Η Αθήνα του 2074
Είχε τη σηµασία του το γεγονός ότι το µεγάλο συνέδριο της «Κ» για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης φιλοξενήθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη. Στην απαρχή αυτού του σηµαντικού ιστορικού κύκλου για τη χώρα, η σηµερινή έδρα της Πινακοθήκης δεν είχε ολοκληρωθεί· τα επίσηµα εγκαίνια έγιναν πανηγυρικά στις 17 Μαΐου 1976 από τον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραµανλή. Επίσης, η διοργάνωση του συνεδρίου συνέπεσε µε την ανακοίνωση της παράτασης της έκθεσης «Αστυγραφία - Η ζωή της πόλης τις δεκαετίες 1950-1970» µέχρι τις 12 Μαΐου. Η θαυµάσια αυτή έκθεση για το αστικό βίωµα στεγάζεται στη νέα, µεγάλη, υπόγεια αίθουσα περιοδικών εκθέσεων της Πινακοθήκης, προϊόν της πρόσφατης επέκτασης των εγκαταστάσεων του ιδρύµατος.
Κάπως έτσι, το ιστορικό αποτύπωµα της Μεταπολίτευσης στην αθηναϊκή εξέλιξη καταγράφηκε και στο συνέδριο, ακόµα κι αν αυτό ήταν επικεντρωµένο στα πολιτικά και οικονοµικά πεπραγµένα της περιόδου. Ωστόσο, αν
παραµέναµε σε αυτό το περιορισµένο κοµµάτι αθηναϊκής γης, πέριξ του Χίλτον και της Πινακοθήκης, θα είχαµε πολλά να πούµε για τα άλµατα που έκανε η πόλη από το 1974 µέχρι το 2024. Απέναντι από την Πινακοθήκη υπάρχει και λειτουργεί εδώ και δυόµισι, σχεδόν, δεκαετίες ο σταθµός µετρό του Ευαγγελισµού. Νέα εργοτάξια, αυτή τη φορά για την κατασκευή της γραµµής 4, αναπτύσσονται στα παρκάκια και στα άλση της γειτονιάς, ξεσηκώνοντας ήπιες διαµαρτυρίες. Το Χίλτον, που το καλοκαίρι του 1974 µετρούσε µόλις 11 χρόνια ζωής, έχει κλείσει για δεύτερη φορά στην ιστορία του (η πρώτη ήταν ενόψει των Ολυµπιακών Αγώνων) προκειµένου να υποδεχθεί νέες χρήσεις, οικιστικές και εµπορικές, ως προποµπός ενός νέου, πιο σύνθετου µητροπολιτικού µοντέλου που συνδέει τον τουρισµό µε την κατοικία και την αναψυχή. Λίγο βορειότερα, το Μέγαρο Μουσικής είναι σαν να βρισκόταν εκεί από πάντα. Αλλά δεν βρισκόταν. Εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο του 1991 πάλι από τον Κωνσταντίνο Καραµανλή. Λίγο νοτιότερα, το ολοκληρωµένο, πλέον, Ωδείο Αθηνών, αφηγείται
τη δική του ιστορία, µια ζωντανή και πολύ ελληνική ιστορία «καταστροφών και θριάµβων».
Ομως οι παιδικές ασθένειες δεν λένε να µας εγκαταλείψουν: Οι θωρακισµένες Μερσεντές, τα θηριώδη SUV και κάθε είδους τροχοφόρο συχνά δηµιουργούν σε κεντρικές περιοχές της πρωτεύουσας το αδιαχώρητο καβαλώντας πεζοδρόµια ή παρκάροντας πάνω στον δρόµο. Και αρκεί αυτή η άβολη εικόνα για να σκεφτούµε πάνω στα µεγάλα στοιχήµατα της Αθήνας των επόµενων πενήντα ετών: την απεξάρτηση από το Ι.Χ. όχι ως σχήµα λόγου αλλά ως όρο επιβίωσης, την επένδυση σε χώρους πρασίνου και κοινωνικής συναναστροφής όχι µέσα από µεγαλεπήβολα πρότζεκτ αλλά µε στοχευµένες παρεµβάσεις στην πιο µικρή κλίµακα, σε επίπεδο δρόµου και γειτονιάς. Τα «µεγάλα», µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα προχωρήσουν. Στα «µικρά» είναι που υποφέρει η Αθήνα. Αυτή είναι η δύσκολη κληρονοµιά της Μεταπολίτευσης που θα πρέπει να αφήσουµε πίσω µας για χάρη αυτών που έρχονται: των Αθηναίων του 2074.
Στα «μικρά» είναι που υποφέρει η Αθήνα. Αυτή είναι η δύσκολη κληρονομιά της Μεταπολίτευσης που θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας.