Σκανδιναβίες

Δεν ήξερε. Η βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ είχε µοιραστεί τη θετική της γνώµη για το νοµοσχέδιο για τα µη κρατικά ΑΕΙ προτού ακουστεί το δηµόσιο «όχι» του προέδρου. Το δικό της «ναι» όµως παρουσιάζεται ως προγραµµατική θέση του κόµµατος, που αθετείται από τη στάση του προέδρου. Το κόµµα, εκ των υστέρων, διευκρινίζει ότι είναι µεν προγραµµατικώς υπέρ της ίδρυσης µη κρατικών πανεπιστηµίων, αλλά µόνο µε αναθεώρηση του άρθρου 16. Αρα, οι πιο επιφανείς από τους συνταγµατολόγους της Κεντροαριστεράς (Αλιβιζάτος, Βενιζέλος, Μανιτάκης), που υποστηρίζουν ότι δεν απαιτείται η αναθεώρηση του άρθρου για να σπάσει το κρατικό µονοπώλιο της πανεπιστηµιακής εκπαίδευσης, δεν πληρούν τα συνταγµατολογικά στάνταρ της Χαριλάου Τρικούπη. ∆εν είναι αρκετά «Σκανδιναβοί».

Αν μπερδευτήκατε, είναι επειδή όντως η πασοκική θέση έναντι του νοµοσχεδίου για την τριτοβάθµια εκπαίδευση, που συζητείται ήδη στη Βουλή, δεν είναι και πολύ καθαρή. Αν ήταν, η Νάντια Γιαννακοπούλου δεν θα επέτρεπε στον εαυτό της να εκφραστεί τόσο κατηγορηµατικά πριν από τον Ανδρουλάκη, θεωρώντας κιόλας ότι η ίδια

εκφράζει τη γραπτή (στο πρόγραµµα) κοµµατική ορθοδοξία.

Η δικαιολογία περί χρονισµού αφορά µόνο το πρωτόκολλο. Επί της ουσίας, µπορεί να ισχύει µόνο ένα από τα δύο: Ή η Γιαννακοπούλου δεν ξέρει να διαβάζει τις απόψεις του κόµµατος ή το κόµµα εγκαταλείπει, συνειδητά και ευκαιριακά, τις απόψεις του. Αλλάζει τις θέσεις του, για να πάρει πόζα αξιωµατικής αντιπολίτευσης.

Το οξύμωρο είναι ότι στη Χαριλάου Τρικούπη είχαν εκτιµήσει ότι το Μαξίµου θα τους ήθελε απέναντι στο θέµα των πανεπιστηµίων. Ενα ΠΑΣΟΚ που θα έλεγε «όχι» σε ένα αίτηµα ώριµο στους κόλπους του εκσυγχρονιστικού Κέντρου θα κούµπωνε στο αφήγηµα της Ν.∆., ότι η ίδια αποτελεί τον µεταρρυθµιστικό µονόδροµο. Βολεύει

τον Μητσοτάκη ένας αντίπαλος που δίνει την εντύπωση ότι κινείται από συνδικαλιστικούς αυτοµατισµούς του περασµένου αιώνα. Αυτή την παγίδα υποτίθεται ότι ο Ανδρουλάκης προσπάθησε να αποφύγει, σκηνοθετώντας την άρνησή του σε ηµερίδες. Κατέληξε όµως σε µια στάση που και ο ίδιος φαίνεται να έχει διαβλέψει ότι συµφέρει τον αντίπαλό του.

Η διφορούμενη στάση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ («δεν θα ήµασταν αντίθετοι, αλλά δεν κάνατε διαβούλευση», για µια αλλαγή που συζητιέται αδιαλείπτως τα τελευταία σαράντα χρόνια) θα προκαλέσει, λένε, νέο εσωκοµµατικό πρόβληµα.

Το πρόβλημα όµως για το κόµµα δεν είναι αν στο τέλος αποσκιρτήσουν από τη γραµµή του δυο-τρεις βουλευτές. Είναι πώς βρίσκει το ίδιο το στίγµα του στον ιστορικό ορίζοντα: Πώς διεκδικεί το µέλλον του όταν σε µια µεταρρυθµιστική πρόκληση πεντηκονταετίας εκείνο καταλήγει να απαντάει µε τακτικισµό τετραµήνου ευρωεκλογών;

Ο ελιγμός αυτός πείθει ως «σκανδιναβικό µοντέλο» όσο µετράει για σουηδική γυµναστική η αυτοσχέδια κωλοτούµπα.

Ποιος δεν διαβάζει σωστά το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ;