Εμείς οι ζωντανοί

Δεν ξέρω πώς θα αισθανόµουν αν κάποιοι, µε αφορµή το δικό µου πένθος, κήρυσσαν γενική απεργία προβάλλοντας οικονοµικά τους αιτήµατα. Μάλλον άβολα, θα έλεγα. Και δεν µιλάω για όσους βρήκαν µια ακόµη ευκαιρία να πετάξουν µολότοφ στους αστυνοµικούς. Μιλάω για το συντεταγµένο συνδικαλιστικό κίνηµα και τα πολιτικά κόµµατα που το καθοδηγούν. Πώς είναι δυνατόν να λες ότι θα απεργήσω απαιτώντας αυξήσεις µε αφορµή την επέτειο από την τραγωδία στα Τέµπη; ∆εν είναι ασέβεια στη µνήµη των νεκρών και επίδειξη εγωισµού εκ µέρους των ζωντανών που εκµεταλλεύονται τη συναισθηµατική φόρτιση όχι µόνον των οικείων και φίλων αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας; ∆εν ξέρω πώς το αντιλαµβάνονται όσοι έχασαν κάποιον δικό τους στο δυστύχηµα που αποκάλυψε τη µοίρα της χώρας µας. ∆εν µπορώ να µπω στη θέση τους. Η ζωή τους κόπηκε στα δύο. Καλύτερα να σου κόψουν και τα δύο πόδια παρά να χάσεις το παιδί σου. Πώς είναι δυνατόν να µην το βλέπουν αυτό οι συνδικαλιστές; Εκτός κι αν θέλουν να µας πουν πως διεκδικούν αυξήσεις λόγω υπερβάλλουσας ευαισθησίας. Αυτήν που δεν διαθέτουµε εµείς οι υπόλοιποι που δεν απεργήσαµε ούτε διαδηλώσαµε χθες. Οπως και δεν απεργήσαµε ούτε διαδηλώσαµε µετά την εκατόµβη στο Μάτι. ∆εν θα πολιτικολογήσω. Το ζήτηµα αφορά την κοινωνική µας συµπεριφορά. Την αδυναµία µας, ως κοινωνία, να πενθήσουµε τους νεκρούς µας µε τον σεβασµό που τους πρέπει, κρατώντας τους µακριά από τα δικά µας προβλήµατα. Αυτά, δυστυχώς, δεν τους αφορούν.

πιο ειλικρινές θα ήταν ένα σιωπηλό συλλαλητήριο όπου θα ακούγονταν µόνον τα ονόµατα των νεκρών; Ενα συλλαλητήριο που θα υπενθύµιζε στους ενόχους της τραγωδίας, ακόµη και σε όσους συνεχίζουν να κρύβονται, ότι δεν δικαιούνται να κοιµούνται ήσυχοι. Ή τουλάχιστον να τους κάνει να αναρωτηθούν πώς είναι δυνατόν να κοιµούνται ήσυχοι; Οχι επειδή η δικαιοσύνη θα τους αποκαλύψει. Με όλον τον σεβασµό στον θεσµό όποια πορίσµατά της δεν πρόκειται να επιφέρουν την ηθική κάθαρση που είναι και το ζητούµενο. Είναι απαραίτητο να βρεθούν όσοι ενέχονται στο τραγικό δυστύχηµα, όπως είναι απαραίτητη, αλλά δυσκολότερη, η ανακούφιση του ηθικού βάρους που έριξε πάνω σε όλους µας ο φριχτός θάνατος τόσων νέων παιδιών, και όχι µόνον. Σκέφτοµαι τους µηχανοδηγούς και τις οικογένειές τους. Ας µάθουµε να πενθούµε τους νεκρούς µας. Χωρίς περιστροφές. Με τη συνείδηση ότι µας είναι πολύτιµοι επειδή, χάρη σ’ αυτούς, εµείς οι ζωντανοί αντιλαµβανόµαστε την αξία της ζωής. Στο Μάτι είχαµε πάνω από 100 νεκρούς, και πόσους βαριά τραυµατισµένους, στα Τέµπη 57 και πόσους βαριά τραυµατισµένους, από τροχαία κάπου τόσους κάθε χρόνο και πόσους βαριά τραυµατισµένους. Περισυλλογή µας πρέπει και όχι φωνές.