Σκορπίσματα

Ηδυσαρέσκεια είναι µεγάλη. Η ηγεσία της Εκκλησίας αισθάνεται θιγµένη. Οµως, η δυσαρέσκεια και η ευθιξία για ένα ζήτηµα πολιτικά διευθετηµένο δεν είναι στρατηγική. Είναι σκέτη θυµική αντίδραση. Η Ιεραρχία «κρατάει µούτρα», αφήνοντας το πληγωµένο της γόητρο να την οδηγήσει σε αποχή από την εθιµοτυπία που συµβολίζει την ενότητα κράτους και Εκκλησίας. Η απόσυρση από τον κοινό εορτασµό της Γιορτής της Ορθοδοξίας «σχισµατοποιεί» τη διαφωνία της Ιεραρχίας µε την κυβέρνηση, αλλά και την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας. Ακούγεται παράδοξο, αλλά κατά νοµική κυριολεξία ένα νοµικό πρόσωπο δηµοσίου δικαίου εµφανίζεται να εκδηλώνει συναισθήµατα απέναντι στους φορείς της εκτελεστικής εξουσίας.

Αυτό το παιχνίδι των συµβόλων (δεν θα ακουστεί, λένε, το «Πιστεύω» από πολιτειακά χείλη) µπορεί να µην έχει ορατό στρατηγικό στόχο. Εχει όµως πολιτικές παρενέργειες. Ο άλλοτε συγκρατηµένος Αρχιεπίσκοπος ενθαρρύνει τώρα µε τη στάση του τις ροπές ορισµένων µητροπολιτών, που απειλούσαν ότι θα βάλουν «πόρτα» στους ναούς για όσους βουλευτές ψήφισαν την πρόσφατη µεταρρύθµιση του οικογενειακού δικαίου. Ο ζήλος του κλήρου επενδύεται έτσι και στον τοπικό ανταγωνισµό µεταξύ βουλευτών ακόµη και του ίδιου κόµµατος – αφού, ταυτόχρονα µε τους αφορισµούς, ψάλλονται και εγκώµια υπέρ εκείνων που καταψήφισαν.

Πρόκειται για µικροπολιτικό σκόρπισµα του κύρους της Εκκλησίας, που η θεσµική ψυχραιµία του Ιερωνύµου είχε σε ανάλογες τριβές του παρελθόντος αποτρέψει. Ακόµη και όταν επιβαλλόταν το lockdown στους ναούς, η αντίδραση της Αρχιεπισκοπής ήταν λελογισµένη – και πάντως αποτελεσµατική για τον ποιµαντικό σωφρονισµό όσων κήρυτταν απείθεια στους υγειονοµικούς κανόνες της πολιτείας.

Το αρχιερατικό παράγγελµα διαµορφώνει έτσι το κλίµα που ήθελε πάση θυσία να αποφύγει η κυβέρνηση. Το Μαξίµου ήθελε να ψηφιστούν οι γάµοι και µετά να παραδοθούν στη λήθη. Θα επιβεβαιωνόταν έτσι η πρόβλεψη ότι «δεν ενδιαφέρεται η πλειοψηφία» και πάντως δεν θα καθορίσει την εκλογική της συµπεριφορά από ένα «µειονοτικό» ζήτηµα. Τώρα, η συντήρηση της αντιπαράθεσης στις µητροπόλεις της περιφέρειας χαλάει τα σχέδια της κυβέρνησης, πολύ περισσότερο από την αποχή από το δείπνο στην Προεδρία, που χαλάει απλώς το status της Εκκλησίας.

Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος του Ιερωνύµου; Ο στόχος του πολέµου φθοράς δεν µπορεί να είναι άλλος από µια ρεβάνς. Ρεβάνς θα συνιστούσε η εκλογική τιµωρία της Ν.∆. στις ευρωκάλπες του Ιουνίου, για να µπορεί µετά ο άµβωνας να αποφανθεί ότι επήλθε «θεία δίκη». Με όρους, βέβαια, Παλαιάς ∆ιαθήκης.

Η Ιεραρχία επιλέγει έτσι µάλλον συνειδητά να πριµοδοτήσει την πολιτική έκφραση των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και τους χριστεµπόρους που πωλούν επιστολές του Ιησού. Επιλέγει να ανέβει µαζί τους στον εξώστη. Μένει να φανεί αν υπάρχει ποίµνιο να την ακολουθήσει εκεί.

Ποια «ρεβάνς» επιδιώκει πλέον η ηγεσία της Εκκλησίας.