Αλλα τα μάτια του ΠΑΣΟΚ...

Χρόνια είχαμε να δούμε τόσο «ζωηρό» συνέδριο. Τα αίματα είχαν ανάψει και τον Ιούνιο του 1996, στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπου επίσης ακούστηκαν γιουχαΐσματα τα οποία καλύπτονταν από χειροκροτήματα και συνθήματα της άλλης πλευράς. Με το πλήθος των παρισταμένων –μια κωμόπολη των 5.000 σε κάθε συνέδριο–, τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές.

Η εμφανής διαφορά ήταν ότι η θέση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ είχε χηρέψει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πεθάνει και απαιτείτο η εκλογή. Η δεύτερη ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση, ενώ τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να παραμείνει στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η τρίτη και σοβαρότερη ήταν ότι το συνέδριο του 1996 είχε ιδεολογικό διακύβευμα. Υπήρχαν μεν φιλοδοξίες –είναι συνυφασμένες με την πολιτική–

και προσπάθεια ελέγχου του κόμματος, αλλά υπήρχε κι ένα ερώτημα, που ήταν και ερώτημα της κοινωνίας: προς τα πού πρέπει να πάει η χώρα.

Ο κ. Κώστας Σημίτης κέρδισε διότι είχε την πιο συγκροτημένη πρόταση. Ας μην ξεχνάμε ότι επί πολλά χρόνια έκανε συστηματική δουλειά με τον Ομιλο Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ). Δι' αυτού μετέφερε το σχέδιό του σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά ταυτοχρόνως έπαιρνε τα μηνύματα από την κοινωνία. Μετρούσε τις ιδέες του με την πραγματικότητα.

Κέρδισε επίσης διότι τον ευνόησε αρρήτως και ο ιδρυτής

του κόμματος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ξεκινήσει από το 1993 τη μεγάλη στροφή του ΠΑΣΟΚ, τον εκσυγχρονισμό που μορφοποίησε και τσιμέντωσε ο κ. Σημίτης. Αντιθέτως, ο Ακης Τσοχατζόπουλος εξέφραζε απλώς μια ακατέργαστη νοσταλγία του παλαιού ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν είχε ούτε περιεχόμενο ούτε ελπίδες μακροημέρευσης.

Τέτοιου τύπου χυλός υπήρχε στις κερκίδες του προχθεσινού συνεδρίου. Ούτε οι παλαιοπροεδρικοί ούτε οι νεοπροεδρικοί προτείνουν κάτι, πέραν της διαδικασίας. Ο κ. Στέφανος Κασσελάκης δεν εξελέγη ως φορέας κάποιας πρότασης για την ελληνική

κοινωνία, αλλά με την υπόσχεση ότι «μπορώ να κερδίσω τον Μητσοτάκη». Στον χυλό του (χωρίς σοβαρή ανάγνωση της πραγματικότητας) αντιμητσοτακισμού προστέθηκε και ο χυλός τού «σας αγαπάω όλους και δεν θα σας προδώσω ποτέ». Τώρα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να τα αλλάξει όλα, αλλά όσο κι αν ανακατέψει κάποιος τον χυλό –ακόμη κι αν φέρει τα πάνω κάτω–, χυλός θα παραμείνει. Και σίγουρα τα ρευστά δεν σχηματοποιούνται με απλές μοντερνιές, όπως η σταντ-απ ομιλία του κ. Κασσελάκη. Χρειάζονται περιεχόμενο.

Τέλος, είναι και το ύφος. Ούτε ο κ. Σημίτης ούτε ο Ακης Τσοχατζόπουλος θα τολμούσαν να βροντοφωνάξουν «φέρτε μου αντίπαλο». Ούτε καν ο Ανδρέας Παπανδρέου, που κέρδιζε εκλογές από το νοσοκομείο.