Υπάρχει και φιλότιμο

Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου είναι αφιερωµένο σε όσους έπεσαν ώστε να έχουµε εµείς οι µεταγενέστεροι την ελευθερία να το κακοµεταχειριζόµαστε κατά βούλησιν. ∆εν θα ξεχάσω τους ευζώνους, που εγκατέλειψαν κακήν κακώς τα φυλάκιά τους για να µην καούν ζωντανοί από τις µολότοφ των διαδηλωτών. ∆εν θυµάµαι ποια χρονιά ήταν και για ποιο λόγο ήθελαν να τους κάψουν ζωντανούς. Αδιάφορο. Είναι ο καθιερωµένος κώδικας της διαµαρτυρίας. Θυµάµαι τις µούντζες που έριχναν στη Βουλή οι Αγανακτισµένοι, οι οποίες όµως σηµάδευαν και τον Αγνωστο Στρατιώτη. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάµε καλά µε τη µνήµη. Κυρίως δεν τα πάµε καλά µε τους νεκρούς µας. Μας φέρνουν αµηχανία, δεν ξέρουµε τι πρέπει να κάνουµε για να τιµήσουµε τη µνήµη τους. Θεωρούµε την επίδειξη πένθους σηµαντικότερη από το ίδιο το γεγονός. Και γι’ αυτό πλειοδοτούµε σε χειρονοµίες. Οποιος φωνάξει περισσότερο, τόσο περισσότερο πενθεί. Την Τετάρτη η Α∆Ε∆Υ κήρυξε γενική απεργία µε διάφορα συνδικαλιστικά αιτήµατα, όπως αυξήσεις µισθών και τα συνήθη και συγγνωστά. Ηταν η επέτειος της τραγωδίας των Τεµπών. Οπότε κάποιοι σκέφτηκαν να προσθέσουν στα αιτήµατά τους και την αναφορά στα θύµατα των Τεµπών. ∆εν τους ενδιέφερε αν έτσι προσέβαλαν τη µνήµη των νεκρών και υποτιµούσαν το πένθος των οικείων τους. Κάποιος είχε την έµπνευση να γράψει µε κόκκινη µπογιά τα ονόµατα των νεκρών µπροστά στο µνηµείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Την εποµένη, συνεργεία του δήµου τα έσβησαν. Και καλά έκαναν. Καταγγελίες και οι γνωστές φοβικές αντιδράσεις των υπευθύνων. Το ζήτησε το φρουραρχείο της Βουλής; Ηταν πρωτοβουλία της υπηρεσίας καθαριότητας του δήµου; Και ο νέος δήµαρχος; Οταν µεγαλώσει θα µάθει.

Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου µάς θυµίζει την αξία του πατριωτισµού µας – λέξη απαγορευµένη στο λεξικό προοδευτικών όρων. Τιµούµε όσους έπεσαν ηρωικώς µαχόµενοι για την ύπαρξη του έθνους – άλλη απαγορευµένη λέξη. Κοινώς, οφείλει να είναι άβατο στις τρικυµίες των σύγχρονων καιρών. Οι νεκροί στα Τέµπη είναι µια πληγή ανοιχτή. Οπως οι νεκροί στο Μάτι. ∆εν ανήκουν στους εκάστοτε αγανακτισµένους, ακόµη λιγότερο στην εκάστοτε αντιπολίτευση. Οι ποινικές ευθύνες έχουν πρόσωπο και όνοµα, όµως το βάρος του πένθους τους το χρεώνεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Το 2008 δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος από έναν αστυνοµικό. Επί ένα µήνα καιγόταν η Αθήνα. Πού είναι οι ένοχοι; Κάπου εκεί έξω. Το 2010 τρεις νέοι άνθρωποι, εκ των οποίων η µία έγκυος, κάηκαν στο υποκατάστηµα της Τράπεζας Marfin. Πού είναι οι ένοχοι; Κάπου εκεί έξω. Πόσες φορές έχει βανδαλιστεί η αναµνηστική πλάκα που στήθηκε για τη µνήµη τους; ∆εν πιστεύω ότι τη βανδάλισαν οι ίδιοι που έγραψαν τα ονόµατα από τους νεκρούς στα Τέµπη. Υπάρχει και φιλότιµο.