Τα ίδια και τα ίδια
Μκάτι καινούργιο από όσα ειπώθηκαν στη Βουλή για το εκπαιδευτικό νοµοσχέδιο; Είµαι βέβαιος πως όχι. Και αναφέροµαι κυρίως στους αγορητές της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση, το καινούργιο που είχε να πει το είπε καταθέτοντας το νοµοσχέδιο. Και συνάντησε ένα ενιαίο µπλοκ εκ µέρους της αντιπολίτευσης, από τον Νατσιό και τον Βελόπουλο έως τον Ανδρουλάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ενα αριστεροδέξιο µέτωπο που κι αυτό δεν το είδαµε για πρώτη φορά. Το είχαµε ζήσει στον καιρό των µνηµονίων, µε κορυφαία στιγµή την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Για να είµαι δίκαιος, το µόνο καινούργιο στοιχείο το κατέθεσε ο κ. Κουτσούµπας αναφερόµενος στον κίνδυνο εκπόρνευσης όσων κορασίδων θελήσουν να βρουν χρήµατα για δίδακτρα. ∆εν αναφέρθηκε στους άρρενες συναδέλφους τους. Αυτοί, µε την ίδια λογική, δεν έχουν άλλο δρόµο από το να αναλάβουν τον ρόλο των «προστατών» ή να δουλέψουν στη «νύχτα». Κατά τα λοιπά, τα επιχειρήµατα της αντιπολίτευσης παρέµειναν σταθερά. Η παιδεία εµπορευµατοποιείται, παύει να είναι κοινωνικό αγαθό, κουλουπού κουλουπού. Κανείς δεν µπορεί να κατηγορήσει την αντιπολίτευση για έλλειψη σταθερότητας στις απόψεις της. Είναι οι ίδιες µε αυτές που πρόβαλε το 2006, όταν η µακαρίτισσα Μαριέττα Γιαννάκου µίλησε για την κατάργηση του άρθρου 16. Επειτα από δεκαοκτώ χρόνια, η χώρα έχει µεταµορφωθεί. Ταπεινώθηκε οικονοµικά, οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η µία την άλλη, κινδύνευσε η ευρωπαϊκή της ένταξη, δοκιµάστηκε από µια πανδηµία, ο σηµερινός κόσµος είναι διαφορετικός από αυτόν της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Οµως υπάρχει ένα κοµµάτι της ελληνικής πολιτικής ζωής το οποίο, σαν να πάσχει από διανοητική αγκύλωση, διατηρεί τις ίδιες απόψεις. «Μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν απόψεις», έλεγε ο Μπαλζάκ. Με την καλή έννοια το λέω.
πώς και δεν έχουν βαρεθεί. Πώς δεν έχουν βαρεθεί τον εαυτό τους. Και πώς δεν αντιλαµβάνονται ότι, ακόµη κι αν οι ίδιοι είναι ικανοποιηµένοι από τις απόψεις τους, η µεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας τούς γυρίζει την πλάτη. Βλέπουν 10.000 διαδηλωτές να φωνάζουν κατά του νοµοσχεδίου και αισθάνονται πως έχουν ρεύµα. Πόσοι είναι οι φοιτητές στην Αθήνα; 70.000 ή 80.000; Και πόσοι από αυτούς συµµετέχουν στις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις; Πόσο κοστίζει η δωρεάν εκπαίδευση; Και ποια είναι η αξία του πτυχίου σήµερα; Λες και η λειτουργία των µη κρατικών πανεπιστηµίων είναι µια επαναστατική πράξη, ισοδύναµη µε την ανακάλυψη της Αµερικής ή την εφεύρεση της πυρίτιδας. Μια τεχνική παράκαµψη ενός κρατικού µονοπωλίου είναι. Και είναι εντυπωσιακό πώς ακόµη κι αυτή ενεργοποιεί τα συντηρητικά αντανακλαστικά ενός τµήµατος της κοινωνίας µας και της πολιτικής ζωής. Περιλαµβάνει και τους πολιτικούς και τους πανεπιστηµιακούς. Η ανασφάλειά τους είναι τόση που φοβούνται οποιαδήποτε αλλαγή. Σαν ένα γερασµένο σώµα που δεν αντέχει την παραµικρή ιατρική παρέµβαση.