Πόσες βιογραφίες αντέχουν τα Σκαθάρια; Τέσσερις, λέει ο Σαμ Μέντες
Αν υποθέσουμε ότι όλες οι σπουδαίες μπάντες αξίζει κάποια στιγμή να απαθανατιστούν σε μια κινηματογραφική βιογραφία, τότε για τους Beatles είναι λογικό να χρειάζονται τουλάχιστον... τέσσερις – μία για κάθε μέλος των Fab Four που άλλαξαν την ιστορία της μουσικής, κάποιοι λένε και του κόσμου.
Κάτι τέτοιο πρέπει να υποστήριξε ο Σαμ Μέντες όταν πρότεινε στη Sony Pictures Entertainment το φιλόδοξο σχέδιο των τεσσάρων φιλμ – καθένα από την οπτική ενός διαφορετικού «σκαθαριού», προκειμένου να αφηγηθεί την κοινή, και ταυτόχρονα ξεχωριστή, πορεία τους. «Θα είναι τιμή μου να πω την ιστορία της μεγαλύτερης μπάντας όλων των εποχών και παράλληλα πολύ συναρπαστικό να παίξω με την έννοια του τι σημαίνει μια επίσκεψη στο σινεμά», δήλωσε ο βραβευμένος με Οσκαρ Βρετανός σκηνοθέτης, υποσχόμενος μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία.
Τι σημαίνει, βέβαια, αυτό το τελευταίο μένει να φανεί, ωστόσο, ένα τέτοιο πρότζεκτ με θέμα τους Beatles –το πρώτο μάλιστα που έχει τις πλήρεις ευλογίες τόσο των εν ζωή μελών (Πολ Μακάρτνεϊ, Ρίνγκο Σταρ) όσο και των οικογενειών των Τζον Λένον και Τζορτζ Χάρισον– μοιάζει σίγουρα ενδιαφέρον. Και άλλωστε αν όχι τώρα, πότε; Εδώ και μερικά χρόνια οι μουσικές βιογραφίες πέφτουν βροχή. Την αρχή έκανε το 2018 η μεγάλη επιτυχία
του «Bohemian Rapsody» του Μπράιαν Σίνγκερ, το οποίο κέρδισε τέσσερα Οσκαρ, αγγίζοντας παράλληλα το 1 δισ. δολάρια σε εισπράξεις. Κάτι τέτοια φαινόμενα δεν περνούν επ' ουδενί απαρατήρητα στο Χόλιγουντ, με την κινηματογραφική βιομηχανία να δίνει στο εξής το πράσινο φως για μια σειρά από παρόμοιες ταινίες, οι οποίες πάντως δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι φάνηκαν αντάξιες των μύθων που μετέφεραν στην οθόνη.
Ο Μπαζ Λούρμαν περιόρισε το πληθωρικό του στυλ, διηγούμενος την ιστορία του βασιλιά του ροκ εν ρολ στο «Elvis», με αποτέλεσμα ένα μάλλον άνισο και υπερβολικά «καθαρό» φιλμ. Παρόμοια ζητήματα είχε και το «Rocketman» του Ντέξτερ Φλέτσερ, το οποίο έριξε τα φώτα του στη μοναδική προσωπικότητα του Ελτον Τζον. Ακολούθως στο «Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον Μπίλι Χόλιντεϊ», η ιστορία της σπουδαίας Αφροαμερικανίδας ερμηνεύτριας υποβαθμίζεται κάπως, προκειμένου να αναδειχθούν άλλες κοινωνικοπολιτικές πτυχές.
Στις ακόμη πιο φρέσκες, φετινές κυκλοφορίες, είδαμε τον Μπράντλεϊ Κούπερ να υιοθετεί το στυλ –και τη μύτη– του Λέοναρντ Μπερνστάιν στο «Maestro» των επτά οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Στο πιο στοχευμένο θεματικά «Priscilla», η Σοφία Κόπολα κάνει επί της ουσίας μια διπλή βιογραφία της Πρισίλα και του Ελβις Πρίσλεϊ, ενώ στο «Bob Marley: One Love» o Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν παρέδωσε έναν ίσως υπερβολικά feelgood, αλλά αναμφισβήτητα απολαυστικό Μπομπ Μάρλεϊ. Ολα αυτά ενώ σε διάφορα στάδια της παραγωγής βρίσκονται κινηματογραφικές βιογραφίες της Εϊμι Γουάινχαουζ («Back to Black»), του Μάικλ Τζάκσον και των Bee Gees.
Πίσω στους Beatles, και μόνον η παρουσία του Σαμ Μέντες αποτελεί (λογικά) εγγύηση ποιότητας, ενώ η κυκλοφορία και των τεσσάρων ταινιών μέσα στο 2027, όπως προβλέπει ο σχεδιασμός, αποτελεί άλλη μία πρόκληση που μένει να απαντηθεί. O CEO της Sony, Τομ Ρόθμαν, πάντως μοιάζει πολύ αισιόδοξος, αφήνοντας να του ξεφύγει και μια... ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τη σύγχρονη κινηματογραφική διανομή: «Τα κινηματογραφικά γεγονότα σήμερα πρέπει να είναι τεκτονικών πολιτισμικών διαστάσεων. Η τολμηρή, μεγάλων διαστάσεων ιδέα του Σαμ είναι ακριβώς αυτό και ακόμη παραπάνω. Ο συνδυασμός της κορυφαίας δημιουργικής ομάδας του με τη μουσική και τις ιστορίες των τεσσάρων νέων ανδρών που άλλαξαν τον κόσμο, θα συγκλονίσει το κοινό όλου του πλανήτη».
Εδώ και μερικά χρόνια, οι μουσικές βιογραφίες πέφτουν βροχή· την αρχή έκανε το 2018 το «Bohemian Rapsody», αγγίζοντας το 1 δισ. δολάρια σε εισπράξεις.