Ζήτω το ελληνικό τραγούδι

Πνα εκτιµήσω την απόφαση της κ. Μενδώνη περί ανακρούσεως ελληνικών τραγουδιών σε δηµόσιους χώρους, ξενοδοχεία, εστιατόρια, µπαρ, ανελκυστήρες. Η Γαλλική Ακαδηµία, ανάµεσα στα βραβεία της γαλλοφωνίας που απονέµει κάθε χρόνο, περιλαµβάνει και ένα για το γαλλικό τραγούδι. Θεωρούν ότι το τραγούδι συνεισφέρει στη διάδοση της γαλλικής γλώσσας. Οµως δεν νοµίζω ότι υπάρχει ποσόστωση αναµετάδοσης, λες και πρόκειται για µια αδικηµένη κοινωνική µειονότητα. Αν το µέτρο στοχεύει στην οικονοµική ενίσχυση τραγουδοποιών και τραγουδιστών, τώρα που οι δίσκοι δεν πουλάνε πια, ας το οµολογήσουν. Αν όµως στοχεύει στη διάδοση της ελληνικής γλώσσας, φοβάµαι πως είναι πιο άστοχο και από τους πυραύλους των Χούθι. Η µουσική στους δηµόσιους χώρους δεν είναι µουσική. Είναι ντεσιµπέλ που σε κουφαίνουν ενώ µασουλάς την µπουκιά σου και ο υπέροχος θόρυβος που ξεσηκώνουν οι φωνές των συνδαιτυµόνων ενώ προσπαθούν να εισακουσθούν σε πείσµα του «µπιτ» που βγαίνει από το πάτωµα. Θυµάµαι τον Χατζιδάκι που είχε πει ότι απαγορεύει στο δηµόσιο ραδιόφωνο να µεταδίδει τη µουσική του διότι τη µεταδίδει για να την κακοποιήσει. Το ελληνικό τραγούδι επέβαλε τη γοητεία του χωρίς κρατική βοήθεια. Αναφέροµαι σε όσους άφησαν σηµαντικό έργο και διαµόρφωσαν τη συλλογική µας ευαισθησία, όπως ο ∆ήµος Μούτσης που έφυγε χθες. Κυρίως στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, όταν η καλλιτεχνική δηµιουργία στη χώρα µας µεταλλάχθηκε σε επιδοτούµενη δραστηριότητα, κάτι σαν την αγροτική παραγωγή. Γλίτωσαν το βιβλίο και το τραγούδι. Οι συγγραφείς και οι τραγουδοποιοί ήξεραν ότι η δύναµή τους ήταν η ανταπόκριση του κοινού. Είναι µάλλον προφανές το συµπέρασµα ότι η χειρονοµία της υπουργού Πολιτισµού είναι οµολογία ήττας. Το ελληνικό τραγούδι έχει γίνει για τα πανηγύρια ή για τους ξενύχτηδες.

Η μουσική στους δηµόσιους χώρους δεν διαφέρει και πολύ από την τελευταία µόδα µε τα αγήµατα που κακοποιούν τον Εθνικό Υµνο µε παράφωνες αγριοφωνάρες. Να µια ωραία πρωτοβουλία για το υπουργείο Πολιτισµού. Να απαγορεύσει τη συνοδεία της ανάκρουσης του Εθνικού Υµνου από τους κακόφωνους των τιµητικών αγηµάτων. Είναι το κατ’ εξοχήν ελληνικό τραγούδι. Τέλος πάντων. Θα καταλάβαινα την πρωτοβουλία αν συνδυαζόταν µε την προβολή της ελληνικής γλώσσας. Ο «Μεγάλος Ερωτικός» του Χατζιδάκι ή το «Αξιον Εστί» του Θεοδωράκη είναι οι πολυτιµότεροι οδηγοί στην εκφραστική ευαισθησία της. Οµως δεν µπορούν να σταθούν στον δηµόσιο χώρο σήµερα. Τι περιµένει να επιτύχει το υπουργείο Πολιτισµού από την επιδότηση του ελληνικού τραγουδιού; Τίποτε πέρα από την επιδότηση µιας ακόµη ευαίσθητης κοινωνικής οµάδας.