Τα Τέμπη τους ακολουθούν
Ακόμη και αν το ανθρώπινο λάθος ήταν, πραγματικά, η βασική αιτία για τη σιδηροδρομική τραγωδία, ο τότε υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Κ. Καραμανλής δεν έπρεπε να είναι υποψήφιος στις εκλογές, για λόγους συμβολικούς και ουσιαστικούς.
Γιατί ο ίδιος είχε την ευθύνη για τη συντήρηση –και ενδεχομένως επιδείνωση– του ακραίου πελατειασμού που έφερε στη θέση του σταθμάρχη έναν εντελώς ακατάλληλο υπάλληλο. Ο ίδιος είχε την ευθύνη για το γεγονός ότι δεν υπήρχε τεχνολογικό αντιστάθμισμα στην ανθρώπινη ανευθυνότητα και ανικανότητα, γιατί αγνόησε τις προειδοποιήσεις που έφταναν στο γραφείο του, γιατί δεν απαγόρευσε τη λειτουργία των συρμών μέχρι να εμπεδωθούν συνθήκες ασφαλείας.
Ομως πολιτεύθηκε, γιατί ποιος θα εμπόδιζε έναν γόνο μιας τέτοιας πολιτικής οικογενείας, εξελέγη, γιατί ποιοι στις Σέρρες θα αγνοούσαν έναν Καραμανλή, στην εξεταστική επιτροπή ανέλαβε την ευθύνη μόνο για το ότι δεν ξερίζωσε τη νοοτροπία τού «έλα μωρέ», γιατί σιγά μην τον πίεζε η «γαλάζια» πλειοψηφία να κάνει περισσότερη αυτοκριτική.
Οχι, δεν μπορεί εύκολα να μπει κανείς στα παπούτσια του Κ. Καραμανλή, όπως ζήτησε η Ντόρα Μπακογιάννη, εκφράζοντας την αλληλεγγύη της στον πολιτικό κληρονόμο του ιδρυτή της Ν.Δ. για τις επιθέσεις που δέχεται.
Πιο εύκολο είναι να μπουν οι ίδιοι, όχι στα παπούτσια των συγγενών των θυμάτων, γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά στα παπούτσια των πολιτών που υπέγραψαν το ψήφισμα για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας. Εφηβοι, νέοι, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, με πολιτικό κίνητρο ή χωρίς, κάθισαν για λίγα λεπτά μπροστά σε μια οθόνη για να κάνουν κάτι μικρό που γίνεται μεγάλο.
Ηταν το μόνο που μπορούσαν για να στηρίξουν τις οικογένειες που θρηνούν την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων και τους επιζήσαντες με τα τραύματα που αιμορραγούν, για να εκτονώσουν τον θυμό και την απελπισία τους, για να ενωθούν, νοερά, με όλους όσοι δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με μία ακόμη συγκάλυψη, επειδή έτσι γίνεται πάντα εδώ και όλοι ίδιοι είναι.
Αν ο Κ. Καραμανλής δεν ήταν ξανά βουλευτής, δεν θα γυρνούσαν στη ζωή οι 57 και
Οι πολίτες που υπέγραψαν το ψήφισμα για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας κάθισαν για λίγα λεπτά μπροστά σε μια οθόνη για να κάνουν κάτι μικρό που γίνεται μεγάλο.
δεν θα στέρευαν τα δάκρυα των δικών τους. Ομως θα σωζόταν κάτι από την υπόληψη του κόμματός του, όση υπάρχει, θα ικανοποιούνταν, λίγο, οι πενθούντες, θα δινόταν ένα ανακουφιστικό μήνυμα ότι δεν συγχωρούνται και δεν ξεχνιούνται όλα όταν πρόκειται για τους πιο ίσους που προστατεύονται από ορατούς και αόρατους φρουρούς.
Ενα χρόνο μετά την τραγωδία των Τεμπών, το βουητό της οργής και της θλίψης έχει δυναμώσει. Η κυβέρνηση θα το ακούσει, αργότερα ή γρηγορότερα, όσο και αν το σκεπάζουν η θριαμβολογία για τις δημοσκοπήσεις και η κοινοβουλευτική φασαρία.