιου είδους ανιστόρητες συγκρίσεις. Από τις κατηγορίες
περί «γερμανοτσολιάδων» εις βάρος όσων θεωρούσαν θεμιτή μια σφιχτή δημοσιονομική πολιτική για τον περιορισμό του χρέους μέχρι τη λέξη πασπαρτού «χούντα», που πάει με όλα (από τα μνημόνια έως τη Ν.Δ. και τον Κασσελάκη), ο εγχώριος δημόσιος διάλογος βρίθει ιστορικών αναφορών, συνήθως εκεί όπου δεν υπάρχουν.
Η πλειοδοσία στην αντιστοίχιση δεν ευτελίζει μόνο τη σημασία των αρχικών ιστορικών γεγονότων, του Ολοκαυτώματος, του απαρτχάιντ και του ελληνικού εμφυλίου. Ταυτόχρονα, καθηλώνει τους λαούς και τους ηγέτες σε μια αέναη στρεβλή αυτοθυματοποίηση: ο τέως Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ μπορεί να βλέπει εαυτόν ως θύμα του φασισμού και να υποδύεται τον «αντίφα» ακτιβιστή, οι Παλαιστίνιοι να αποφεύγουν την αποδοκιμασία της Χαμάς ως θύματα του απαρτχάιντ και του νέου Ολοκαυτώματος με θύτες τους Ισραηλινούς αυτήν τη φορά, ενώ και το Ισραήλ από την πλευρά του μπορεί να αποκαλεί «νέους ναζί» τους άνδρες της Χαμάς χωρίς να λογοδοτεί για τους σχεδόν 30.000 νεκρούς στη Γάζα. Κανείς δεν χρειάζεται να κάνει αυτοκριτική, όλοι είναι άγιοι και για τα δεινά τους φταίνε οι άλλοι, στην αντίπερα όχθη. Οι ιστορικές συγκρίσεις αποδεικνύονται, τελικά, η απόλυτη εξιλέωση, το ιδανικό άλλοθι για την αδράνεια.