Η Εκκλησία θέλει διαζύγιο από την πολιτεία;
Υστερα από αιώνες άλλοτε προαιρετικής και άλλοτε υποχρεωτικής συγκατοίκησης ή απλής συνύπαρξης συνεργασίας φαίνεται πως η Εκκλησία σε μια ανεξήγητη τακτική θέτει από μόνη της θέμα διαχωρισμού με το κράτος τον οποίο κατά τα λοιπά βδελύσσεται. Μπορεί να μη διατυπώθηκε ευθέως τέτοιο αίτημα και να μην υπονοείται καν, αλλά στην πράξη οι κινήσεις των ιεραρχών προκαλούν ευλόγως ανάλογες σκέψεις. Με αφορμή μια διαφωνία με την κυβέρνηση και τη Βουλή για τον νόμο που καθιέρωσε την ισότητα στον γάμο η επίσημη ηγεσία της Εκκλησίας έχει κάνει έως τώρα σημαντικά διαδοχικά λάθη. Στην αρχή με την προτροπή του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου για την ονομαστική ψηφοφορία ώστε να καταρτιστεί προφανώς λίστα με τους βουλευτές που ψήφισαν ή δεν ψήφισαν τον συγκεκριμένο νόμο. Η εν λόγω καταγραφή αποδείχθηκε μάλιστα πως λειτουργεί ως εργαλείο για διαφόρους ιερείς που αποφασίζουν να εκβιάσουν ή να εκθειάσουν πολιτικά πρόσωπα. Θύμα της εν λόγω βαναυσότητας ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Παύλος Χρηστίδης, ο οποίος δέχθηκε απρεπέστατη επίθεση από έναν ιδιόρρυθμο ρασοφόρο. Το επόμενο λάθος της Ιεραρχίας ήταν η περιβόητη αποστροφή για το αν θα βαφτίζονται ή όχι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών καθώς διατυπώθηκε για πρώτη φορά η άποψη να αποφασίζουν
τα ίδια τα παιδιά μετά την ενηλικίωσή τους. Θαυμάσια ιδέα που μπορεί να επεκταθεί σε κάθε οικογένεια για να μην έχουμε προστριβές με την Εκκλησία και για να αποφεύγονται οι έρευνες για το αν οι γονείς παντρεύτηκαν με θρησκευτικό ή πολιτικό γάμο. Το τελευταίο επεισόδιο με τον αποκλεισμό της πολιτικής ηγεσίας από τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας είναι ίσως η «γκάφα» του αιώνα για την Εκκλησία. Ο αποκλεισμός συνιστά πέραν των άλλων πράξη που δεν συνάδει με τα χριστιανικά ήθη αλλά κυρίως διευκολύνει τη συζήτηση για τον διαχωρισμό του κράτους από την Εκκλησία.
Αν λοιπόν πιστεύουν ότι με αυτού του τύπου τις πιέσεις στα όρια του εκβιασμού της πολιτικής μπορούν να κερδίσουν κάτι, κάνουν μεγάλο λάθος αν όχι και... αμαρτία. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να επιτευχθεί αυτό που πάει να κάνει από μόνη της η Εκκλησία, αλλά αν συνεχίσουν έτσι ενδεχομένως και να τα καταφέρουν κάποια στιγμή. Η ελληνική κοινωνία για λόγους κυρίως συναισθηματικούς σε πλειοψηφικά ποσοστά δεν είναι έτοιμη να δεχτεί εύκολα τον διαχωρισμό καθώς αυτό πέραν των άλλων θα σήμαινε και οικονομική δυσπραγία για την Εκκλησία. Οι συνεχείς προκλήσεις όμως αυξάνουν τα ποσοστά εκείνων που είναι από αδιάφοροι έως αρνητικοί.
Το μακρινό 2000 στην τότε σύγκρουση για τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες η πολιτεία υπό την ηγεσία του Κώστα Σημίτη επέδειξε σθένος και έκανε τη δουλειά της αδιαφορώντας για τις μεγάλες πράγματι αντιδράσεις. Την ίδια στάση τήρησε και ο σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης που βρέθηκε αντιμέτωπος είναι αλήθεια με μικρότερης έντασης αντιδράσεις. Συνεπώς η Εκκλησία κάνει λάθος να εμπλέκεται σε μάχες που δεν είναι δικές της, διότι απλώς εκτίθεται και χάνει έδαφος χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος.
Κάνει λάθος να εμπλέκεται σε μάχες που δεν είναι δικές της, διότι απλώς εκτίθεται και χάνει έδαφος χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος.