Μια συνταγή που έρχεται από το παρελθόν
Ηηγεσία της Υπερδνειστερίας, μιας περιοχής πλειοψηφικά ρωσόφωνης, που αποσχίστηκε από τη Μολδαβία, ζήτησε τη βοήθεια της μητέρας Ρωσίας για να αντιμετωπίσει τις απειλές που δέχεται από την κυβέρνηση της Μολδαβίας. Η γεωστρατηγική θέση αυτής της στενόμακρης λωρίδας γης είναι σημαντική κυρίως λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Μια επέμβαση του ρωσικού στρατού θα θέσει σε άμεσο κίνδυνο και τη δυτική Ουκρανία και κυρίως το λιμάνι της Οδησσού.
Η Ιστορία δείχνει πως οι προσκλήσεις για επέμβαση προς τον πάλαι ποτέ σοβιετικό στρατό γίνονταν πάντα αποδεκτές, πλην αυτής του Χόνεκερ προς τον Γκορμπατσόφ το 1989. Η αρχή έγινε με την εισβολή στη Δημοκρατία της Γεωργίας τον Φεβρουάριο του 1921. Η Γεωργία, με βάση τη συμφωνία Ειρήνης του 1920, ήταν ανεξάρτητη Δημοκρατία, αναγνωρισμένη από το μπολσεβικικό καθεστώς. Στην κυβέρνηση της χώρας ήταν το κόμμα των Μενσεβίκων, του οποίου βουλευτής ήταν ο Γιάννης Πασαλίδης, ο ηγέτης της ΕΔΑ. Στις αρχές Φεβρουαρίου 1921 η ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος Γεωργίας ζήτησε την επέμβαση του Κόκκινου Στρατού για την ασφάλεια του μπολσεβικικού καθεστώτος. Οντως, η πρόσκληση έγινε αποδεκτή και στις 25 Φεβρουαρίου 1921 η Δημοκρατία της Γεωργίας έπαψε να υπάρχει ως ανεξάρτητο κράτος.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χαράχθηκαν νέες διαχωριστικές γραμμές και η σταθερότητα των δύο συνασπισμών, στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, αποτελούσε τη βάση όλων των εξελίξεων. Ετσι, η απαίτηση του ουγγρικού λαού για ελευθερία και δημοκρατία τον Οκτώβριο του 1956 δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί χωρίς να διαρραγούν οι σχέσεις της Ουγγαρίας με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και τη Σοβιετική Ενωση. Στις 3 Νοεμβρίου 1956 τα σκληροπυρηνικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουγγαρίας, με επικεφαλής τον Γιάνος Καντάρ, ζήτησαν την επέμβαση των σοβιετικών στρατευμάτων για να σωθεί το καθεστώς. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και οι στρατηγοί έκαναν δεκτή την πρόσκληση και την επομένη κιόλας ημέρα 2.000 τανκς εισέβαλαν στην Ουγγαρία. Με την «Ανοιξη της Πράγας» η κατάσταση ήταν πιο περίπλοκη, καθώς ο φορέας της
Oι προσκλήσεις για επέμβαση προς τον πάλαι ποτέ σοβιετικό στρατό γίνονταν πάντα αποδεκτές, πλην αυτής του Χόνεκερ το 1989...
ανανέωσης ήταν το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις 20 προς 21 Αυγούστου 1968 τα στρατεύματα τεσσάρων σοσιαλιστικών χωρών εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία και η ηγεσία της χώρας μεταφέρθηκε στη Σοβιετική Ενωση, όπου «πείστηκε» να ματαιώσει τις μεταρρυθμίσεις και να ακυρώσει το προγραμματισμένο 14ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Και στο Αφγανιστάν, τον Δεκέμβριο του 1979, εισέβαλαν οι Σοβιετικοί ύστερα από πρόσκληση των εγχώριων κομμουνιστών, εμπλεκόμενοι σε έναν πόλεμο που συνέβαλε κι αυτός στην κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος. Γενικώς, τόσο οι Σοβιετικοί όσο και οι επίγονοί τους (βλ. Αμπχαζία, Α. Ουκρανία) φροντίζουν πάντα να εισβάλουν ύστερα από πρόσκληση. Δεν τους αρέσει να πηγαίνουν κάπου απρόσκλητοι. Είναι καθωσπρέπει κύριοι! Ετσι, μένει να δούμε αν θα ανταποκριθούν, μέσα στις δεδομένες συνθήκες, στην πρόσκληση της ηγεσίας της Υπερδνειστερίας για βοήθεια.