«Είσαι ένα εργαλείο για το παιδί μου»
« Ενα παιδάκι μου 'κανε κάθε φορά που με έβλεπε το σχήμα της καρδιάς με το χεράκι του», διηγούνταν την περασμένη Παρασκευή ο Δημήτρης Δογάνης, διευθυντής Ογκολογικού Τμήματος Νοσοκoμείου Παίδων Π. & Α. Κυριακού Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη - ΕΛΠΙΔΑ».
Ηταν στην ημερίδα «Η αγάπη ποτέ δεν μας απογοητεύει», που διοργανώθηκε από τον Ξενώνα «Ελπίδα», όπου και πραγματοποιήθηκε, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Ενημέρωσης για τον Καρκίνο στα Παιδιά και στους Εφήβους (15 Φεβρουαρίου).
Η Παγκόσμια Ημέρα αποτέλεσε την αφορμή για τα σημειώματα αυτής της εβδομάδας. Είχε προηγηθεί κατά μία ημέρα η ημερίδα που διοργάνωσαν η ΜΚΟ Καρκινάκι και το Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος (MakeA-Wish), με τίτλο «Η επιβίωση είναι η 1η νίκη. Μετά, τι;». Μέσα από αφηγήσεις παιδιών
που επέζησαν, και των γονιών τους, μέσα από θεωρήσεις γιατρών και εκπροσώπων της πολιτείας (μεταξύ αυτών, και του Μάριου Θεμιστοκλέους, υφυπουργού Υγείας), συζητήθηκε το δύσκολο «μετά» της θεραπείας, σε ψυχικό, πρακτικό, κοινωνικό επίπεδο.
Στο δεύτερο μέρος της ημερίδας του Ξενώνα «Ελπίδα» μίλησαν οι επικεφαλής των τεσσάρων βασικών παιδογκολογικών κλινικών που συγκροτούν τη «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη - ΕΛΠΙΔΑ», ένας εκ των οποίων είναι ο Δ. Δογάνης. Οι άλλοι τρεις: Ευγένιος Γουσέτης (διευθυντής της Μονάδας Μεταμόσχευσης και Κυτταρικών Θεραπειών), Αντώνης Καττάμης (υπεύθυνος Πανεπιστημιακής Αιματολογικής-Ογκολογικής Μονάδας - ΠΟΑιΜ/ΚΕΘ) και Βασίλειος Παπαδάκης (διευθυντής, Τμήμα Παιδιατρικής Αιματολογίας - Ογκολογίας (ΤΑΟ) Ογκολογική Μονάδα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη ΕΛΠΙΔΑ - Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία»).
Οταν η δημοσιογράφος Ρέα Βιτάλη τους ρώτησε αν μπορούν να ξεχωρίσουν κάποιο περιστατικό, δυσκολεύτηκαν να απαντήσουν. «Θυμόμαστε όλα τα παιδιά», είπε ο Αντ. Καττάμης. «Περισσότερο όμως μας μένουν τα παιδιά που δεν τα καταφέρνουν. Κάθε φορά που η ομάδα μου αντιμετωπίζει τέτοια κρίση, πιανόμαστε από το χέρι όλοι μαζί και τηρούμε ενός λεπτού σιγή προτού ξεκινήσει η μέρα».
Ολοι τόνισαν τη σημασία και τη δυσκολία της συναισθηματικής απόστασης. «Μου έλεγε ο καθηγητής μου στη Γερμανία: Δεν γίνεται να πεθαίνουμε με κάθε παιδί», τόνισε ο Ευ. Γουσέτης. «Κάποτε», πρόσθεσε, «είχαμε ένα κορίτσι στην εφηβεία με λευχαιμία χωρίς ύφεση. Δεν είχε ελπίδες. Δοκιμάσαμε την ασύμβατη μεταμόσχευση. Σήμερα είναι 35 ετών, με δύο παιδιά».
«Ενας γονιός μού είπε: Είσαι εργαλείο για να γίνει καλά το παιδί μου», ανέφερε ο Δ. Δογάνης, καταλήγοντας: «Δεν με ενόχλησε καθόλου. Απλώς κι εμείς χρειαζόμαστε τη δική σας αγάπη».
«Είχαμε ένα βρέφος με κακοήθεια γενετικής βάσης», αφηγήθηκε ο Β. Παπαδάκης. «Κατάφερε να ζήσει πολύ περισσότερο απ' όσο περιμέναμε. Εφτασε τα τρία. Θα σας πω τι νιώθω μέσα μου. Πιστεύω, δίχως να μπορώ να το αποδείξω, ότι άντεξε τόσο διότι αγαπούσε πάρα πολύ την οικογένειά του και δεν ήθελε να τους στενοχωρήσει. Συχνά, τα βράδια μετά το νοσοκομείο, προτού φτάσω σπίτι κόβω βόλτες με το αυτοκίνητο για να ηρεμήσω. Πρέπει να έχουμε καθαρό μυαλό. Και για τα παιδιά, αλλά και για τα σπίτια μας».