Ενας Δραμινός με βαθιές ρίζες στον τόπο και τις αρχές του

Πώς είναι δυνατόν να πονάς τόσο στο άκουσμα της απώλειας ενός ανθρώπου που δεν είναι μέλος της οικογένειάς σου, ούτε φίλος της καθημερινότητας; Πώς περιοδικές συναντήσεις δημιουργούν τόσο βαθιά αισθήματα, που τα σκληρά νέα να προκαλούν κατά κυριολεξία οδύνη; Δεν υπάρχει άλλη απάντηση παρά μόνο η φυσιογνωμία, η προσωπικότητα του ανθρώπου που χάθηκε.

Ο Κώστας Αποστολίδης θα βρει βιογράφους για τις πολλές του ταυτότητες, ως οικογενειάρχης (δεν έχω λόγια, χαζοπαππούς), επιχειρηματίας, συμπαραστάτης και δημιουργός των καλών έργων (όχι χορηγός, ευεργέτης, και... philanthropist), μέλος σε σειρά σημαντικών φορέων του δημόσιου βίου (ΕΛΙΑΜΕΠ, ΙΟΒΕ κ.λπ.). Ολοι θα έχουν να πουν για τη θετική του συμβολή, την ενέργεια και την ισχυρή του προσωπικότητα. Πίσω από όλα αυτά βρισκόταν η αυθεντικότητά του. Ο Κώστας παρέμεινε ένας Δραμινός που καζάντισε στην Αθήνα και τον κόσμο με βαθιές ρίζες στον τόπο και τις αρχές του. Ενας εκπρόσωπος της δημιουργικής Ελλάδας. Ηταν ο επιτυχημένος και μεγάλος πια επιχειρηματίας, που αγκαλιαζόταν με τους συμμαθητές του στη Δράμα στα εγκαίνια των ωραίων εκθέσεων που οργάνωνε με το Μουσείο Μπενάκη ως να είχαν αποφοιτήσει χθες, οι γεννηθέντες το 1948, όπως τον άκουσα να λέει σε μία από τις συμμαθήτριές του, όπως συνδιαλεγόταν με τη διεθνή επιχειρηματική τάξη. Ηταν ο στιβαρός επενδυτής, που όμως δάκρυσε συγκινημένος όταν αναφέρθηκε στους νέους επιστήμονες και εργαζόμενους στη συνεχώς αναπτυσσόμενη μονάδα της Raycap, λέγοντας πως εκείνος τους είναι ευγνώμων, όχι εκείνοι σε αυτόν. Είναι ο άνθρωπος που έβρισκε τις όμορφες όψεις του πατρογονικού του τόπου για να τις προσφέρει γενναιόδωρα και περήφανα στους επισκέπτες που έφερνε στην περιοχή. Είναι αυτός που στάθηκε δίπλα στις ανάγκες πολιτιστικών και αρχαιολογικών δράσεων της περιοχής (και βάζω μέσα βεβαίως και τους Φιλίππους) με ενδιαφέρον που ξεπερνούσε κατά πολύ τη χρηματοδότηση. Ηταν η αισιόδοξη και αγωνιστική πλευρά της χώρας, αλλά και της περιφέρειας και κατά τούτο η απώλειά του είναι ιδιαίτερα σκληρή για εμάς στη Ανατολική Μακεδονία. Σε μια περίοδο εταιρικής υπερσυγκέντρωσης στην Αθήνα και αποξένωσης των διοικήσεων, η παρουσία του Κώστα Αποστολίδη στη Δράμα αποτελεί νεοελληνικό παράδοξο και λαμπρό παράδειγμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τόσο γρήγορο αποχαιρετισμό! Είμαι όμως βέβαιος πως η σπορά του σε τόσους τομείς θα συνεχίσει να φέρει πλούσιους καρπούς. Η σκέψη μου στους αγαπημένους του.

* Ο κ. Μιχάλης Λυχούνας είναι αρχαιολόγος.