Ο υπέροχος Ηλίας Λογοθέτης

Στη σκηνή τον είδα για πρώτη φορά το 1968. Ηταν στους «Ορνιθες», τη µνηµειώδη παράσταση του Κουν µε σκηνικά του Γιάννη Τσαρούχη και µουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ηταν η επανάληψη της πρώτης παράστασης του 1961 που είχε γίνει στο Ηρώδειο, είχε απαγορευθεί ως βέβηλη από τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, στον οποίο στοίχισε τη συντροφιά της κότας στις γελοιογραφίες του Φωκίωνος ∆ηµητριάδη. Ο Λογοθέτης το 1968 υποδυόταν τον Εποπα και τραγουδούσε µε την υπέροχη φωνή του το «Ω καλή µου ξανθιά». Το αποτύπωµά του µε συνοδεύει έκτοτε. Χρόνια αργότερα, όταν πια γίναµε φίλοι, µου είχε πει ότι ο Κουν είχε ζητήσει από τον χορό στους «Ορνιθες» να πηδούν στον αέρα και µετά να πέφτουν αργά. Πώς είναι δυνατόν; ∆εν είναι, παρά µόνον για τον εµπνευσµένο σκηνοθέτη. Σε µια παράσταση, στο Λονδίνο, αν δεν κάνω λάθος, πέφτοντας από το άλµα, του Ηλία του µπήκε ένα καρφί στο πέλµα. Συνέχισε την παράσταση αδιαµαρτύρητα έως το τέλος. ∆εύτερη συνάντησή µας µε τη «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου, ταινία του ∆ιζικιρίκη. Ο Λογοθέτης έπαιζε τον Επτανήσιο χωροφύλακα. ∆εν µπορώ να αποµονώσω από τη φωνή του την έκφραση «Caso pensato ή caso accidente». Ακόµη και προ καιρού, όταν ξαναδιάβασα το έργο του Βυζάντιου, άκουγα τη φωνή του πίσω από τις βουβές λέξεις.

Ηταν ταλαντούχος ο Ηλίας Λογοθέτης. Ξεχώριζε από τον µέσο όρο µόνο µε την εµφάνισή του. Κωµική ταλεντάρα όπως λέγαµε παλιά. Μόλις ανέβαινε στη σκηνή προσάρµοζε τη συνθήκη της στο δικό του ύφος. Και ήταν αναγνώστης. Αγαπούσε τα κείµενα. Κάτι µάλλον σπάνιο για τη νεότερη γενιά ηθοποιών, που αγαπούν τους εαυτούς τους περισσότερο από τα κείµενα που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Ο τρελάρας Λευκαδίτης αναγνώριζε τα όριά του απέναντι στη λογοτεχνία και τη θεατρική γραφή. Και τι υπέροχα τραγουδάει τη «Νήσο των Αζορών» των Μποστ - Θεοδωράκη; Ετσι όπως πρέπει, µια φωνή τενόρου που αποδίδει τον σαρκασµό του Μποστ. Τον έβλεπα από καιρού εις καιρόν, κυρίως χάρη στην κοινή µας φίλη Ρέα Γρηγορίου. Κάναµε σχέδια τα οποία δεν προχώρησαν. Οµως, ήταν µια φιλία χωρίς προϋποθέσεις. Και δεν έκρυβα ποτέ τον θαυµασµό µου απέναντι στην τέχνη του. Υποθέτω ότι το αισθανόταν. Θαύµαζα την ανοιχτόκαρδη τρέλα του και ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν µε εµπόδισαν να τους αγαπώ και να τους θαυµάζω οι διαφορετικές απόψεις τους από µένα. Τίποτε περίεργο. Η σχέση µου µε τον Ηλία µού δίδαξε τη συνθήκη της πραγµατικής φιλίας. Ενα µόνο πρόβληµα: Προχθές αποχαιρέτισα τον φίλο ∆ηµήτρη Φύσσα, σήµερα αποχαιρετίζω τον Ηλία Λογοθέτη. Ελπίζω να σταµατήσουµε εδώ, διότι έτσι όπως πάµε δεν θα µείνει κανείς να µε αποχαιρετίσει.