Αν η Ελλάδα είχε και άλλους Αποστολίδηδες
έχασε χθες έναν πολύ σπάνιο άνθρωπο. Ο Κώστας Αποστολίδης ήταν ο δημιουργός της εταιρείας Raycap, αλλά για όσους τον γνωρίσαμε ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Αυτοδημιούργητος, σεμνός, σχεδόν ντροπαλός, ένιωθε την ανάγκη να προσφέρει. Πρώτα απ’ όλα στην πόλη του, τη Δράμα. Ηταν τόση η περηφάνια του όταν έκανε την ξενάγηση στο εργοστάσιο της Raycap! Σου έδειχνε τον άνθρωπο που επέβλεπε μηχανήματα πολύ προηγμένης τεχνολογίας, επισημαίνοντας πως είναι ο γιος του παλιού τορναδόρου της πόλης. Χαιρόταν καθώς έβλεπε τη βάρδια των υπαλλήλων να μπαίνει στο εργοστάσιο γιατί έδινε ζωή στον τόπο του και δεν σήκωνε κουβέντα όταν διάφοροι «τεχνοκράτες» τού επεσήμαιναν τα μειονεκτήματα που είχε η λειτουργία ενός
εργοστασίου σε μια τόσο απομακρυσμένη πόλη. Οσο μακριά και αν έφτασε η παρουσία της εταιρείας, στην Αμερική και στη Γερμανία, ο Αποστολίδης γυρνούσε πάντοτε στη Δράμα. Οταν κάποιος συμπολίτης του πέθανε από ανακοπή, φρόντισε να γεμίσει την πόλη με απινιδωτές. Είχε σχέδια και φιλοδοξίες για την πόλη του και προσέλαβε ένα μεγάλο γραφείο του Λονδίνου για να κάνει ένα νέο πολεοδομικό σχεδιασμό.
Και η πόλη τον τιμούσε, όμως, και του έδινε χαρά. Οταν το δημοτικό θέατρο γέμισε από κόσμο σε μια εκδήλωση στην οποία ήταν ομιλητής, έχασε τα λόγια του, βούρκωσε.
Ο Αποστολίδης είχε ένα δικό του τρόπο να σε εμπνέει. Σου μιλούσε πάντοτε θετικά και εξηγούσε το όραμά του, όχι μόνο για
την επιχείρησή του αλλά και για τον τόπο μας. Το έκανε με αστείρευτο ενθουσιασμό αλλά και με σεμνότητα, που μερικές φορές ήταν αμήχανη. Ηταν πάντοτε αθόρυβος· είχε αυτή την ήσυχη δύναμη της δημιουργίας και της προσφοράς που λειτουργούσε σαν το καλύτερο αντίδοτο την εποχή της απόλυτης τοξικότητας. Εκτός από όσα δημιούργησε, εκτός από όλους τους ανθρώπους που άγγιξε με τον δικό του τρόπο, αφήνει πίσω του μια επίσης σπάνια και πολύ δεμένη οικογένεια και ξεχωριστούς συνεργάτες, που είναι βέβαιο ότι θα κρατήσουν ανοιχτά τα μονοπάτια που άνοιξε.
Για ένα πράγμα, πάντως, είμαι βέβαιος και το γράφω χωρίς ίχνος υπερβολής: Αν η Ελλάδα είχε μερικούς ακόμη σαν τον Κώστα Αποστολίδη, θα ήταν μια πολύ διαφορετική χώρα.