Γεμάτη πάθος ερμηνεία στο διπλό Κοντσέρτο του Μπραμς
Κάτι που σίγουρα πρέπει να παραδεχτεί κανείς είναι ότι ο προγραμματισμός των συναυλιών που διευθύνει ο Βύρων Φιδετζής δεν είναι ποτέ προβλέψιμος ή βαρετός. Ο αρχιμουσικός δεν κουράζεται να παρουσιάζει στο κοινό νέα έργα ή έργα που έχουν να παιχτούν αρκετά χρόνια. Αυτό συνέβη και πρόσφατα στις δύο συναυλίες που έδωσε σε διάστημα μιας εβδομάδας, στις 27 Ιανουαρίου με τη Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών στο θέατρο Ολύμπια και στις 2 Φεβρουαρίου με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης».
Στα Ολύμπια, το πρόγραμμα εστίασε σε συνθέσεις εμπνευσμένες από έργα του Σαίξπηρ. Ξεκίνησε με την εισαγωγή - φαντασία «Αμλετ» που ενέπνευσε στον Τσαϊκόφσκι το θεατρικό του Σαίξπηρ. Σε ένα χώρο με ιδιαίτερα «στεγνή» ακουστική δίχως αντηχήσεις, που δεν ευνοεί τον πληθωρικό ήχο και τη γενναιοδωρία στην έκφραση, δηλαδή στοιχεία συνυφασμένα με τη μουσική του Τσαϊκόφσκι, ο Φιδετζής έκανε ό,τι ήταν δυνατό προκειμένου να
αναδειχθεί η έντονα δραματική μουσική αλλά και οι φορτισμένες με πληθωρικό συναίσθημα μελωδίες.
Ακολούθησε απόσπασμα από έναν άλλο «Αμλετ», τελείως διαφορετικής αισθητικής, αυτόν του Γάλλου συνθέτη Αμπρουάζ Τομά. Η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση απέδωσε την τελική «σκηνή της τρέλας» της Οφηλίας και λίγο αργότερα την άρια «Ελαφριά σκιά» της Ντινόρας από την όπερα «Η συγχώρεση του Πλοερμέλ» του Μεγερμπέρ. Η Πουλίτση
Ενδιαφέροντα όσο και λησμονημένα έργα παρουσίασε ο Φιδετζής στις δύο συναυλίες που διηύθυνε.
διαθέτει τη δεξιοτεχνική άνεση όπως και την άνεση στη φωνητική στρατόσφαιρα, που αποτελούν προϋπόθεση για τις άριες αυτές. Ομως, η γαλλική μουσική του 19ου αιώνα και ρόλοι σαν τους παραπάνω έχουν ανάγκη από ελαφράδα στον ήχο όσο και στη διαμόρφωση των φράσεων, όπως επίσης από ένα τραγούδι αβίαστο, έτσι ώστε να αποκτά νόημα η ενίοτε διακοσμητική γραφή τους.
Από συναυλία του Φιδετζή
δεν θα μπορούσε, φυσικά, να λείπει έργο Ελληνα συνθέτη. Ετσι, λίγο πριν από το τέλος του πρώτου μέρους ακούστηκε η ρυθμική, χορευτική «Ρομανιέσκα» από την όπερα «Η μάρτυς» του Σαμάρα, ενώ μετά
το διάλειμμα η συναυλία επέστρεψε στο κεντρικό της θέμα με τρία αποσπάσματα από τη δραματική συμφωνία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Μπερλιόζ.
Κεντρικό έργο της συναυλίας με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
ήταν το «διπλό κοντσέρτο» του Μπραμς, έργο που άλλοτε ακουγόταν αρκετά συχνά αλλά εδώ και αρκετά χρόνια απουσιάζει από τους προγραμματισμούς των συμφωνικών συνόλων. Τα απαιτητικά σολιστικά μέρη ανέλαβαν δύο νεαροί μουσικοί, ο 30χρονος βιολονίστας Τίμοθι Τσούι, ινδονησιακής καταγωγής, γεννημένος στον Καναδά αλλά μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, και ο μόλις 18 χρόνων Νοτιοκορεάτης τσελίστας Τζαεμίν Χαν. Το πάθος κυριάρχησε στις ερμηνείες τους. Εδωσε παλμό και ένταση στη μουσική, ενώ υποστηρίχτηκε με ανάλογη θέρμη από τον Φιδετζή και την ορχήστρα. Η βραδιά ξεκίνησε με ένα ακόμη έργο εμπνευσμένο από τον Σαίξπηρ, τη συναυλιακή εισαγωγή «Οθέλλος» του Αντονίν Ντβόρζακ, και ολοκληρώθηκε με τρία από τα έξι συμφωνικά ποιήματα του έργου «Η πατρίδα μου» του Μπέντριχ Σμέτανα: το «Βίσεχραντ», τον «Μολδάβα» και το «Μπλάνικ». Μουσική φωτεινή, γεμάτη χρώματα και συναίσθημα, που είναι πραγματική χαρά να απολαμβάνει κανείς «ζωντανά».