Από το πόντιουμ έως το πάρκινγκ

Την Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μας επιφύλασσε εκπλήξεις. Επαιζε η περίφημη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου, με μαέστρο την ελληνικής καταγωγής Κarina Canellakis. Το πρόγραμμα ενδιαφέρον και απαιτητικό, και για τη μαέστρο και για τους μουσικούς.

Στην είσοδο του Μεγάρου, ένας ασυνήθιστος συνωστισμός. Τρεις σκάνερ «ελέγχου χειραποσκευών» μαρτυρούσαν τον λόγο: Μαζί με εμάς θα παρακολουθούσαν τη συναυλία και υψηλά πρόσωπα. Συνεμορφώθημεν προς τας υποδείξεις των αρμοδίων και καταλάβαμε τις θέσεις μας. Ομως σε λίγο ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου μάς κατέλαβε εξαπίνης: ανέβηκε στη σκηνή και ανακοίνωσε ότι η μαέστρος είχε ασθενήσει αιφνιδίως. Θα ματαιωνόταν η συναυλία; Οχι, γιατί λύσεις υπήρχαν – με μια ελαφριά τροποποίηση του προγράμματος. Το τρομερό κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα αρ. 1 του Σοστακόβιτς το διηύθυνε (παίζοντας) ο εκπληκτικός σολίστ Christian Tetzlaff. Εκεί θαυμάσαμε την προετοιμασία, την πειθαρχία και την ψυχραιμία μιας μεγάλης ορχήστρας. Αλλά με τον δύσκολο τον Μπραμς τι θα γινόταν; Εκεί τη λύση έδωσε ο νεαρός Κερκυραίος μαέστρος Διονύσης Γραμμένος (και άλλες φορές η Κέρκυρα έχει βγάλει ασπροπρόσωπη τη χώρα στην τέχνη και στον πολιτισμό). Ειδοποιήθηκε, όπως μάθαμε, μισή ώρα πριν και –θα μπορούσες να πεις με άγνοια κινδύνου– ανέλαβε να διευθύνει την ορχήστρα και να την περάσει στην απέναντι όχθη. Το κατάφερε αβρόχοις ποσί, και κανένα άλλο σχόλιο δεν στέκει. Επρόκειτο για ένα κατόρθωμα μεγάλου μεγέθους, για το οποίο οι μουσικοί και το κοινό θα του ήταν ευγνώμονες.

Στο Μέγαρο, ωστόσο, μας περίμενε μία ακόμη έκπληξη. Το πάρκινγκ για το κοινό (εμάς, τους κατά τεκμήριο πελάτες) είχε μεταφερθεί έναν όροφο πιο κάτω από τη συνηθισμένη του θέση. Εκεί πλέον πάρκαρε «Μόνο το προσωπικό». Αυτά τα τρία παραπάνω στριφογυρίσματα στον σαλίγκαρο έχουν να κάνουν με τον δημόσιο, πλέον, χαρακτήρα του Μεγάρου; αναρωτήθηκα κατεβαίνοντας.