Στο μεταίχμιο των δύο ποδοσφαιρικών κόσμων
Μπορεί η Εθνική Αργεντινής να βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου μετά και την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου πριν από 15 μήνες, όμως οι σύλλογοί της ταλαιπωρούνται από σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, όπως και γενικά η οικονομία της χώρας του ταγκό. Η λύση που προκρίνει, πάντως, ο αμφιλεγόμενος πρόεδρος της χώρας, Χαβιέρ Μιλέι, βρίσκει λίαν σθεναρή αντίσταση.
Οπως αναφέρει σε ρεπορτάζ του το βρετανικό περιοδικό Economist, οι φίλαθλοι στην Αργεντινοί δεν αντέχουν να βλέπουν συνεχώς τους Βραζιλιάνους να κατακτούν το ένα Κόπα Λιμπερταδόρες μετά το άλλο, τους συλλόγους τους να υποφέρουν διαρκώς από κακοδιαχείριση και τα ταλέντα της χώρας να φεύγουν αμέσως για άλλες χώρες, ακόμη και εντός Λατινικής Αμερικής.
Ο νεοφιλελεύθερος πρόεδρος Μιλέι θεωρεί ότι η αιτία για την κατρακύλα του ποδοσφαίρου σε επίπεδο συλλόγων στη χώρα του ανήκει στην έλλειψη ιδιωτικών επενδύσεων. Αυτό βασίζεται στο γεγονός ότι βάσει νόμου οι σύλλογοι στην Αργεντινή λειτουργούν ως μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί που ανήκουν στα μέλη τους, με τις κύριες πηγές
εσόδων να είναι οι πωλήσεις εισιτηρίων και τηλεοπτικών δικαιωμάτων των αγώνων.
Ο Μιλέι πιστεύει ότι έχει μια λύση με άμεσα αποτελέσματα: Να αλλάξει τον νόμο και να επιτρέψει στους συλλόγους να γίνουν εταιρείες περιορισμένης ευθύνης. Είπε ότι αυτό θα μπορούσε να αποφέρει δισ. δολάρια από πλούσιους Αραβες και Ευρωπαίους επενδυτές, και ισχυρίζεται πως η Τσέλσι ήδη ενδιαφέρεται. Το «γρήγορο χρήμα», όπως το αποκαλεί ο Μιλέι, θα
απέφερε τεράστια οφέλη, λέγοντας: «Εάν η ομάδα σας κερδίζει, ποιος νοιάζεται ποιος είναι ιδιοκτήτης του συλλόγου;».
Αποδεικνύεται όμως ότι πολλοί Αργεντινοί νοιάζονται, και μάλιστα πάρα πολύ. Οι προτάσεις του προέδρου συνάντησαν σοβαρή αντίσταση από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία, τους συλλόγους και τους οπαδούς στην Αργεντινή. Ανησυχούν ότι ο ρόλος των συλλόγων στις τοπικές τους κοινότητες θα αλλάξει. Οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι
της Αργεντινής παρέχουν συχνά εγκαταστάσεις για δεκάδες άλλα αθλήματα, υπηρεσίες εκπαίδευσης και υγειονομικής περίθαλψης, και κάποιες έχουν μέχρι και πανεπιστήμιο. Ο ιδιώτης επενδυτής πιθανώς να θεωρούσε τις δραστηριότητες αυτές μη επικερδείς.
Μια άλλη ανησυχία είναι ότι τυχόν νέοι ιδιοκτήτες ενδέχεται να αγοράσουν συλλόγους της Αργεντινής προκειμένου να τους μετατρέψουν σε φυτώρια ταλέντων για τα προσοδοφόρα πρωταθλήματα στην Ευρώπη. Αυτό το μοντέλο ιδιοκτησίας θα πολλαπλασίαζε το κύμα φυγής παικτών σε ξένους συλλόγους, αντί να το περιορίσει.
Ηδη από τις 30 Ιανουαρίου έχει εμπλακεί στη συζήτηση και η Δικαιοσύνη, καθώς ένας ομοσπονδιακός δικαστής έκρινε ότι τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της κυβέρνησης είναι αντισυνταγματικά. Σύλλογοι και σύνδεσμοι οπαδών δεδομένα θα αντιδράσουν με περαιτέρω προσφυγές.
Υπάρχουν και σοβαροί λόγοι για να μην προσέλθουν οι επενδυτές, όπως έγινε στη γειτονική Βραζιλία, με ελάχιστο ενδιαφέρον για την απόκτηση συλλόγων: Ποιος άλλωστε θα ήθελε να μπλέξει με συλλόγους όπου σε μεγάλο βαθμό κουμάντο κάνουν οι «μπάρας μπράβας», δηλαδή οι συμμορίες οπαδών που λυμαίνονται τις εξέδρες αλλά και τα κέρδη από πάρκινγκ, πωλήσεις φαγητού και αναμνηστικών γύρω από τα γήπεδα; Για να μη μιλήσει κανείς για τη γενική κατάσταση της οικονομίας...
Η εσωτερική μάχη της Αργεντινής με φόντο την αλλαγή του μοντέλου διοίκησης των ομάδων της.