Ο διαστημικός Ατρείδης... επιστρέφει
Απέραντη έρημος, τεράστια σκουλήκια και πολλές σκηνές μάχης στο «Dune II»
Dune: Μέρος Δεύτερο ★★★ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2024)
Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ Ερμηνείες: Τιμοτέ Σαλαμέ, Ζεντάγια, Ρεμπέκα Φέργκιουσον
Το δεύτερο κεφάλαιο της επικής περιπέτειας φαντασίας, που μεταφέρει στην οθόνη το λογοτεχνικό σύμπαν του Φρανκ Χέρμπερτ, έρχεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Εδώ συναντάμε ξανά τον Τιμοτέ Σαλαμέ στον ρόλο του Πολ Ατρείδη, ο οποίος αποκτά σταδιακά όλο και πιο ηγετική θέση ανάμεσα στους πολεμιστές των Φρέμεν, έχοντας πάντα στο πλευρό και την αγαπημένη του, Τσάνι (Ζεντάγια). Διαβλέποντας ωστόσο το μέλλον χάρη στις ενορατικές ικανότητές του, ο ήρωας θα βρεθεί μπροστά σε ένα δύσκολο δίλημμα, υποχρεωμένος να διαλέξει ανάμεσα στον έρωτα της ζωής του και στην κοσμική «σκακιέρα», η οποία σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τις πράξεις του.
Εχοντας στη διάθεσή του μια πελώρια παραγωγή και ένα καστ αστέρων, ακόμη και σε... τρίτους ρόλους, ο Ντενί Βιλνέβ μάς βάζει αυτή τη φορά κατευθείαν στο κέντρο της δράσης. Εκεί οι Φρέμεν εξασκούν με επιτυχία τον ανταρτοπόλεμο κόντρα στις υπέρτερες τεχνολογικά δυνάμεις των Χάρκονεν, ενώ ο Πολ μαθαίνει πώς να «ιππεύει» τα γιγάντια σκουλήκια της ερήμου και παράλληλα παρουσιάζεται ως ο «εκλεκτός» της προφητείας του (νέου) λαού του. Ολα αυτά οδηγούν σε μια σειρά από πραγματικά εντυπωσιακές σκηνές μάχης, εκεί όπου ήχος και εικόνα ενώνονται σε μια επίδειξη του τι είναι ικανή να πετύχει η σύγχρονη κινηματογραφική τεχνολογία.
Φυσικά εδώ δεν έχουμε μόνο θέαμα αλλά και ουσία. Η πνευματική εξέλιξη του ήρωα σχετίζεται μονίμως με τη συνείδησή του και την ευθύνη που κουβαλά στις πλάτες του – ο Πολ δεν είναι απλώς ένας γενναίος πολεμιστής στο πεδίο, αλλά θα κληθεί να γίνει και αληθινός ηγέτης.
Ο κακός Βλάντιμιρ
Επιπλέον, η ταινία έχει σύγχρονες πολιτικές αναφορές: οι
Μια πολύ μεγάλη παραγωγή με ένα καστ αστέρων ακόμη και σε τρίτους ρόλους και άφθονη δράση, με την υπογραφή του Ντενί Βιλνέβ.
θρησκευτικοί φονταμενταλιστές του Νότου, τους οποίους οι Φρέμεν προσεταιρίζονται ρισκάροντας τα πάντα, αποτελούν προφανή αναφορά σε ομάδες φανατικών του δικού μας κόσμου, ενώ ο αρχηγός των κακών ονόματι Βλάντιμιρ Χάρκονεν δεν χρειάζεται προφανώς άλλες συστάσεις.
Από την άλλη, σε αντίθεση με την πρώτη ταινία, εδώ η αφηγηματική συνοχή θυσιάζεται ελαφρώς στον βωμό της δράσης, καθώς και μιας πλοκής που μοιάζει υπερβολικά απλουστευτική, ειδικότερα στο καταληκτικό κομμάτι του φιλμ. Εκεί τα πολλά πέρα-δώθε, μαζί με κάποιες σεναριακές ευκολίες, προκαλούν σύγχυση, στρώνοντας πάντως (ορθάνοιχτο) το μονοπάτι για ένα τρίτο και τελευταίο μέρος, το οποίο σύμφωνα με τον δημιουργό του βρίσκεται ήδη στα σκαριά.