Economist, Ευρωκοινοβούλιο κι εμείς

Ηδημοκρατία, το κράτος δικαίου, η ανάπτυξη, η ανοιχτή κοινωνία, που είναι όλα αλληλένδετα, ακμάζουν όσο κανείς πορεύεται από την Ανατολή προς τη Δύση. Εμείς, που βρισκόμαστε στη μέση, έχουμε κάνει πολλά βήματα στα 200 χρόνια που υπάρχουμε ως κράτος. Περισσότερα από τους γείτονες με τους οποίους ξεκινήσαμε από την ίδια αφετηρία. Αρκετά από τα βήματα έγιναν από την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα αναφέρει ο Economist.

Από την άλλη μεριά, το Ευρωκοινοβούλιο, με ψήφους 330 έναντι 254 επισημαίνει ελλείμματα στη δημοκρατία μας. Αμέσως του επιτέθηκε η κυβέρνηση, ο Αρειος Πάγος, 17 οργανώσεις δικαιωματιστών και άλλοι που θυμήθηκαν τον αντιδυτικισμό

τους. Ομως, ένα ψήφισμα με πλειοψηφία 57% δεν μπορεί να προσπερνιέται ως «στημένο», όπως έκαναν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, πολύ περισσότερο που από τις 330 ψήφους οι 7 προέρχονται από μέλη του κόμματος στο οποίο ανήκει η Ν.Δ. Το έσχατο καταφύγιο των πολιτικάντηδων, γράφει ο Χάρης Τσούκας, είναι η απόδοση ιδιοτελών κινήτρων στους θεσμικούς επικριτές τους.

Οι περισσότερες επισημάνσεις του ψηφίσματος είναι ορθές. Ωστόσο, το να απαριθμείς και να χρεώνεις στην κυβέρνηση όλα τα μειονεκτήματα που έχει μια χώρα ως εκ του παρελθόντος της και της γεωπολιτικής της θέσης, δεν προσθέτει τίποτα. Η χρήσιμη κριτική αφορά τα βήματα που έκανε κάθε κυβέρνηση προς την κατεύθυνση της Δύσης. Η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μέτσολα, το γνωρίζει και γι' αυτό απολογήθηκε για το ψήφισμα με τη φράση: «Ολα τα κράτη-μέλη πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο».

Ορθώς λοιπόν επισημαίνει το Ευρωκοινοβούλιο φαινόμενα όπως πελατειακές πολιτικές, έλλειμμα στην ανεξαρτησία των ανεξάρτητων Αρχών, διαφθορά

στις δημόσιες υπηρεσίες, άρνηση εφαρμογής όλων των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ.ά. Ομως, αυτά είναι αγκυλώσεις κληρονομημένες από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, με τις οποίες η παρούσα κυβέρνηση συμβιβάστηκε. Δεν κατάφερε να απαλλαγεί. Εχει καταφέρει όμως να απαλλαγεί από άλλες αγκυλώσεις, τις οποίες παραλείπει το ψήφισμα. Οπως π.χ. το δικαίωμα της μειοψηφίας να συστήνει εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή.

Το ερώτημα στο οποίο δεν έχω απάντηση είναι: Μέχρι πόσους συμβιβασμούς επιτρέπεται να κάνει ο πρωθυπουργός σε κάποιες μεταρρυθμίσεις, για διατήρηση της συνοχής του κόμματος, ώστε να μπορέσει να κάνει άλλες μεταρρυθμίσεις;