Πολιτική, μάρκετινγκ και αισθητική με... βαθύ ντεκολτέ

Η έκθεση εξετάζει το βλέμμα της τέχνης πάνω στο στήθος αλλά και τη σεξουαλικοποίησή του, με έργα όπως το «Τhe Boob Dance» της Τρούλι Χαλ (Trulee Hall) που σατιρίζει την εμμονή της κοινωνίας για το μεγάλο στήθος αλλά και το αστείο έργο της Γαλλίδας, βραβευμένης το 2013 με Turner, Λορ Προυβόστ. Η έκθεση προωθείται με έναν πίνακα από τη σειρά Τhe Hidden Paintings Grandma Improved που τιτλοφορείται «Looking at you looking at me». Η γιαγιά της Προυβόστ ανακάλυψε κάποιους πίνακες του συζύγου της που κρατούσε κρυφούς και που απεικόνιζαν γυναικεία στήθη αλλά και γεννητικά όργανα. Η γιαγιά αποφάσισε να επέμβει και πρόσθεσε κείμενο πάνω στα έργα, αλλάζοντας τελείως τον συμβολισμό και τη σημασία τους. Το στήθος δεν είναι πλέον αντικείμενο σεξουαλικού πόθου, δεν λογοκρίνεται ούτε περιορίζεται.

Η έκθεση δημιουργεί χώρο και για το γήρας και την ομορφιά μέσα από τα έργα της Μαρίας Λάσνιγκ αλλά και τις queer και φεμινιστικές προσεγγίσεις πάνω στο ερωτικό στήθος και πώς αυτές έχουν διαμορφώσει την πολιτική ατζέντα και την κοινωνική συνείδηση.

Ανατρέχει, επίσης, στην ιεροποίηση του στήθους από την αρχαιότητα. Είναι εξαιρετικό το «Μilky Way», το ζωγραφικό έργο της Λουτσία Ντοβικάκοβα (Lucia Dovicakova) που απεικονίζει τρεις λευκές γυναίκες να εκτοξεύουν άσκοπα γάλα στο ταβάνι ενός σαλονιού – σαφής υπαινιγμός στον αρχαίο μύθο δημιουργίας του κόσμου και φτάνει μέχρι τη μορφή της Παναγίας και της Μαρίας Μαγδαληνής.

Η εκθεσιακή αφήγηση φιλοξενεί επίσης έργα που ερευνούν την πολιτικοποίηση του γυναικείου μπούστου από τη Γαλλική Επανάσταση με την ξέστηθη Δημοκρατία μέχρι τη ναζί προπαγάνδα που έδειχνε γυναίκες με «φορτωμένα» στήθη να ταΐζουν μικρά, ξανθά αγόρια. Μιλάει για τα κορίτσια με τα «άφθονα προσόντα» που εμφανίζονταν στα ρύγχη αεροπλάνων των Ηνωμένων Πολιτειών δίνοντας κουράγιο στους στρατιώτες στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και για την εκμετάλλευση του στήθους από το μάρκετινγκ. Το γυναικείο στήθος με στηθόδεσμο ή χωρίς, με κορσέδες ή αποκαλυπτικά κομπινεζόν, πρωταγωνιστεί εδώ και δεκαετίες σε διαφημίσεις για αυτοκίνητα, αρώματα, σε εξώφυλλα περιοδικών, στην προώθηση ταινιών. Βλέποντας τα έργα αναρωτιέσαι: Πώς καλύφθηκε αυτή η απόσταση από τη δεκαετία του '60 και του '70 και τη δαιμονοποίηση του σουτιέν στην κυριαρχία του Wonderbra στα μέσα του 1990; Σήμερα, τι ισχύει; Υπάρχει χώρος για όλα;

Σημάδια

Η έκθεση μιλάει και για το πάσχον στήθος και τα σημάδια της μαστεκτομής που πρέπει πάντα να παραμένουν προστατευμένα από το δημόσιο βλέμμα και φυσικά για την κοινωνική πίεση που δέχονται οι καρκινοπαθείς να προχωρήσουν σε διορθωτικές επεμβάσεις. Από τα πιο δυνατά έργα σε αυτήν την ενότητα είναι το βίντεο της Ουγγαρέζας Αντρέα Εύα Γκιόρι (Andrea Éva Győri) «Talking to breasts» λίγο πριν υποβληθεί σε διπλή μαστεκτομή.

Η έκθεση, φυσικά, αναφέρεται και στο ανδρικό στήθος και τη λογοκρισία που αυτό δέχθηκε, για την αισθητική που επέβαλε το bodybuilding αλλά και για το πώς βοήθησε η συζήτηση γύρω από τους ρόλους και τα φύλα να δούμε διαφορετικά το ανδρικό στέρνο. Το έργο του Ανταμ Ρζπέκι με έναν άνδρα να έχει φέρει στο ύψος του στήθους ένα βρέφος κλονίζει την κυρίαρχη εικονογραφία γύρω από τη γονεϊκή στοργή, όπως και το έργο της Κουβανής Μισλέιντις Καστίγιο Πεδρόζο που δείχνει μια γυναίκα bodybuilder με εξογκωμένους μυς και γυμνασμένο θώρακα να θηλάζει.

Η γυμνόστηθη Δημοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης, η ναζιστική προπαγάνδα με τις «προικισμένες άριες» και τα «πιν-απ» κορίτσια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.